aangetekende brief

Vanmiddag was ik even weg en kwam de post. Een aangetekende brief. Yan is 11 en deed de deur open. Of hij wilde tekenen. Nu is hij erg klein voor zijn leeftijd en schat men hem eerder op 7 dan op 11. Toch was zijn handtekening genoeg! Hij vertelde dat hij alleen zijn voornaam op moest schrijven. Beetje apart wel. Vooral omdat het een brief van de rechtbank was. 

In het nieuwe jaar worden we opgeroepen om de voogdij over Sam te krijgen. Het zat er aan te komen, al jaren eigenlijk. 

Natuurlijk gaan we dat doen. Sam kwam hier zo jong en van zijn vader of moeder is na bijna vier jaar nog steeds geen spoor. 

We zijn benieuwd. Sam is een verrassend geval. Zo is zijn achternaam pas veranderd. Tijdens de zwangerschap bleek moeder officieel gehuwd met een onbereikbare Rus. Dat hij de vader niet is, is overduidelijk. Of er moeten negroïde Russen zijn? 

De naam die hij in eerste instantie kreeg was die van moeder. Nu dus van de man die officieel moeders man was tijdens de zwangerschap en geboorte, maar niet zijn vader is. Voor de duidelijkheid heeft moeder net na de geboorte een andere naam genoemd als vader en weer later bleek deze man toch niet de echte vader en kwam er weer een naam. We houden de namen bij en mocht hij ooit willen weten hoe het zit, dan kan hij aan de slag. 

Het zal een eenvoudige zitting zijn. Moeder zal er niet zijn. Zij woont ergens ver weg. Ik schat minstens 1000 km van de rechtbank. Dan is het een formaliteit. 

Sam hangt van formaliteiten aan elkaar. Toen ik hem liet inschrijven in onze gemeente, bleek hij niet te bestaan. Er was iets mis gegaan… Toch had ik het levende  bewijs van zijn bestaansrecht bij me. Dus met wat kunst en vliegwerk kwam hij de burgerlijke stand in. Zonder nationaliteit en zonder status. 

Dus drie maanden na aangifte kreeg ik een pak papier. Ik ging getrouw invullen, maar haakte toch af. Of hij gehuwd was of hij werkte, werkvergunning , verblijfsvergunning, kinderen, land van herkomst. Alles niet op hem van toepassing. Dus maar gebeld en gebeld en heeeeel lang gewacht. Bij de IND is een half uur wachten niet vreemd.  Uiteindelijk wist niemand meer wat er nu moest en kon ik de papieren weggooien. 

En nu leeft hij bijna vier jaar en is nog steeds zonder status. Beetje eng soms als ik verhalen lees in de krant over asielzoekerskinderen. Aan de andere kant kan alles gewoon doorgaan. 

Na een wereldreis naar Den Haag naar de ambassade van zijn moeders land, dacht ik het rond te hebben. Maar mooi niet. Moeders naam was niet juist, dus begon het circus opnieuw. 

Ondertussen bezoeken we met regelmaat het ziekenhuis vanwege zijn astma en elke keer vragen ze om zijn id-kaart. Nee, heeft ie niet. Moet wel hoor mevrouw!! Jahaa, weet ik maar kan niet. Ja maar in de toekomst, volgend jaar, dan …. Jahaa, ik weet het maar ik kan ook niets. 

Staat hij bij de zorgverzekering ook nog eens als meisje ingeschreven. Dus kijken ze af en toe verbaasd of hij echt de persoon is waar de papieren bij horen. Jaja, hij is het hoor, hij heeft een naam die je zowel een jongen als meisje kan geven, maar het is aantoonbaar een kerel! 

We zouden de voogdij krijgen als hij legaal en wettig zou zijn. Dat zit er nog niet in. Maar we zullen het wel zien. Zodra we zijn wettige voogden zijn, ga ik maar een week bellen denk ik. 
Dit is ook een aspect van pleegzorg, maar een die ik niet leuk vindt.