De laatste vakantieweek is weer voorbij. Het begon maandag met een hoop kabaal en korte lontjes. Dat was maar een dag, want op dinsdag begon de huttenbouw.
Een evenement waar ze het hele jaar naar uitkijken. Meerdere malen riepen ze dat echt noooiiit op vakantie gaan als het huttenbouw is.
De kindervakantiedagen zijn altijd in de laatste vakantieweek. Van 4 tot en met 12 ben je deelnemer, daarna kun je tot een jaar of 16 helper zijn en weer later kom je als volwassene begeleiden.
Dit jaar konden we met zijn allen. Rachid als helper, de rest als deelnemer en ik als begeleider. Drie dagen lang waren we bezig. Er werd in strak tempo een compleet dorp gebouwd. De eerste dag werd er de eerste uren zelfs niets gezegd. Je hoorde alleen gehamer. Na drie dagen was er een hut. Iedereen moest er in passen, je moest droog zitten. Sommige hutten hadden vloerbedekking, anderen een complete aanbouw of een dakkapel. De een maakte een roze bedstede, de ander een kippenhok. Er waren paletten, karton, vloerbedekking en behang. En natuurlijk veel verf en veel kwasten. De kleinere kinderen stonden verheerlijkt te verven. 's Avonds was het een hele kunst om alle verf van de armen en benen en haren te halen. Maar genieten dat het weer was!!
Donderdagavond ging het allemaal weer in de fik. Een brandstapel van een meter of 30 en vlammen van nog hoger.
Vrijdag waren ze gewoon moe en vandaag is Yan jarig. Hij is 12 jaar geworden. Dat niemand hem die leeftijd geeft, is wel een feit. Hij wilde zo graag een horloge. Net zo iets als Rachid en geen kinderding! Dus heeft hij hem gekregen. Ik nam hem mee naar de winkel. Dat polsje is zo extreem smal en dun... Maar hij heeft er een. Het is een enorm ding, maar dankzij de aardige juwelier kon het toch zo vermaakt dat het gewoon goed zit. Hij is erg blij. Kijkt er steeds op. Voelt zich bijna volwassen.
Hij heeft wel een fijne dag geloof ik. Het blijf een aandoenlijke ziel, die hele Yan. Heel de dag de mobiel in de buurt. Gelukkig feliciteerde vader hem vanmorgen vroeg en moeder deed het net. Hij is weer erkend en gezien door de mensen die waarschijnlijk twaalf jaar terug heel blij waren. Hun tweede kind, hun eerste zoon. Nu vieren wij zijn geboortedag. Een dag die we niet kenden, waar we geen deel aan hadden.
Toch was vandaag ook onze zoon jarig. Het kind wat al tien jaar elke dag bij ons was. Het kind wat zo diep in ons hart en leven zit, dat het gewoon een deel van ons is geworden.
In ieder geval is Yan door alle vier de mensen die hem als hun kind zien gefeliciteerd en voelde hij zich door hen geliefd.
Het wordt een belangrijk jaar. Laatste jaar basisschool.
Maandag gaan de scholen weer beginnen. Woensdag zullen ze allemaal weg zijn. Het wordt weer tijd. Het is weer leuk geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten