de nacht

Het bezoek van Rachid aan zijn moeder had een ingrijpend staartje.

Maandagavond was ik weg voor een gesprek. Na afloop zie ik dat man me een paar keer gebeld had.
Hij had een probleem, want Rachid was er vandoor. 

Eigenlijk was er geen reden. Hij moest eerst zijn Engels leren voor hij mocht voetballen. Voor Engels staat hij slecht en het examen moet dit jaar wel worden gehaald. Lijkt me vrij logisch dat je dan je huiswerk voor Engels goed leert. 
Normaal vindt Rachid dat ook. Of hij begrijpt in ieder geval dat wij dat belangrijk vinden. 

Toch stapte hij op rond vijf uur op. Man had het niet eens direct door dat hij serieus van plan was weg te gaan. Er was geen stampende ruzie of gescheld. Helemaal niets. 
Wat er wel was, waren emoties rond het bezoek aan moeder en hij heeft geen woorden om die emoties uit zijn lijf te krijgen. Dus probeer je boos te worden en afstand te nemen. Dat hadden we niet helemaal ingeschat. 

Om vijf uur weglopen, deed hij vorig jaar ook weleens. Uiteindelijk kwam hij terug. Met hulp van moeder.  De laatste maanden hoorde ik hem nooit over 'dan stap ik wel op'. Het was dus echt een noodsituatie voor hem. 

Ik ben rond 11 uur thuis en nog steeds geen spoor van Rachid. In oude kleren is hij vertrokken op zijn fiets. Man heeft een paar keer contact via whats-app, maar vanaf een uur of tien niet meer. Man heeft inmiddels moeder ook ingeseind en zij is ook druk bezig vanuit de andere kant van het land om hem weer terug bij ons te laten komen. 

We bellen de bereikbaarheidsdienst. Ik loop een rondje op een doodstil busstation in de buurt om te kijken of zijn fiets daar staat. Het is windstil en er drijven mistslierten. Geen omgeving waar Rachid zich prettig moet voelen. 
Dan gaan we toch de politie maar bellen. Ze komen langs. Twee stoere mannen die ons grondig opnemen. Of we ruzie hadden of zo? Nee. En of we weten waar hij zit? Of een idee hebben? Nee, hebben we ook niet. Vrienden heeft hij niet eigenlijk. En de jongens uit de buurt gaan hem niet te slapen nemen zonder ons in te lichten. 
Of wij denken dat hij zichzelf iets aan gaat doen? Nee, ook dat niet. Hij heeft te veel onafgemaakte plannen hier liggen.

Politie belooft naar hem uit te kijken. 

We laten alle lichten aan beneden en de deur open. Dan is hij weer online om kwart voor 1. Ik stuur direct berichten. Nee, hij komt niet thuis. Ik moet niet zeuren. Hij ligt veilig bij een vriend in een bed. Ik geloof er niets van. Bij welke vriend? Hij gaat uit de lucht. 
Om 2 uur belt de politie. Ze hebben contact gehad via de whats-app. Hij zit bij een vriend. Wil niet zeggen welke. Heb ik een idee? Nee dus. 

Politie vraagt direct te bellen als hij morgenochtend niet op school verschijnt. 

Om 3 uur denkt man de achterdeur te horen. Nee, helaas. Ik lig ongeveer met hartkloppingen in bed. Waar zit hij? Hoe gaan we verder? Gaat hij nu serieus 11 jaar samenwonen op het spel zetten? Wat hebben we over het hoofd gezien?

Om half 6 nog steeds geen Rachid. De andere kinderen worden rond 7 uur wakker. Hun eerste vraag of hij er al is?? 
Dan gaat de telefoon. Een moeder van een jongen waar hij ooit bij in de klas zat in een dorp 20 kilometer verderop. Ja, hij zat bij haar en ze wist het niet... 
Gisteravond had zoon gevraagd of Rachid mocht komen slapen. Ze had het streng verboden en alle deuren gesloten en gecontroleerd. 

Om 11 uur had de jongen hem binnengelaten. Hij had op de grond geslapen onder een dekentje zonder matras. En was op de fiets naar school gegaan. 

Ik bel de mentor. Rots in de branding. Hij is als altijd nuchter. Ik niet, merk dat ik helemaal sta te shaken nu de spanning weg is. Ja, hij zit in de aula en mentor belooft even met hem te praten. 

Om 9 uur belt Rachid. Heeft niet veel te zeggen. Belooft 's middags naar huis te komen. 

De politie belt ook nog even 's middags. Een bekende meneer van de jeugdpolitie. Ook zo'n rots in de branding. Of het goed gaat met hem en met mij en of we nog wat nodig hebben aan zorg? Nee, we gaan weer verder. Het is ontzettend fijn om te merken dat ze zowel 's nachts als via deze meneer met je meedenken. 

's Middag komt hij binnen. Kleine jongen weer. Hij heeft niet veel te zeggen en ik ook niet. Dat ik blij ben dat hij er weer is. Dat dit geen oplossing is. Hij heeft het niet  eens meer over zijn huiswerkruzie van gisteren. Daar ging het ook niet om. Heb geprobeerd uit te leggen waarom ik zo bezorgd was en waarom ik denk dat hij wegliep. Dat hij geen straf krijgt. Ik zou niet weten wat passend is. Dat we dit wel een serieus probleem vinden. Dat hij keuzes maakt en dat wij op den duur niets meer te kiezen hebben.
Hij is moe en heeft honger. Moest door eigen schuld 40 km naar huis fietsen van school. Dat is niet niks na een vrijwel slapeloze nacht en een dag zonder eten. 

Bij het avondeten gaan er twee enorme borden nasi naar binnen. En na het eten biedt hij aan om een gat in de tuin even dicht te gooien. We zijn ook aan het verbouwen namelijk en naast het tuinpad was een gevaarlijk gat. Dat gaat hij vol vuur doen. Zweet op zijn hoofd. 
We glimlachen maar eens naar elkaar. Dat is Rachid ten voeten uit. Geen woorden maar daden. Die put dichtmaken vindt hij een rotwerk. Dus het is een goedmaker naar ons. En dat hebben we gelukkig door. 

Die avond gaan we allemaal op tijd naar bed. Het was een lange dag. Wat ben ik ontzettend dankbaar dat iedereen in huis is. Dat ze allemaal slapen. We zijn weer laag bij de grond gekomen. Kleine doelen en per dag bekijken.