het laatste woord

Vandaag waren we op pad. 
Man moest voor zijn werk naar een beurs en nam de oudste jongens mee. 
Ik had via de Nederlandse Spoorwegen een mooie aanbieding gekregen om drie keer een zaterdag vrij te reizen verdeeld over drie seizoenen. 
Omdat Sam al een paar maanden heel graag met de trein wil reizen en dat nog nooooiiiit heeft gedaan, kwam de aanbieding goed van pas. Het doel van vanmiddag was met de trein reizen. Hoe ver we zouden komen, lag aan Sam in de trein. Bij te veel ergernis stapten we gewoon ergens uit en bij geen ergernis gingen we Rotterdam halen. 

Ging goed in de trein. Was helemaal niet druk. Behalve dat Sam voor het leuke echt te hard praat, was het een ontspannen ritje. Vond Sam ook. Normaal is hij buiten de deur erg verlegen. Halverwege schreeuwde hij dus heel blij: "Ik ben niet eens verlegen in de trein!"

Om een uur met Naomi en Sam in de trein gestapt. Ruim een uur later op Rotterdam Blaak weer uitgestapt. Had gehoord van de Markthal en wilde dat ook weleens bekijken. 
M'n boerenkindertjes keken hun ogen uit! Wat was het druk en wat was het plafond mooi! En wat veel bruine mensen in Rotterdam. We vielen helemaal niet op. 
De Markthal is indrukwekkend. Voor de kinderen iets te veel en te druk en te hoog. Hier ga ik Yan een keer blij maken. Dit is helemaal zijn sfeertje. 
Op verzoek van Sam zijn we alle acht roltrappen afgegaan en weer alle acht omhoog. Super, vond hij dat. 

De markt is altijd leuk. Vroeger liepen we er regelmatig samen. Waren de pleegkinderen een dag naar hun moeder, gingen wij naar de markt. 
Er is weinig veranderd. Nog net zoveel leuke dingen en buitenlandse ingrediënten. En heel veel vis. Naomi krijgt er zin in. Sam wordt er misselijk van. Al die zielige, dode vissen wil hij niet zien. 

Dan zien we Afrikaanse stof. De echte, die wordt overigens in Nederland gemaakt maar is hier lastig te krijgen. Naomi kiest helemaal gelukkig er een paar uit. Sam vindt dit niets. Hij moppert en klaagt en dreigt: "je zou niets kopen!" en "je koopt niets hier'. Hij wil alleen maar snoep, want dat had ik beloofd. Ik negeer hem. 
De verkoper hoort het ook en waarschijnlijk ergert het de man. Hij zegt Sam dat als hij zo zeurt, hij echt geen snoep van mama krijgt. Het klinkt wat bits en de man zegt direct sorry richting mij. Ik lach maar een beetje en zeg dat ik het liedje wel ken. 

Sam kijkt de man nadenkend aan. Doet dan een stap naar voren en zegt heel serieus: "En het is helemaal niet mama, het is gewoon ..." En hij noemt mijn naam. Wat een ondeugend mannetje is het. Als het te pas komt, ben ik mama en als het hem niet uitkomt, noemt hij me bij de naam. De man staat met zijn mond vol tanden en ook al is Sam net vier, het lijkt of hij dat heeel goed doorheeft. 
Ik help de man uit de droom dat het mijn pleegzoon is en dat ik alleen mama ben als het in zijn kraam te pas komt. 
De man begrijpt het. En draait als een blad aan de boom om. Het zeurdige kleutertje verandert van irritant in aandoenlijk. Ik betaal de stof en Sam krijgt zelfs snoepjes van de man....
Ik ben heel blij met de stof. Sam met de snoepjes, maar ergens voelt het niet helemaal als eerlijk verkregen. Dat gaat nog wat worden met Sam. Zeker nu hij niet meer verlegen lijkt.

eerste mijlpaal

En vandaag typ ik m'n honderdste stukje. Beetje bijzonder wel. Toen ik een paar maanden terug begon, dacht ik de honderd makkelijk te halen. Gaandeweg sloeg de twijfel toe. Had ik dit in een schriftje geschreven, ik was al lang en breed afgehaakt. Nu stimuleren de onbekende lezers me om door te gaan. 

Het is leuk om af en toe een berichtje neer te zetten. Op een of andere manier geeft het een goed gevoel om de emoties even neer te zetten. Om er een plaatje in woorden van te maken. 

Omdat het de honderdste keer is, heb ik ze terug gelezen. En het is zo het er staat. 
De kinderen weten van niets. Ik ga ze de stukjes geven, als ze volwassen zijn. Om ze het bewijs te geven dat het vooral goed was dat ze er waren. Dat ik elke dag weer ontzettend blij ben dat ze in mijn leven zijn gekomen. 

Ik krijg ook reacties. Dat is heel leuk. Alleen jammer dat ik zo'n kluns ben als het om de computer gaat. Beantwoorden lukt meestal niet. Dan krijg ik lege blogprofielen of andere vage zaken. Komt misschien nog weleens. Ik overdenk de reacties wel hoor! En probeer er ook iets mee te doen. Alleen rechtstreeks is wat lastig soms. 

Wat me opvalt, is dat mensen het toch verbazingwekkend blijven vinden dat we met zoveel plezier voor de kinderen van een ander zorgen. Voor ons is het de normaalste zaak dat ze hier zijn en dat we ons leven rond hun leven plooien. Misschien tijd voor iets meer 'privé'. De manier waarop ik mezelf heb laten zien, is erg zakelijk. 

Twintig jaar terug trouwden we. Heel jong en heel blanco. Hopend op kinderen, werkend met kinderen. We hadden ons pad niet echt uitgestippeld. We zouden het wel zien. Dat er kinderen bij ons toekomstplan hoorden, was wel duidelijk. 
Toen na vijf jaar er geen enkel zicht was op een kind stonden we voor de keus om of de medische molen in te gaan of naar alternatieven te kijken. Medisch, dat vonden we maar niets. Alternatieven waren adoptie of pleegzorg. Adoptie viel af. Om nu jaren een traject in te gaan, terwijl er bij wijze van spreken een straat verder een kind in nood was, dat trok ons niet. 
Ondertussen hadden we pleegkinderen in levende lijve ontmoet in de klassen van de school waar we beiden werkten. We gingen die kinderen anders bekijken. En kwamen tot de conclusie dat ze ook bij ons hadden kunnen wonen. Waarom niet eigenlijk?

De cursus duurde een week of acht. Daarna een week of acht gewacht en de eerste plaatsing kwam. Dat was een kortdurende. Een 17-jarige zocht onderdak ter overbrugging. Het was even wennen. Zelf hadden we de 30 nog niet  bereikt. Maar het lukte en vervolgens kwamen er nog een en nog meer en een paar tegelijk en voor we het wisten hadden we 4 kinderen. En dat minimum is gebleven, met af en toe een uitschieter naar 7. Maar dan kraakt het huis wel ongeveer uit zijn voegen. 

Een poosje terug hebben we samen de toekomst overdacht. Dat deden we nooit. Maar het is niet verkeerd. Onze vrienden gaan langzaam richting vrijheid. Hun kinderen zijn basisschool af of zelf al min of meer op eigen benen. En wij zitten nog in de kleintjes. Willen we dat nog wel? En hoelang? 
Dat was niet lang praten. Natuurlijk willen we dat. Pleegvader mag tot zijn 67e werken hopen we. En ik kan dan mooi pleegmoederen ondertussen. 

Want ja, pleegzorg dat is zo ontzettend bijzonder mooi. Daar zijn geen woorden voor om dat uit te leggen. De spanning als ze komen, de energie die ze geven en die ze opslurpen, de vreugde als er dingen goed gaan, als oogjes weer gaan glimmen, als ons huis weer een thuis kan worden. 

Dus ik blijf nog een poosje stukjes typen. Hopelijk geeft het kleine inkijkjes in de wereld van de pleegzorg. Hopelijk helpt het om pleegzorg beetje zichtbaar te maken. Hopelijk geeft het een klein beetje inzicht in het leven van de kinderen, in hun strijd en hun emoties en hun soms rare gedrag.

hut

De vakantie vorige week ging goed. Behalve vrijdag konden ze elke dag naar buiten. Lekker rommelen in de tuin. Er is een hut gebouwd. Die ziet er goed uit. Ik heb er geen enkel aandeel in, maar laat hem toch met gepaste trots even zien. 

Vrijdag regende het dus. De hele morgen zaten ze binnen. Dat viel tegen. Ze waren erg vrolijk en wiebelig. Er was geen ruzie, maar wel een constante beweging. Die maakte me helemaal tureluurs. De ballonnen en ballen en pijlen vlogen door de kamer. Rond de middag was het wachten op de eerste schade of ruzie. 

De buienradar voorspelde heel veel regen, zonder een droog moment. De keuze was of binnen ruzie of buiten nat. Ik koos voor het laatste. Jongens in de auto, Naomi bleef thuis met pleegvader en naar het bos. 

Yan heeft sinds kort een touw met een magneet. Magneetvissen is een speciaal vak. Hij beheerst het nog niet zo. De schatten die je op internet ziet, vist hij er nog niet uit. Maar het is wel leuk om even te doen. 

Het bos is deels oud duin en heeft daardoor mooi hoogteverschil. Er zijn hekjes op oude stukken dijk en er liggen een fort en een bunker. Spreekt genoeg tot de verbeelding. Normaal is het hier druk met auto's en bezoekers. Nu zijn we de enigen. 

Maar leuk dat het is. We lopen deze keer dwars door de bossen. Iedereen zijn laarzen aan, dus dat kan. Vooral Sam is in zijn element. Er is een verlaten hut. Er zijn spannende dalen waardoor hij zich kan verstoppen. Omdat het niet waait, voelt het niet koud. Alleen worden we ontzettend nat. 

Na een uur vind ik het wel genoeg. Sam moet huilen. Zijn haren zijn natte sliertjes, zijn jas is doorweekt, het skipak eronder gelukkig goed droog. Hij sopt in de blubber, maar heeft rode wangen van het sjouwen. Hij moet huilen omdat hij het zo gemeen vindt dat ik al wegga. Het is net zo leuk. 
De anderen snappen het beter. 

Thuisgekomen gaan de jassen de wasmachine in en de jongens gaan spelen met de lego. 's Avonds zijn ze nog bezig. Het gaf wel effect dat uurtje natregenen! De rest van de dag geen enkele irritatie meer. 

Alleen Sam gaat met pleegvader onderhandelen. Hij wil terug naar het bos. Of pleegvader niet mee wil en dan langer. Zie hem met een schuin oogje naar me kijken. Hij heeft het over me. Dat ik altijd gelijk weer weg ga als het leuk is. 

jarig

Vorige week werd Naomi tien jaar. Wat een leeftijd en wat een vooruitzien!!
Gelukkig was het middenin de vakantie en kreeg ze heel veel bezoek. De hele dag was ze in een jarige jubelstemming. Elk cadeautje was leuk en super. 

's Avonds belde moeder. Dat is nog nooit gebeurd op de dag zelf! Stralend praat Naomi drie minuten met moeder. Ze vertelt wat ze kreeg en moeder zegt iets te hebben opgestuurd. En moeder zal morgen weer bellen hoor!!
Als ze klaar is, zet ik gelijk een domper. Ik vraag of ze dat echt gelooft van dat bellen morgen? Ja dat doet ze en ze kijkt boos. Ga ik het weer verpesten. Ik zeg dat we het wel zullen zien, maar dat ze het niet de hele dag moet denken of hopen. We kennen haar inmiddels.

De volgende dag is er inderdaad een pakje voor Naomi. Het komt uit Le Havre. Wat moeder daar nu weer doet?? Er zitten kleren in. Het zijn mooie, nieuwe kleren. Naomi is er erg blij mee. Prachtig zeg. Ze gaat ze gelijk passen. Ik zie weer een probleem maar zeg niets. De kleren zijn wel erg sexy voor een meisje van 10 en naar school kan dit echt niet. Maar goed. Daar hebben we de zomervakantie gelukkig voor.

Wat fijn dat moeder inderdaad deed wat ze beloofde. Alleen is er toch weer een zuur staartje. Want dat beloofde telefoontje voor morgen komt niet. Ook niet na een paar dagen. En dat vindt Naomi heel erg. 

En dus is ze ontzettend sjachrijnig tegen mij. Ze grauwt en gromt de volgende morgen. Ze slaat de broertjes en kijft er op los. Ik laat het een beetje doen. Als het na een paar uur nog steeds is, spreek ik haar er wel op aan. Dat ik begrijp dat ze het erg vindt dat mama niet belt. Maar dat ik daar niet aan kan doen en pleegvader ook niet en de broers nog minder. Dat ze verdrietig mag zijn, maar dat ze niet zo gemeen en brutaal moet doen. Dat helpt niet en het is niet eerlijk. 

Gelukkig helpt het. Het helpt haar als ik benoem hoe zij zich voelt en waarom ze zo moeilijk doet. Alsof ze zelf de lijntjes niet kan trekken. Daarna doet ze weer gezellig. Met af en toe een uitschieter, want ja het blijft natuurlijk wel Naomi.

chaoot

Rachid is een onvoorstelbare sloddervos en chaoot. Alles lijkt onder zijn handen in stukken te gaan en alles is kwijt. Toch is zijn kamer helemaal niet overvol. Nee, heb je iets binnen een week niet nodig, dan gooi je het gewoon weg!
Het is al erg genoeg dat ik als 'zeikerd eerste klas' elke week wil dat hij zijn kleren opruimt en de vloer leeg maakt. 

Drie jaar terug kreeg hij een nieuwe fiets. Een degelijke om mee naar de middelbare school te fietsen. Elke dag fietste hij 20 km heen en weer 20 terug. Logisch dat zo'n fiets slijt. Toch was de fietsenmaker sprakeloos toen hij de toestand van de fiets na 1 jaar zag... 
Nu drie jaar en vele reparaties verder, is de fiets onbruikbaar. 

Maar geen nood. Er staat nog een oude herenfiets en van iemand kreeg hij een racefiets. Nu hij in de derde zit, hoeft hij toch niet naar school te fietsen. De school is nog verder en dus pakt hij de bus. De fiets moet dus zo goed zijn dat hij er de bushalte mee kan bereiken. 

Toch is zelfs dat een hele klus. Van de week kwam er een slag in de achterband van de racefiets. Met veel hangen en wurgen ging hij zijn andere oude fiets maken. De band was lek enzovoort. 
Maar donderdagavond ging hij op de gerepareerde fiets naar voetballen. Belt hij om half 10. Hij heeft een probleem. Hij had zijn fiets niet op slot gezet en nu stond hij wel op slot en het sleuteltje had hij niet. 
Omdat pleegvader hem 's morgens al ergens had opgehaald met die slag in het wiel, kon hij het wat mij betreft bekijken. Dan loop je maar met je achterwiel omhoog. Diepe zucht. Ik was niet te vermurwen. Het is een keer klaar en de voetbal is geen 2 kilometer verder. 

Als hij thuis is, zucht hij nog maar eens. Ik wrijf er nog maar eens in dat dit echt zijn eigen schuld en verantwoording en hoe-oud-ben-je-nu is. 

Volgende dag stop ik zijn jas in de wasmachine. Na een poosje hoor ik een raar geluid. Wasmachine open en jawel.... een sleuteltje draait mee. Ik roep Rachid. Hij gaat passen en wonder boven wonder, hij past. Rachid is stomverbaasd. Hij wist toch zeker dat en dit. 
Ik wrijf nog maar even verder over verantwoordelijkheid en dat ik heel blij ben dat ik hem niet ben gaan halen. Had ik nu toch een kater gehad. 

Rachid heeft een bril. Lang leve de ziektekostenverzekering met brillendekking!! De bril doet het een jaar. Dan is het klaar. Gaat 'iemand'  er op staan of zitten. Hoe dat kan als het ding normaal op je neus staat, weet ik ook niet. Wel mag ik iets gaan doen met het verfrommelde hoopje ijzerdraad en de glazen. 
Zijn huidige bril had ik mee helpen uitzoeken, maar dan op stevigheid. Moest denken aan vage verhalen van vroeger over 'ziekenfondsbrilletjes'. Heb zo'n idee dat dat voor Rachid wel heel ideaal was geweest. 
De stevige bril brak bij gym in tweeën. Gelukkig kon hij gelijmd. Een goede week later, deze week dus, breekt er een poot af....

Die ontbrekende poot was geen punt. Zelfs niet nodig om echt te vermelden. Nee, opeens zie ik dat Rachid met een heel vreemde constructie op zijn hoofd loopt. Het was met vissen gebeurd en hij heeft een visdraad geknoopt aan zijn montuur en achterlangs zijn hoofd aan zijn andere poot. Hij loopt ermee alsof het de normaalste zaak van de wereld is. De bril blijft zitten, dat is waar. 

Vanmorgen toch maar om een nieuwe bril gegaan. Dat was zo gebeurd. Wat dat betreft, is hij heel makkelijk. Hij laat mij meekijken en luistert naar wat ik zeg. Dat is weleens anders bij vorige brildragers. We hebben binnen 5 minuten 2 monturen. Het is actie, 2 voor 1. Dat hebben wij wel nodig, zulke acties. We moeten weer een jaar zien te overbruggen. 

Over twee weken kunnen ze worden opgehaald. De poot van de oude is niet meer vast te maken. Had eigenlijk een rolletje visdraad nog moeten kopen. Voor die twee weken misschien.

misselijk

Pablo, 7 jaar, is vandaag bij moeder geweest. Oma was jarig. Samen hebben ze haar bezocht. Het ging goed. Het was leuk.

Terug in de auto ratelt hij maar door. Over sterren en planeten en over ruimtestations die knipperen. Ze geven hem punten en mij blijkbaar niet, want voor ik de stad uit ben, is de stand duidelijk in mijn nadeel.

Ik probeer tussen de sterrentelling wat te vragen over het bezoek. Er komt vrijwel niets zinnigs uit. De sterren gaan gewoon voor. Prachtige vriesnacht wordt het, dus ik begrijp het wel.

Pablo heeft adhd en niet zo'n klein beetje ook. Dus 's avonds werkt de medicatie allang niet meer en het bezoek bracht meer spanning. Ik moet niet teveel verwachten en hobbel maar mee op de sterren en kometen.

Eigenlijk moet ik meer belangstelling tonen en mijn hoofd tegen de ruit drukken. Dat doe ik niet. Ik leg hem uit dat ik dan de bossen in rijd of een ongeluk maak. Nou, ook geen punt, want waarom heb je anders een airbag?? Zo had ik het nog niet bekeken.

Bijna thuis verandert hij opeens van onderwerp. "Ik ga nooit meer bij iemand anders wonen," zegt hij fel. Dat hoeft ook niet, verzeker ik hem. Het is gewoon mama of ons en meer huizen doen we niet.
Nee, zucht hij. 'Ik ben gewoon wel een jaar misselijk geweest," vervolgt hij. 'Wel een jaar he!!'

Misselijk was hij van al dat verhuizen en anders wonen en hier en daar. Hij praat zo onduidelijk en nu hij moe en emotioneel wordt, is hij helemaal slecht te volgen. Maar het woord 'misselijk' komt steeds terug.

Of ik wel weet hoeveel huizen en hoeveel keer verhuisd?? Ja, ik weet het. Sinds deze week pas eigenlijk. Ik had papieren gevraagd. Kwam er na 9 maanden achter dat ik niets op papier heb over Pablo. De juf vroeg naar zijn voorgeschiedenis en ik wist te weinig. 

Dus van de week las ik zijn rondreis van zijn moeder naar crisisgezin naar langdurend gezin. Waar hij weg moest omdat vorige pleegkinderen onverwacht terugkeerden. Naar een familielid. Naar weer een crisisgezin en tenslotte naar ons.  De rondreis duurde 14 maanden en hij was 5 en 6 jaar. 

Ik begrijp zijn misselijke jaar. Gelukkig woont hij alweer bijna een jaar bij ons. Ben je nog misselijk? vraag ik. Nee, nu niet meer. Maar ik ga nooit meer naar iemand anders hoor, want ik wil niet weer misselijk worden. 
Weet je, vertrouwt hij me toe, dat er wel honderdmiljoen pleeggezinnen zijn? Ach ja, verzucht ik, en honderdmiljoen pleegkinderen ook wel misschien. Maar er is maar een Pablo en die hebben wij nu en dat houden we zo. Alleen je mama en wij zorgen voortaan voor je. Ja, daar is hij het hartgrondig mee eens.

vakantie

Wat een heerlijke vakantie is dit. De kinderen krijg ik met moeite binnen en het kost net zoveel moeite om ze 's avonds niet met zaklampen weer te laten buitenspelen. Door al dat buiten, eten ze heerlijk en slapen net zo goed. 

Vandaag was helemaal een topdag. Vanmiddag naar het strand gereden van Zoutelande. Ik weet niet of het een feit is, maar daar schijnt gewoon altijd de zon! Zo ook vanmiddag.  

Wat een vakantiegevoel om hier te lopen, te zitten en te spelen. Zand en ruimte werkt altijd goed. We konden vier uren aan het strand zijn en het bleef heerlijk. 

 

Het was een dag om op terug te kijken. Een heleboel foto's gemaakt. Als bewijs, als herinnering.

En als aansporing om ook dit jaar weer heel regelmatig hier naartoe te gaan.

origineel?

Zaterdagmorgen lees ik de krant. Sam hangt over me heen en kijkt mee. Plaatjes hebben zijn interesse en vooral de voor hem niet te bevatten tekst, blijft hem boeien.
De krant door de ogen van Sam is net iets leuker. Hij stelt vragen bij plaatjes en fantaseert er lustig op los.
Deze morgen 'leest' hij dus weer mee. Zijn oog valt op de volgende foto:

"Jongens!!" roept Sam, "Noach staat in de krant!!" Hij weet het zeker, met zijn duif! 

's Middags is er een familiefeestje. Ze spelen met neven en nichten in een speeltuintje. Er komt een jongen van een jaar of 8. De jongen begint te schelden ('hij begon' zeggen ze natuurlijk) en roept 'Chinees' tegen Yan. Daar kan ik me iets bij voorstellen. Maar voor Sam heeft hij een origineler naam: Schoorsteenveger!

Dit woord heb ik nog niet eerder gehoord. Ik moet er Sam eens op bekijken. De beginnende zon heeft hem inderdaad meer gekleurd. Hij is een mengelmoesje tussen licht en zwart. Origineel woord. Wel beetje pijnlijk. Dat Yan schelden uitlokt, kan ik me voorstellen. Dat Sam dat ook doet, kan ik me nog niet voorstellen. 

Het duurde even voor ze het woord weer hadden. "Iets van blik en veger of zo?" twijfelde Yan. Het was niet echt leuk bedoeld. 
Wat wel erg leuk was, waren de neven. Ze hebben korte metten gemaakt met het gescheld. Dat vonden de jongens wel stoer. Zoveel support!

de week van Sam

Soms heeft een kind een week of paar dagen meer aandacht dan de andere kinderen. Dan lijkt het of de week alleen in het teken stond van dat kind.
Deze week was de week van Sam.

Maandagnacht begon het met weer een astma-aanval. Hoewel hij maandagmorgen met een hoop praatjes zelf naar school fietste en weer terug, lag hij om vier uur toch met koorts op de bank te slapen. En toen de koorts weg was, was zijn ademhaling helemaal fout.
Hijgend en steunend bracht hij de nacht door. We sliepen zelf nauwelijks. Om half 4 was ik op internet aan het uitzoeken of ik nu wel of niet richting ziekenhuis moest. Sam sliep, maar hijgde en reutelde zo erg.

Gelukkig hebben we met een heleboel extra puffen ventolin de morgen gehaald. De dag erna was het nog veel extra puffen voor lucht en veel liggen op de bank. Zodra hij vijf minuten in actie was, begon het hijgen weer.

Woensdag was de astma redelijk onder controle, maar ging de ventolin toch echt werken. Sam wordt er ontzettend druk van. En hij is van zichzelf al zo druk. Hij leek wel bezopen. De vreemdste schuttingtaal kwam uit zijn mond. Wees ik hem terecht, werd ik bulderend uitgelachen. Een lach die hij normaal nooit zo laat horen.
Ik gaf de moed maar op en heb hem maar een beetje laten doen. Hij riep aan de lopende band sorry, maar voor het woord zijn mond uit was, was er weer een nieuw raar ding. Hij schopte me voor de grap en huilde als ik liet merken dat het pijn deed. Hij was zo doorgedraaid als wat.

Inmiddels is hij weer enigszins op orde. Zijn adem nog niet helemaal. Maar de extra puffen laat ik toch even achterwege.

Donderdag was het weer Sam. We moesten naar de rechtbank voor zijn voogdij. Het zou een twijfelachtige zaak worden die mogelijk niet doorging vanwege papieren die nog steeds niet klopten. De zitting begon toch gewoon en binnen vijf minuten waren we de wettige voogden van Sam.
Het voelde niet veel anders. Sams moeder heeft nooit enige aanspraak gemaakt en van een vader is helemaal geen enkel spoor. Mooi dat het geregeld is.
De rechter was overvriendelijk. Vond het erg fijn dat we voogdij wilden, dat het goed gaat met de kinderen. De raad voor de kinderbescherming was er niet. Ze kampen met onderbezetting, maar stuurden een mail.
Moeder was ook opgeroepen via de krant. Een Nederlandse krant en ze woont niet in Nederland. Maar al was het een krant van haar land geweest, dan had ze het vast ook niet gelezen. 

Nu nog even wachten op de papieren en dan kijken wat we met de IND kunnen onderhandelen om hem een paspoort te kunnen geven.

verdriet

Sprak van de week een andere pleegmoeder. Ze had het over haar pleegdochter van zes. Het meisje heeft te veel meegemaakt en woont nu net in het gezin.

Ze gedraagt zich voorbeeldig. Af en toe gaat het mis. Dan slaat ze erop los. Ook logisch, want een paar weken terug in haar eigen gezin was dat dagelijks werk.

Maar omdat slaan niet de manier is om iets op te lossen, krijgt ze een correctie. Straf is een te groot woord. Pleegmoeder vertelde dat ze haar dan even uit het spel haalt en aan tafel zette. Even een time-out.

Inmiddels was de tafel verruilt voor de gang. Zodra het kind commentaar kreeg en moest zitten, barst ze los in gejammer en gehuil. Dit werd zo oorverdovend dat de tafel niet de juiste plek was. In de gang kan ze kabaal maken zonder alle aandacht te krijgen.

Het meisje weet dat pleegmoeder niet boos is. Dat ze niet meer straf krijgt, dan dit afzonderen eventjes. Dat ze binnen de kortste keren weer terug mag komen. En dat pleegmoeder het dan als afgehandeld ziet en er niet op terug komt. Toch is er elke keer dat ongelofelijk grote verdriet. 

Wat pleegmoeder erover zei trof me. Vandaar dat ik het even moet neerzetten. Ze zei dat het kind zo vol verdriet en woede zit, dat ze die huilbuien daarvoor gebruikt. Alle verdriet en pijn bulkt er dan uit. Laat maar bulken, denkt pleegmoeder dan, je kunt het maar kwijt zijn. 

Na een poosje komt pleegdochter vanzelf weer binnen. Het is over hoor, deelt ze dan mee. Nou, dat is heel fijn. Pleegmoeder lacht vriendelijk en pleegdochter gaat weer lekker spelen. 
Tot de volgende correctie. Dan bulkt er weer heel veel oud zeer uit. Hoelang het gaat duren? Geen idee. In ieder geval langer dan een jaar, misschien wel langer dan jaren. Maar het werkt genezend. 

Ik vond het bijna een handleiding voor pleegouders. Het helpt mij in ieder geval om beter te kijken naar hoe ze zich uiten en of het evenredig het voorval is. Bij die van ons zit ook oud verdriet. En beter dat het eruit bulkt dan dat het vastroest.

contact maken

We hadden dus logés. Kleine meiden van 2 en 5 jaar. Zelfde moeder, andere vader. De vijfjarige kwam erg verlegen binnen. Na een uur ontdooide ze en deed goed mee. Ze speelde met de andere kinderen. Ze zat heel goed in het rijtje. Naomi was blij met eindelijk een meisje in huis, in leeftijd zat ze tussen Sam en Pablo. Beide jongens scheelden een goed jaar met haar. 
Ze was meer dan welkom en eigenlijk heb ik me nauwelijks met haar bemoeid. Als ik iets vroeg, gaf ze duidelijk antwoord. Als ze iets niet wist, kon ze het me duidelijk maken. Ze genoot zichtbaar van het samen spelen en het nieuwe meisje maakte de andere kinderen voorzichtiger en liever.

Kleine zus was een ander verhaal. Net twee geworden, nog geen tien kilo, maar zeer zelfbewust. Als ik te dicht in de buurt kwam, gingen de armpjes over elkaar, keek ze me woedend aan en siste NEE!!

De tien kilo maakte dat ik vertedering voelde. De over elkaar geslagen armen en het overduidelijke NEE van top tot teen, maakte afstand. Ze keek consequent langs me. Aan tafel wilde ik haar helpen met eten, maar ook dat was niet de bedoeling. 
Het was prachtig om te zien hoe ze daar zat met haar eigenwijze peuterkopje. Neus in de lucht en alles in de gaten houdend. Eten deed ze wel. Zelf natuurlijk, met een vork en dat ging haar goed af. Alleen de vla ging lastig. Ik vroeg of ik mocht helpen. Weer die sproeiende oogjes en NEE!! Vervolgens wees ze naar Yan aan haar andere zijde en hij mocht wel helpen. Dat deed hij en het ging super. 

Na twee dagen zat ik alleen met haar in de kamer. Ze scharrelde rond en opeens kwam ze toch naar me toe. Ze praatte en liet dingen zien. Ze keek me aan. Gewoon, zonder alles op NEE!! Dat was heel bijzonder. Wat een schattig poppetje. Want een aandoenlijk kind.
's Avonds in bad was het gezellig. Ik hing over de rand, zij lag in het water. Wat vond ze het leuk en wat krijste ze toen ze eruit moest. Maar we hadden contact. 

Maandagavond bracht ik ze terug. Van de zomer komen ze twee weken. Daar hebben we zin in met zijn allen. Het was verbazend om te zien hoe de vier jongens zich om het pinkje van de kleine meid lieten winden. En hoe ridderlijk ze waren naar beide meiden. 

Sam stelde gisteravond voor dat ik ze moest gaan halen. Vooral het kleine meisje, dat vond hij zo lief. Vooral als ze 's middags uit bed mocht na het middagslaapje. Na een kwartier wilde hij al naar boven. Als hij na twee uur eindelijk met me mee mocht, straalde hij de kamer in. Viel op zijn knieën voor het bed en kweelde de meest fantastische dingen! De kleine glimlachte minzaam en Sam was in nog groter extase... 

Ik heb er ook zin in. Ben heel benieuwd of ze contact maakt en hoelang het dan zal duren. Wat een zelfbescherming heeft ze opgebouwd en wat een strijdlust zit er in dat lijfje.

logeren

Dit weekend hebben we twee kleine logés. Meisjes van 5 en 2 jaar. Pleegkinderen van vrienden. Zij moesten dit weekend weg en wij zorgen voor hun jongste meiden. 
Het is een bijzondere ervaring weer. 
Ook al had ik er goed over nagedacht, toch gebeurde het dat meisje van 5 om 2 uur bij m'n bed stond. 
Op zich geen punt, maar wat me kippenvel bezorgde was het feit dat de kleine meid zonder een licht aan te doen van boven naar beneden moest komen. En het feit dat ze het kleine hummeltje van twee uit haar bed had gelicht en mee had genomen. Ze wist het niet goed en zusje lag in het ledikantje ernaast. 

Zusje keek heel verdwaasd en ik sliep de rest van de nacht niet meer echt. Ik heb geprobeerd mezelf niet voor te stellen wat er allemaal mis kon gaan. Ik heb geprobeerd een passende oplossing te bedenken voor deze nacht. 

Oudste zus ligt nu bij Naomi. Ze vroeg het zelf. Naomi redt zich wel als ze wakker wordt gemaakt. Kleine zus kan doorslapen en hoeft geen kans te lopen op een levensgevaarlijke tocht zo midden in de nacht. 

Het raakt me wel. Die verbaasde oogjes van jongste. Waar ben ik? Wat gebeurt er? En de steun die oudste zocht bij jongste. Arme kindertjes. Hopelijk vannacht een goede nachtrust voor iedereen.

haren

Pleegzorg heeft veel kanten. Voor mij is een van die bijzondere kanten het haar. Vijf verschillende bloedlijnen betekent evenzoveel verschillende soorten haar. Het haar van de kinderen krult als macaroni, is zo steil en stug als paardehaar en alle varianten daartussen. De een heeft een bos als een vacht, de ander heeft zo dun haar dat het bijna niet bedekt. De een heeft een blauwzwarte gloed, de ander wat roodachtig of juist meer bruin. Bij de kleinste zie je 's zomers een mengeling van rode, bruine en blonde haren.

Pablo woont acht maanden bij ons en van de week is hij voor de tweede keer geknipt. Zijn haar groeit nauwelijks. Yan woont hier negen jaar en zijn haar lijkt wel gras. Je zou het bijna elke week scheren. Beide jongens lijken in gedrag op elkaar. Toen Yan bij ons kwam, duurde het een jaar voor hij ging groeien. Dat was de stress.
Ik verwacht dat Pablo ook vaker geknipt gaat worden in de toekomst.

We hadden een meisje met prachtige lange krullen. Als zij gedoucht had, liep het water niet weg. De bossen haar die er in het putje zaten, waren gewoon eng. Ik dacht dat ze niets meer over zou houden. Toen de stress verdween, werd het haar dikker. Heel bijzonder hoe je lichaam reageert op de omstandigheden. 

Hetzelfde meisje kwam maandagavond knippen. Ze volgde een cursus en probeert zo wat bij te verdienen. De jongens vinden het prima als zij hen knipt. Er worden een hoop verzoeken ingediend en uiteindelijk is het gewoon best goed gelukt. 
Rustig en ontspannen knipt en scheert ze drie jongens. Ondertussen hangen de anderen er omheen en leveren commentaar en zitten aan haar spullen en praten zo hard en zo veel mogelijk. Stiekem moet ik lachen om haar rust. Ze is het gewend. Niet voor niets deed ze drie jaar mee. 

Sam zijn haren krullen zo prachtig. Die hoeft niet geknipt. Maar hij vindt geknipt worden nu net zo verschrikkelijk leuk. Ik probeer hem te overreden om volgende keer en nu niet. Maar hij is vasthoudend en dat snapt de kapster wel. Ze is drie jaar het meest gehecht geweest aan dit kind. Ik knip je hoor, belooft ze. En mij stelt ze gerust door er 'niet te kort' achter te zeggen. 

Ik moet weg voor het klaar is. Andere afspraak stond langer. Als ik thuiskom, vertelt pleegvader dat Sam echt niet ging douchen. Zijn haren waren zo mooi dat dat niet kon. Eerst moest ik ze zien morgen dan kon er pas gedoucht worden. 

De volgende morgen sms ik complimenten en dat Sam zo in zijn nopjes was. Ik krijg een hoop knipogende smileys terug. Tot over zes weken, dan komt ze weer. Er is niet veel contact met haar. Maar het is wel erg leuk en vooral dat ze het zo goed alleen kan!

over de macht

Wat een vlotte bezoekafspraak leek twee weken terug, is een slepend vraagteken geworden. 
vrijdag zou Naomi's moeder terugbellen voor een nieuwe afspraak. Toen om half 9 's avonds er nog geen levensteken was, hebben we zelf maar gebeld. 
Woensdagmiddag 1 uur zou ze op het station gaan staan. Prima, doen we. Dat woensdag 1 uur een heel slechte tijd is voor mij, maakt niet uit. We gaan wat regelen. Pablo is dan een onverwachte dag vrij, Sam loopt altijd thuis op die dag. Yan is onderweg in de bus en ik moet ook Naomi van school gaan halen. 

Maar net als ik het denk geregeld te hebben, smst moeder. Honderd keer sorry, maar ze heeft geen geld. Iets met geen studiefinanciering of zo. Beetje apart, moeder zit al jaren niet meer op school... En of ik voor een keer naar Utrecht wil komen voor het bezoek. En dan voor vrijdag want dan gaat ze naar familie in België.

Utrecht op een schooldag is voor mij niet haalbaar. Utrecht betekent dat ik de hele dag weg ben. Toch zit ik in gedachten te rekenen en schuiven en dat is belachelijk. Moeder heeft de opdracht gekregen en de mogelijkheid om Naomi elke vakantie te bezoeken of te zien. En dat moeder zich daar totaal niet aan houdt, is niet mijn probleem. Maar toch voelt het wel zo. 

Wat dit betreft, is mijn grens te vaag. Ik had die woensdagmiddag 1 uur al niet moeten accepteren. Maar deze moeder haakt zo snel af en Naomi wil haar zo verschrikkelijk graag weer zien. 

Ik heb haar geantwoord dat ik niet naar Utrecht kan komen. Dat ik over 2 weken wel naar Utrecht kan komen, dan is het voorjaarsvakantie. En dat ik wel haar treinkaartje wil betalen. Of ze aanstaande donderdag om 1 uur op het station kan staan. 

En nu wacht ik op antwoord en probeer Naomi van mijn sms-verkeer en innerlijke discussie geen deelgenoot te maken.