Stille nacht

Dit was een zware week. Een week van aantrekken en afstoten. Van te dichtbij komen en zoeken of er nog wel iets verbindt. Van Ik haat je en Ik hou van je. Van Ik wou dat je dood was! tot Hoe kan ik ooit zonder jou. 

Een week waarover ik elke avond wel veertig regels kon schrijven. Over hoe beschadigd ze zijn en hoe ons huis schudde. Over het besef dat je maar gewoon opvoeder bent met te korte armen en te weinig geduld. Een week die me weer dichtbij de grond hielp en leerde dat wij geen hulpverleners zijn, maar gewoon doorsnee-ouders met even zo doorsnee vaardigheden. 

Een week waarin ik me afvroeg of pleegzorg nog wel zo leuk is. Of het na bijna zeventien jaar niet genoeg is. Gewoon tijd voor reizen bijvoorbeeld. Ik zag een stukje film over Antartica en het leek me zo ontzettend fijn om daar nu te zijn. In al dat wit en die stilte en die kou. Als je daar geen leeg hoofd en schone lei zou kunnen krijgen? 
Ik dacht met heimwee aan twintig jaar terug. Toen was het heel normaal om op het allerlaatste moment een wildkampeervakantie in Schotland te starten. Zonder rekening te houden met wie dan ook. Nu kost zelfs boodschappen doen al een half uur voorwerk.

Na zo'n hectische week sta ik gisteravond het eten klaar te maken. Drie kinderen zitten te kleuren en knippen en plakken aan een sinterklaasschoen voor de supermarkt. Een helpt me snijden en een hangt aan m'n been. 
Naast me ligt het papier van het kerstfeest van Sam. Dat moet geoefend. Ik zet stevig in en hoop dat Sam aansluit. Heb ik m'n plicht naar de juf weer gedaan. Sam haat kerstfeest in de kerk met school en had het papier in de prullenbak op school gegooid. Maar we moeten toch een beetje meewerken natuurlijk. Dus zing ik non-stop en erg vals een heleboel keer Stille nacht. 

Bij de vierde inzet vallen er meer stemmetjes bij. Bij de vijfde zingen we met zijn allen, met een aandoenlijke uithaal van Daniel tussen de regels door. En in het zingen hoor ik dat ze het leuk vinden dat we zo samen zingen. Sam en Naomi zingen mooi en galmend, Yan kraakt wat mee op het juiste moment, maar het allermooist klinkt Pablo. Hij was het drama van deze week. Nu zingt hij mee met hese, valse stoten en dat is net wat ik nodig heb. 
Want bij de tiende inmiddels bulderende inzet voel ik alle stress en negativiteit verdwijnen en begrijp ik werkelijk niet wat ik nu alleen op Antartica moet gaan zitten doen. Of wat wildkamperen in Schotland nu boeiender kan zijn dan dit engelenkoor. 

doelen

Binnen pleegzorg komen er regelmatig papieren langs met doelen. Heel hoogdravend eigenlijk want ons doel is om een zo normaal mogelijk gezin te zijn met kinderen die later terugkijken op een ontspannen en gelukkige jeugd. Kinderen die met twee stevige voeten in de aarde gaan staan en zelf keuzes kunnen maken en relaties aangaan. Ik denk het doel van elke ouder. Dat hoeft niet op papier.
Toch is het wel logisch om ook oog te hebben voor de bijzonderheden van de kinderen en daar doelen rond te maken. 
Het is grappig om te kijken wat voor doelen de kinderen zelf hebben op dit moment of op de lange termijn. De korte termijn wijkt volledig af van de papieren doelen, maar de lange termijn komt soms aardig in de goede richting.

Van de week kwam Sam stralend uit school. Hij had een velletje stickers verdiend. Op de achterkant stonden acht krullen. Trots vertelt hij dat hij de enige in de klas is die dit heeft. Hij staat daar zo uitbundig te glimmen dat ik het niet kan laten hem te prijzen. Tjongejonge zeg, wat goed man!! Dus jij bent de enige die stickers kan verdienen? We zijn helemaal blij en gelukkig met die gekke Sam. 

Hij heeft in de verste verte niet door dat de juf misschien beetje met de handen in het haar zat vanwege Sams tomeloze energie. Dat hij altijd op het hoekje moet zitten, begrijpt hij ook al niet. Wel super van de juf dat ze het zo gebracht heeft. 
Of het werkt is wel de vraag. Ik moet nu voor tien krullen, zegt ie. Ik vraag de volgende morgen of hij nog krullen heeft verdiend. Ja, een had hij er. Hij zegt er drie te kunnen halen op een morgen. Ging het niet zo goed dan? informeer ik voorzichtig. Ja hoor, het ging goed en was leuk en een is ook goed. Drie ook en een ook. 

Sam leeft alsof hij onder hoogspanning staat. Dat is redelijk uitputtend. Of bijzonder interessant. Het is maar hoe je het bekijkt. De herfstvakantie ging prima. Elke dag scheurde hij rond op zijn skelter. Naar de buren, naar het dorp en weer terug en nog eens een keer. Moe was hij pas om 7 uur als hij zijn bed inging. Samen met zijn vriendjes maakte hij een racebaan en omdat de zon scheen, gingen ze na afloop nog even in het halflege zwembad. Gewoon in je onderbroek en al je kleren in het natte gras. Heel flauw dat ik het niet zo waardeerde en heel lekker dat de douche toen wel heel lang en heel warm kon zijn. 

Het doel van Sam is eruithalen wat er in zit en liefst een beetje meer. En gaat het niet zo jij wil, dan doe je creatief. Dus toen zijn hoofd weer keurig geschoren en geknipt was, was hij niet blij. Hij wilde een steile kuif, net als alle andere jongens die hij kent. Dat het niet kon, geloofde hij niet en dus loopt hij nu met een soort rituele verminking op zijn hoofd. Zelfgemaakt met de botte knutselschaar en de eerste dagen helemaal blank en kaal. 

We hebben er om gelachen. Want ja, eerlijk gezegd worden onze doelen na een hele serie kinderen ook erg basaal en minimaal. Hij zal het vast niet nog een keer doen. 

Verder heeft Sam een probleem. Hij heeft namelijk ook als doel om met een bruin meisje te trouwen. Dat gaat nog even duren, maar van de week zat hij er toch wel mee. Hij kent namelijk alleen blanke meisjes... Dus ik ga dan maar met Naomi trouwen, verzuchtte hij. Maar dat vond Naomi helemaaal geen goed idee. Zo'n kleuter, doe niet zo belachelijk!! 

Naomi's doel op het moment is leren breien. Iedereen uit haar klas kan breien en zij niet. Dus hebben we de hele woensdagmiddag naast elkaar op de bank gezeten met ieder een breiwerk. Het lukte helemaal niet. Maar ze bleef stug volhouden. En schelden op dat stomme draad en naalden. Ik verbaasde me over haar volhouden. Dat doet ze normaal niet zo. Aan het eind van de middag kon ze min of meer iets maken wat op gebreid leek. 's Avonds moest ik weg en het ging natuurlijk weer gelijk niet, zei ze vanmorgen. En straks gaat ze weer verder. 

Het doel van Yan is zoveel mogelijk volgers op Instagram krijgen. Raar doel, want hij zet er vrijwel niets op. Hij gebruikt allerlei middelen en krijgt de kous op zijn kop als hij de vriendinnen van zijn zus gaat uitnodigen. Dat dat niet handig is, begrijpt hij echt niet. Dat pleegvader hem niet mag volgen, begrijpen we wel, maar dat zou weer wel handig zijn. 

Verder is het Yans doel om zo snel mogelijk van school te zijn, met zoveel mogelijk diploma's en zo min mogelijk lesdagen. Het liefst is hij thuis. Hopelijk verandert dat nog. Nu is het elke dag met gepaste tegenzin en veel support van onze kant. 
Hij laat me elke morgen zijn tas inpakken. Ik vroeg hem het gisteren weer zelf te doen. Niet echt mijn hobby om half 7 zo'n tas in orde maken. Hij keek me even aan en zei toen met glimogen: Bijna elke ouder pakt de tas van zijn kind in hoor! En terwijl hij het zei, kwam het compliment door. Want Yan noemt mij zelden zijn ouder. En het grappige was dat hij het zelf ook door had. Dus heb ik vanmorgen maar weer die tas ingepakt. Want dat is een van mijn doelen, dat ik af en toe een klein seintje krijg dat het wel oke is om hier te zijn.