je weet het maar nooit

Ik zit op een morgen met een groepje vrouwen in een huis. We zijn uitgenodigd. Ik ken de gastvrouw, ik ken de rest nauwelijks. 

Het gesprek kabbelt en komt op pleegzorg. Sinds we pleegkinderen hebben, zijn we een beetje bijzonder geworden. Saaie verjaardagen lijken soms opgeleukt te moeten worden met onze pleegervaringen. Dat is lastig. 

Ook nu komt het gesprek op pleegzorg. Niet iedereen weet dat wij pleegkinderen hebben. O, doen jullie aan pleegzorg? Ja, daar doen we aan. 

Een van de dames weet er alles van. Ja, wij hebben er ook over gedacht hoor!! Maar wij doen het niet. Ze zwijgt even. Laat merken dat er echt heeeel goed over is nagedacht… 

En dan komt de reden: Je weet namelijk nooit wat je in huis haalt. 

En laat ik nou net allergisch zijn voor deze reden en laat ik nou net niet altijd het juiste woord op de juiste plaats weten te zeggen. Mijn bloed begint spontaan te koken. Ik hou me in en zeg heel venijnig: Dat wist ..(gastvrouw).. vanmorgen toch ook niet?? Wat ze in huis haalde??? 

De gezellige damesclub is stil. Sorry, sorry, dit klonk inderdaad te hard. Ik probeer grappig te doen: “ Misschien kom ik wel met een ander doel. De antieke lepeltjes meenemen bijvoorbeeld."  Of je man verleiden denk ik er heel vals en flauw achteraan. 

Voor mij is de morgen verpest. Ik zie de gezichten van de kinderen voor me. Zo ze vanmorgen argeloos hun brood aten, naar me zwaaiden bij de bus, wegreden op de scooter met nog net een grote armzwaai aan het eind omdat ze wist dat ik altijd even nakijk. 

Dus ik weet niet wat ik in huis haal?? Ik weet heel goed wat ik in huis haal. Ik haal kinderen in huis met een hart en een ziel. Een groot en beschadigd en liefdevol hart en een tere, eenzame ziel. Met een heleboel gedragingen die echt niet kunnen. Die soms te gek zijn om je voor te stellen. Maar die zo goed te begrijpen zijn als je hun levensweg hoort. 

Het gesprek gaat verder. De goed doordachte mevrouw voert het hoogste woord. Mijn venijn heeft haar niet bereikt. Gelukkig maar. Misschien. In mij blijft het knagen.