donderdag 27 oktober 2022

wel of niet

 Op de heetste dag van het jaar hebben Sam en ik intake voor therapie. De week ervoor waren man en ik geweest. Nu mocht Sam mee. Hoewel zorgvuldig vrijgehouden, waren we zonder pleegvader. De basisschool sloot plotseling eerder vanwege de hitte. 

Vol goede moed gingen we op weg. In de auto vroeg Sam nog even waarom het ook weer was. 

Het is om de last die hij draagt. Zoveel last dat hij moet braken of hyperventileren of zo hard huilen dat hij er hees van wordt. En dat dat altijd te maken heeft met iets over zijn vader of moeder. 

Dat het soms lijkt of hij een knoop van verdriet heeft en wij niet weten hoe we hem daarbij moeten helpen. En dat die mensen van die therapie daar heel veel van weten en ons kunnen helpen, misschien. Hij begrijpt het en kletst ontspannen verder. 

We parkeren en lopen tien minuten in de brandende zon richting gebouw. De stress lijkt toe te slaan. Sam loopt erg langzaam. Opeens grijpt hij naar zijn borst. Hij klapt dubbel en heeft zo'n pijn dat we niet verder kunnen. Hij voelt serieus wat, maar het lijkt me niet helemaal medisch. Ik zeg dat ik even in de schaduw ga wachten tot hij weer verder kan. 

In de wachtkamer moeten we tien minuten te lang wachten. Er staat een muziekje aan. Sam leest de papieren op het prikbord voor en voorziet ze van commentaar.  
He Google, roept Sam, laat eens een scheet. De muziek stopt direct en er komt een flinke knetter uit de luidspreker. Ik ben stomverbaasd. Sam ook, dit weet toch iedereen. Sam laat Google nog het een en ander vertellen. Ook zaken waar Google daar zeg ik liever niets over op antwoord. 

De mevrouw komt ons halen. Stralende glimlach en fluwelen oogjes bij Sam. Sorry, sorry, te laat, beetje uitloop. We zwijgen. Sam laten wachten, is niet handig. De mevrouw is uiterst aardig en gaat drinken halen. Sam sist me toe dat hij het hier ongemakkelijk vindt. Ik voel me ongemakkelijk, zegt hij. Wat een keurige taal! Normaal heeft hij daar wat andere omschrijvingen voor. 

Ik voel me ook ongemakkelijk. En dan moet ik altijd lachkriebels bedwingen. En die vertaalt Sam weer als uitlachen of niet serieus genomen worden.

Uiteindelijk is de therapie toch gestart. Het gaat meer om ons dan om Sam. En het is echt verhelderend en helpend. Wij moeten Sam beter lezen en hem daardoor meer in bescherming nemen tegen zichzelf. Dat is een nieuwe manier van denken. Sam af en toe een half uur en wij vaker een uur. Een soort cursus voor het hele huis.