liefde

Sam was ziek. O man, wat zijn de broers en zus in de weer. Eerst worden alle flauwe grapjes uit de kast getrokken. Maar dat geeft nog meer gehoest. En hij kan niet lachen ook. 

Ze gaan naar buiten. Na een poosje komt Yan trots binnen met een reusachtig houten geweer. Kijk Sam, voor jou! Sam pakt vol ontzag het geweer. De splinters steken er aan alle kanten uit, maar een kniesoor die daar op let. Hij krijgt uitleg. Door de uitleg wordt dit stuk hout een juweel waar de krijgsmacht slechts van kan dromen. 

Door de blikken van Sam wordt de maker een kunstenaar en vakman van de bovenste plank. De wisselwerking tussen de jongens maakt dat we ze ongeveer zien groeien van de liefde en aandacht voor elkaar. 

 

Als ik voor de tweede keer wegrijd naar de HAP staan er vijf mensen bij het hek. Doeiiiii, roepen ze zo hard mogelijk. Sam draait het raam open en met gebarsten stem schreeuwt hij het terug. We zijn allang de straat uit voor hij dat weer heeft uitgehoest.

Als we terugkomen uit het ziekenhuis is er weer veel liefde. Liefde in drie knutsels op niveau. Pablo van 6 háát kleuren, maar toch heeft hij voor Sam een hele auto ingekleurd, ongeveer binnen de lijntjes zelfs! 

En Yan heeft ‘bijna een uur’ getekend en het ook mogen plastificeren. Het is een waar verhaal vol beelden die betrekking hebben op Sam, op het ziekenhuis. 

En Naomi heeft een lieve tekst gekleurd en versierd en heel slordig in haar tas gefrommeld, maar we zien toch dat ook hier een heleboel liefde in is gestopt. 

En oudste pleegbroer van 15 was zo in de war dat hij zijn pilletje vergat. En door het lint ging op school en wegliep en me toch belde om het even te zeggen. Dan hoefde ik niet bezorgd te zijn, maar op school bekeken ze het maar. En hij heeft het ook overlegd met zijn moeder dat Sam ziek was en zij heeft hem ook gerustgesteld. Hij gaat het overgroeien!!

En Sam mag alles en krijgt honderd aaitjes over zijn bolletje en kusjes en kietels en andere grapjes. Ik zie hun ogen voortdurend hem zoeken. 

En onder het eten moeten ze het nog allemaal precies horen. Hoe hoog was de koorts? En hoe vaak moest hij wakker? En nog spuiten? Of prikken? En hoeveel dokters? En wat heb je gegeten daar? En deed ie nog stoute dingen? En was je bang Sam? Nee he, alleen maar stoer he? Ja hoor. Sam reutelt nog wat na en hijgt en gloeit en verdwijnt naar bed. 

’s Avonds onder de koffie ben ik aan de beurt. Was je bang? Wist je dat dit ging gebeuren? Als het weer gebeurt, wat ga je dan doen? Als hij vroeger had geleefd, was hij nu misschien wel dood he? En ja, hij is wel klein he? Denk je dat andere van zijn leeftijd ook zo stoer zijn in het ziekenhuis? Nee, natuurlijk niet. Onze eigen held is de beste en de liefste. Daar zijn ze het hartgrondig mee eens.

En zo heeft deze zorg ook weer een warm randje.