op de plaats

Er is contactavond. Daar hoor ik te zitten, de hele avond. Ik leg het uit. Sam is woedend. Ga je ook al werken en ook al 's avonds weg. Dat doe ik normaal nooit. Ik leg nog een keer uit dat ik het niet leuk vind, maar dat het echt moet.
Ik doe Sam zelf in bad. Zit bij hem en klets de dag nog even door. Daarna geef ik hem een kus en vertrek.

Als ik de auto heb gekeerd, staat er een poedelnaakte Sam te bibberen in de donkere avondwind. Snikkend brult hij dat hij niet zonder mij kan!! Uiteindelijk vertrek ik een beetje op het laatste nippertje en met een enorm schuldgevoel.

Op woensdag heeft man bij hoge uitzondering een vergadering. Daniel gaat naar schoonouders. En Sam, die opeens een vrije dag blijkt te hebben. Dan komt er een mail voor Yan. Nog een vrije dag vanwege uitval. Hij mag ook naar schoonouders, maar dat vindt hij te kinderachtig. En dat is het ook. Als je 14 bent, kun je echt wel een morgen alleen thuis zitten.

Als ik de volgende morgen de kamer binnenkom, zit Yan op de bank. Aangekleed en wel... Normaal trek ik hem rond deze tijd persoonlijk ongeveer uit bed. Hij is dan niet wakker te krijgen. Nu dus wel. Met wakkere oogjes zit hij er helemaal klaar voor. Blikje energy naast hem. Dat heeft hij even geregeld, want is hier niet uit voorraad leverbaar.
Waarom hij er al zit? Omdat hij gewoon allang wakker is. En geen slaap heeft... Ik begrijp heus wel dat je niet vertelt dat het ontzettend spannend is om een hele morgen helemaal alleen thuis te moeten zitten. En ik begrijp ook wel dat niemand dat hoeft te weten. Ik vertel dat ik ook tussen de lessen de app wel in de gaten zal houden. En man mag hij de hele morgen bellen. Dat lijkt hem wel een goed idee.

Hij heeft het gered overigens. Net als Sam die avond zonder mij...

Onlangs moest man mij ophalen. We hebben maar 1 auto en soms betekent dat een keer extra heen en weer rijden. Daniel gaat dan altijd mee, maar zo'n bijna volwassen puber als Naomi van 13 blijft dan natuurlijk thuis.De hond is er ook en het duurt hooguit drie kwartier.
Als we aan komen rijden, fietst ze heen en weer voor het huis. Met haar telefoon in de hand. Beetje vreemd voor iemand die geen stap buiten zet zonder dringende reden. Wat ze doet? Gewoon beetje fietsen, had ze zin in. Die zin verdwijnt meteen zodra wij thuis zijn. Dan is er meer zin in bankhangen.
En omdat onze flapuit met haar enorme grote mond het niet kan laten, hoor ik dat ze dacht dat er een insluiper was... Gewoon op klaarlichte dag. Ik moet er om lachen en zij ook achteraf. Maar thuisblijven doet ze niet meer en het is echt heel raar dat wij allebei even weg zijn. Ook al is zij al 13 en is het op klaarlichte dag.

Het lijkt wel familie zo met elkaar. Allemaal hetzelfde probleem. En ja, wij blijven echt wel op de plaats hoor.

beschikbaar

Zaterdag komt Yan zijn moeder en broertjes tegen op het station. Hij brengt vrienden naar de trein en ziet ze. Dat is bijzonder. Hij verwacht moeder in haar woonplaats in Zwitserland. 
Het is weer zover.... Moeder is in de buurt en hij weet dit niet. 's Avonds vertelt hij het zo tussen neus en lippen. Vroeg ze nog wat? vraag ik. Ja, iets of het op school goed ging en of hij nog een keer kwam als ze tijd had. 
En toen kwam de trein en stapte ze in. Met een tas vol koekjes volgens Yan. Of hij het niet heel vervelend vond? Nee hoor, zegt Yan. Maakt me niet uit. 

Vervolgens eet hij alle overgebleven resten van het avondeten op. Hij was namelijk wat later. Om half 11 moeten we hem bijna naar boven dragen om in bed te krijgen. Hij blijft maar zitten en praten en hummen en grommen. 

Bij ons tolt het wel even na. Dat je dan op het station je bloedeigen zoon van 14 tegenkomt en dat je dan gewoon weer verder met je leven gaat. Het tolde toch al behoorlijk deze dagen, want de beste vriend van Yan lag in het ziekenhuis. Hij was in coma door grenzeloos gedrag en Yan volgde het op afstand maar deed niet mee. 

Wel zat hij als een waakhond met zijn telefoon in de houding. Hij had op school al gewaarschuwd, maar dat was niet helemaal overgekomen. Om tien uur kwamen er alarmbellen en wist hij op afstand nog wat goeds te betekenen. De volgende morgen zat hij voor zeven uur al met zijn telefoon in de houding en dat bleef de komende 24 uur. Hij was bang zijn vriend te verliezen. En wij met hem.  De jongen ging langs het randje, maar kwam gelukkig weer bij. Yan belt hem en belt hem en belt hem. Hij was helemaal van slag om die vriend.

Dit weekend had Yan ontzettend hard ouders nodig. Schokkend dat je dan je moeder tegen moet komen. Ook schokkend dat ze er dan niet is.  
Gelukkig mochten wij van hem die plaats innemen. We kennen Yan nu zolang en zo goed dat het ook logisch was. Maar omdat we hem zo goed kennen, liet dit ons niet los.
Opeens besefte ik dat het net zo goed Yan had kunnen zijn die deze grenzen opzocht. Yan met zijn achtergrond van mishandeling en vooral afwijzing op afwijzing, had heel makkelijk zichzelf kunnen verliezen in wat dan ook. Dan hadden wij in dat ziekenhuis gezeten. 

We beseffen hoeveel risico's er zijn en hoeveel gevaren er op de loer liggen. En vooral hoe belangrijk hij voor ons is. Ik raak er helemaal emotioneel van dat hij hier gewoon nog rondloopt. En ben dankbaar tot in m'n tenen dat we hem mogen hebben. 
Ik probeer het hem te zeggen. Dat ik heel erg blij ben dat hij niet in plaats van die vriend in het ziekenhuis kwam. Dat lijkt hem wel beetje te verbazen. Dus zeg ik het nog maar een keer dat we heel erg blij met hem zijn en dat we ons soms heel erg zorgen maken omdat we hem heel graag gelukkig en gezond willen zien worden. Het lijkt wel te landen. 
In ieder geval weet hij waar hij moet zijn om over de gebeurtenissen te praten en waarderen we het dat hij dan tot veel te laat op de bank blijft hangen. Het heeft allemaal wel een doel. 

En het geeft zorgen, want we beseffen opnieuw dat we er nog lang niet zijn.