invoegen

Pablo woont zes maanden bij ons. Hij is net 7 jaar geworden. Hij was een jaar of 3 toen hij bij zijn moeder wegging. Hij ging wonen in een pleeggezin. verhuisde naar nog een pleeggezin en nog een. Binnen twee jaar heeft hij in zes gezinnen gewoond. Elke keer dacht hij dat het voor altijd was en dat hij erbij hoorde. Vijf keer bleek dat het niet voor altijd was en dat hij er toch niet echt bij hoorde. Want anders moet je niet weg. 

Omdat wij zijn zesde gezin zijn en hij best slim is, kost het ons meer moeite om geloofwaardig te zijn. Elke verhuizing maakt meer twijfel. Van de zes gezinnen zeiden 4 duidelijk dat hij mocht blijven. Voor altijd. Tot hij groot was. 
Wij zeggen dat ook en ik zie de reserve in zijn ogen. Klets lekker door, zie ik hem denken. 

Nu woont hij er al zes maanden. Gisteren benoemde hij het zelf. Ik woon hier al echt langer he? Ja, inderdaad. Ik weet niet langer dan wat of wie, dat is een grijs verleden wat we niet kennen. Maar ik merk dat zes maanden best lang is voor hem. En ik merk ook dat hij het heel knap vindt van zichzelf dat het gewoon goed gaat en dat we niet in de stress zitten met zijn allen door hem. 

Als je van vijf gezinnen afscheid hebt genomen, heb je niet veel tijd gehad om lange vriendschappen en contacten te maken. Pablo is een eenzaam jongetje. We zien het aan zijn gedrag. Hij kan niet samenspelen. Hij denkt voortdurend dat ze hem te grazen nemen. Hij vertoont gil- en krijsgedrag bij de minste onverwachte spelwendingen. Dat stimuleert niet tot spelen. 

De andere kinderen vinden het lastig om hem een plaats te geven. Ze willen best wel, maar het moet wel leuk blijven. Ik zie Pablo's frustratie. Hij wil zo graag eindelijk niet alleen spelen en zijn. Eindelijk woont hij bij kinderen die net als hem zijn. Die ook niet van nature bij dit gezin horen en nu moet het hem lukken. 
Vaak speelt hij alleen, in de buurt van de anderen. 

Nu woont hij er zes maanden en ik merk dat hij verandert! Het lukt hem om de hele morgen zonder ruzie mee te spelen. Ik hoor zijn harde stem lekker meedoen. Er wordt naar hem geluisterd. Hij is belangrijk geworden. 
We zien hem groeien daardoor. 

Zaterdag was het prachtig weer en we gingen naar het bos. Pablo had er net een nachtje logeren bij moeder opzitten en was verschrikkelijk moe. Maar buitenom het wat witte snuitje, merkte ik daar niets van. Hij deed met alles mee. Wat heeft hij genoten weer. 

Steeds checkte hij wat de bedoeling was. Het bos had hij nog niet vaak gedaan en dus heb je de anderen nodig om te kijken wat hier kan. We hebben een route gelopen. Eigenlijk best een lange. Op het gemakje. Ze hebben een hele bos stokken meegenomen. Die heeft Yan omgeslepen tot pijlen en speren. 
Ze hebben lekker gerommeld en geklommen en gekeken. 

Ik volgde ze. We hadden alle tijd. En ik genoot in het bijzonder van Pablo. Het viel me op dat hij weer onzeker was over hoe te doen. Maar hij wist hoe hij dit aan moest pakken. Ik zie hem sjouwen met de anderen. Aan zijn loopje zie ik de stoerheid en het genieten. Hij is niet eenzaam meer. Hij hoort erbij!

De meest rechtse, dat is hem...