koninginnetjesdag

We zaten net aan tafel toen Sam weer veel te laat kwam binnenvallen. Verontwaardigd word ik ter verantwoording geroepen: Joh, het is vandaag koninginnetjesdag en jij hebt dat niet gezegd!!
Sam dacht iets heel belangrijks gemist te hebben. Dat prinsjesdag hem niets te bieden heeft, gelooft hij niet zomaar. 

Vrijdag hadden we ook koninginnetjesdag. En daar heeft hij volop van kunnen genieten. 
Onze pleegdochter trouwde namelijk en wij waren erbij. Van haar zestiende tot negentiende woonde ze bij ons. Ruim twee jaar was ze zelfstandig en vrijdag begon ze een eigen gezin met haar grote liefde. 

De liefde kennen wij ook. Hij kwam ongeveer gelijk met haar bij ons binnen. Elke week was hij een avond in ons gezin. Hij at mee en vooral de jongens vonden dat super. Zo'n grote jongen die eerst een brommer en later een eigen auto had, dat was niet niks. Hij praatte mannentaal met de jongens en stoeide en voetbalde. Hij had plezier in de kleine jongens en zij adoreerden hem. 

Yan deelde als kleine schooljongen mee dat niet zij maar hij met hem ging trouwen. Dat meende hij serieus. Toen zij een beetje kattig zei dat hij dan een homo was, boeide hem dat werkelijk niets. Trouwen deed je met de liefste en de leukste en dat was hij. 

Heel bijzonder om hun grote dag mee te mogen maken. Samen met Yan, Naomi en Sam zijn we geweest. Sam trok er zelfs zijn nieuwe bloes voor aan. Hij haat bloesjes, maar voor deze dag maakt hij een uitzondering. Het was ook een mooi ding, met een heuse pochet in de bovenzak. Handig vond hij dat. En maakte er vakkundig de tafel en zijn mond veelvuldig mee schoon. 

Yan en Naomi genoten ook. En het bruidspaar waardeerde onze aanwezigheid! De bruidegom reed in een erg mooie en dure auto. Niemand mocht er zijn handen naar uitsteken, maar na het eten zat hij samen met Yan er wel in. En Yan kreeg een heleboel uitleg. Die eer viel niemand te beurt. 

Het was niet het eerste pleegkind wat trouwde. Wel de eerste die ons er heel graag bij had. Het voelde dubbel, want er was een lege plaats van iemand die er wel hoorde te zijn en wij waren eigenlijk te veel. Voor de familie waren wij het bewijs dat het niet geweest was zo het hoorde. Voor haar waren wij een stuk van haar jeugd waar ze met plezier op terugkeek. 
Pleegvader speelde op het orgel tijdens de kerkdienst. Bijgestaand door Sam die wat twijfelachtig kabaal maakte daar bovenin. Ik zat in de kerk met het zicht op Yan en Naomi een paar banken voor me. Yan sliep en Naomi maakte hem op belangrijke momenten zusterlijk wakker.

Tijdens de dienst voelde ik veel emoties. Emoties om het strakke snuitje van het meisje wat drie jaar ons leven deelde. Waar ik meer van weet dan wie ook. Die mij haar rechtbankpapieren toevertrouwde. De papieren die er bepaald niet om logen en die mij opeens zo helder voor ogen kwamen alsof ik ze opnieuw las. Tijdens de dienst voelde ik vooral woede om het onrecht haar aangedaan. Dat ze werkelijk een prachtige bruid was, maar dat ze al vele jaren terug zo kapot was gemaakt dat het ook deze dag niet onberoerd liet. 

Maar ook trots dat ze het hem toch gelapt had. Ze stond daar met de jongen die ze vanaf haar zestiende trouw was. En hij haar. Bewondering voor deze jongen die vandaag toch meer man dan jongen was. Dat hij bleef kiezen voor haar. Niet alleen voor haar mooie gezicht en strakke figuur. Maar ook voor haar vele zorgen en twijfels en beschadigingen. 

We hebben de dag meegevierd. We waren trots op haar op hen. We wensen en bidden hen een heleboel voorspoed toe, maar ook heel veel liefde en kracht voor als het moeilijk wordt. 
Deze dag motiveert ons enorm om vooral door te gaan met wat op onze weg komt. Het is allemaal zo simpel, maar het maakt wel het verschil. En het is zo verschrikkelijk de moeite waard!