brief

 

Hallo baas van Yan,

Het fatsoen vraagt op zijn minst de aanhef beste baas of geachte meneer, maar ik ben even in de war als het om fatsoen gaat.

Bedankt baas, dat je me gisteren direct appte nadat je Yan sprak. Ik belde je ook subiet terug. Je had Yan gesproken. Een goed voorbereid gesprek, van jouw kant dan… De werkvoorbereider er ook even bijgezet. Twee keer goed gelukte zaken-man-van-de-wereld. Allebei rond de 50 schat ik.

Dat zal indruk hebben gemaakt op Yan. Ook al zegt de kalender 18, je schat hem toch echt niet ouder dan 15. Je moet weg, zei je. En Yan zei: Dat is goed. En jij zei: Jammer. En Yan snapt dit niet, want als je het jammer vindt, doe je hem toch niet weg? En wat had hij anders moeten zeggen dat dat het goed is? Als ik niet mag blijven, dan kan ik toch niet zeggen dat ik dat niet wil?

Maar goed, het zal wel een reden hebben. Al had ik het fijner gevonden als je uit je zakenrol en in je vaderrol was gaan zitten. Het gaat namelijk wel om een kind, he? En dan ook nog om een zwaar beschadigd kind, om ons kind. Het kind waar zijn vader en moeder en wij gewoon achterlijk veel van houden en die we liever sterker dan nog meer gekwetst zien.

Als vader zou je hem dan alleen hebben gesproken en zonder de feiten op een rijtje op papier. Nu zei je dat er geen reactie kwam. Nee, dat begrijp ik. Jij blijkbaar niet. Misschien ken je Yan eigenlijk nog niet. Ondanks dat hij al meer dan 2 jaar elke werkdag binnen je bedrijf is.

De man die hem een kans gaf, kent hem wel. Maar die knikkerde je er onlangs uit. Op een fatsoenlijke manier of op een voor jou fatsoenlijke manier? Na 30 jaar dienst is er veel fatsoen nodig om dit redelijk te doen, denk ik. Maar sinds die man er niet meer is, loopt Yan wat verloren rond. Vertelde hij ’s avonds. Niemand helpt hem op weg. Dan weer die en dan weer die. En de leidinggevende zit op kantoor, vijf dagen lang. En die uitgeknikkerde meneer liep wel rond en zag wat Yan deed. Gouden handjes had hij het over. En baas, als je eerlijk bent, moet je wel toegeven dat Yan je best wat euro’s heeft bezorgd. Die bakken die hij zelf ontwierp en laste, dat was vakwerk. Hij liet het me zien op zijn telefoon ’s avonds. Vol trots na een dag hard werken. Ik realiseer me dat er al maanden geen trotse foto’s waren… Het werk is saai geworden, zegt hij.

Toch snap ik het niet helemaal. Euro’s boeien jou wel. Eigenlijk boeien die euro’s je alleen maar. Als je nu een klein beetje tijd en aandacht aan Yan geeft en hem ziet in zijn kwaliteiten, dan moet er toch flink wat geld uit het kind te halen zijn? Of duurt dat je te lang? Ga je meer voor het snelle geld, mooie meneer met je dikke auto en je motor en je profielfoto?

Ik ben aardig aangedaan. Als je dit leest, heb je dat wel door. Alleen zul je dit niet lezen, want wat heb jij nu voor boodschap aan een hysterische pleegmoeder? Overigens vond je me door de telefoon vast heel zakelijk en schappelijk. Dat was ik ook, maar nu de boodschap zakt, stijgt de emotie.

Eerlijk gezegd heb ik ook even de uitgeknikkerde meneer gemaild. Hij zag ruim 2 jaar terug veel mogelijkheden in Yan. Hij belde me gelijk. Daarna sprak ik Yan. Hij hing aan tafel, al de hele avond. Ik vertelde wat ik door de telefoon hoorde. En Yan veerde op. Hij kreeg hoop. De energie kwam terug in zijn ogen. De uitgeknikkerde meneer gaat hem helpen. Hij heeft een enorm netwerk en een erg goede naam.

Vannacht kon ik er niet van slapen. Yan ook niet. Ik hoorde hem stommelen en rommelen. De zoveelste afwijzing. Ik lig te hyperen in mijn bed. Was dit nodig? Wat kost Yan dat bedrijf nu helemaal? Waarom mag hij niet verder groeien? Hoeveel schade geeft dit? En waarom moest het direct op de bedrijfsapp worden gezet? Kon het echt geen dag wachten? Was Yan zo belangrijk? Beetje lullig wel he? Niet alleen afgewezen, maar ook aan de schandpaal zonder dat hij even tot zichzelf kan komen.

Vanmorgen kwam hij keurig op tijd uit zijn bed. Is gewoon vertrokken naar het bedrijf wat hem gisteren uitkotste. Dat vind ik een super prestatie. Beste baas, ik hoop dat je het ook ziet en dat je hem ziet, nog even deze laatste weken.

Want weet je, Yan zag het bedrijf als zijn tweede thuis. Dat enorme kerstpakket vorig jaar schoof hij achteloos de keuken in. Maar dat kaartje wat jij hem persoonlijk schreef over goede collega en waardevolle werknemer, dat staat al een heel jaar op zijn kast. Daar was hij meer mee in zijn nopjes dan dat hele pakket. En daarom raakt het me zo. Dat hij dacht dat hij ergens bij hoorde, maar dat hij weer zo makkelijk verwijderd wordt.

Ik sluit af. Het helpt geen zier. Misschien als per ongeluk ooit iemand dit leest die op jou lijkt baas, misschien dat hij dan even een minuutje wil rondkijken in zijn bedrijf. Ik denk namelijk dat er in bijna elk bedrijf een Yan rondloopt. Alleen dat ene minuutje om achter die buitenkant te kijken en die ene een kans te geven. Gewoon omdat het meer oplevert dan cijfers voor de komma.

De groeten!