samenwerken

Om pleeggezin te mogen zijn, moet je aan een aantal voorwaarden voldoen. Een ervan is de bereidheid om samen te werken met de biologische ouders. Soms is dat een lastige, soms gaat het gesmeerd!

Rachid woont ruim tien jaar bij ons. Op zijn vijfde kwam hij, nu is hij vijftien. Met zijn moeder heb ik dus al ruim tien jaar contact. Het bijzondere is dat er allerlei voogden en hulpverleners de paden van moeder en Rachid en zijn zus hebben gekruist, maar dat wij ze allemaal hebben 'overleefd'. 

De relatie tussen Rachid en zijn moeder was jaren moeizaam. Persoonlijke problemen van moeder, hechtingsproblemen bij Rachid, misverstanden tussen iedereen en alles, maakten dat hij sommige jaren haar het hele jaar niet zag of sprak. 
In die jaren ging het met Rachid ook niet goed. Hij miste moeder, zat erg met zichzelf overhoop en liegen en stelen waren aan de orde van de dag. 

Bij tijden dachten we dat het binnenkort niet meer te handhaven was. Hij zou nooit de achttien halen bij ons. 

Nu gaat het goed. Al een jaar of drie ziet hij haar weer. Omdat ze aan de andere kant van het land woont, is het beperkt. Drie of vier keer per jaar. Maar er is om de paar weken telefonisch contact. Ook mailen ze en ik stuur af en toe een foto of informatie. 

En sinds het contact is verbeterd, is het gedrag ook vooruit gevlogen. De bevestiging van moeder dat hij er mag zijn. Dat ze trots op hem is, gaf hem veel goede energie. 

Zaterdag belde ze weer. Na een poosje kreeg ik haar ook. Ze wilde een datum doorgeven. We hadden even een gesprekje over Rachid. Vorige week was het bezoek aan haar. Ik was er zelf niet bij. Verder dan de deur kwam ik niet, ik moest verder. 

Ze vertelde dat het zo leuk was. Dat hij zo groot wordt en dat hij zo gunnend is naar anderen, zo behulpzaam naar haar. Dat vind ik ook. Ik was het helemaal met haar eens. Dat het supergoed gaat. Op school en thuis en in zijn baantje en op de voetbal. Dat er buitenom de normale puberbotsingen geen problemen zijn. 

Ik merkte hoe trots ze was. Een half uur later maakt Rachid een verbaasd geluid. Ik kijk op. Nou ja zeg, had zijn moeder op facebook gezet 'he lekker ding, ben hardstikke trots op je'. Wie zet dat nu op facebook?? 

Ik moet lachen. Ja, we hebben het net over je gehad samen. Hij kijkt verbaasd. Ja, aan de telefoon, wedstrijdje goede dingen over je noemen. Er komt een reusachtige grijns op zijn gezicht. Hij wil koel kijken, maar het lukt hem gewoon niet. Wat dan? Ja, dat het zo goed gaat natuurlijk. Je moeder vond dat ook. Ze vond je zo gegroeid en dat vind ik ook. 

Hier heeft hij niets op te zeggen. Ik zie hem later weer in zichzelf lachen. Een soort licht wat de hele avond blijft gloeien. Ik moet het vaker zeggen. Tegen hem en tegen haar. Wat is het toch eenvoudig...