maandag 20 juni 2016

volwassen

Deze dagen zijn druk. We hebben veel aanloop en veel eters. En eters betekent onrust aan tafel. Vooral Yan is dan helemaal op hol. Daar kijken we maar overheen. Want die eters die doen wel wat met ons allemaal. 

Eerst was er het meisje, eigenlijk jonge vrouw, van 21. Ze woonde hier drie jaar en komt regelmatig. Nu gaat ze trouwen binnenkort en wij mogen komen. En we mogen alles weten. Ik heb haar jurk gezien en zijn pak en de bloemen en de locatie en wat we eten en dat we met zijn allen de hele dag mogen komen. Dat doen jullie toch wel? informeert ze. Jazeker doen we dat! Wat een eer. Sam is ondersteboven. Wordt hij nu serieus voor haar bruiloft uitgenodigd? En of pleegvader in de kerk op het orgel wil spelen? Als je het niet erg vindt? twijfelt ze. Neenee, dat is een hele eer, verzekeren we haar. En ze kletst gezellig door over haar grote dag. De dag die wel door haar moeder maar niet door haar vader bezocht zal worden. En dus kan ze niet lekker fantaseren met moeder, want daar ligt teveel pijn en dus doet ze het met mij en met ons. 
We genieten ervan. Wat zal ze een prachtige bruid zijn! 
En wat ontzettend gaaf en bijzonder dat ze het hier in ons huis komt delen!!

Zondag belt volwassen pleegzoon van 25. Zijn zus is op bezoek en kunnen ze even komen? Ja natuurlijk!! Leuk! Beiden woonden jaren bij ons. En komen even thuis. Veel weet je nogs en hoe is het met die en die?? 
En volwassen praat over een altijd maar psychiatrische moeder en wereldvreemde vader die deze kinderen geen enkele steun konden geven. Je ouders liefhebben en hoogachten en altijd maar jezelf schikken en voegen en plooien om het hen naar de zin te maken.
En de huidige pleegkinderen genieten van het volwassen bezoek dat niet te beroerd is om even een potje te voetballen. Veel gedeelde zaken. Allemaal hebben ze hier gewoond. De een slaapt op de kamer waar de ander jaren terug op woonde. 
Ze blijven eten en Sam is wederom een toonbeeld van braafheid naast de grote pleegbroer waar hij nooit mee samenleefde. Het blijft binden die pleegsituatie. Als geen ander kennen ze elkaars pijn en mogelijkheden en groei. 
Ze knuffelen de baby, die niets van hen is. Maar die hun hele jeugd vertegenwoordigt in zijn onwetende argeloosheid. Die lieve lachjes uitzendt en niet beseft hoeveel woorden er over zijn hoofdje vliegen op het moment. 

En vandaag bezocht Rachids zus hem. Ook volwassen. Al 19 en samen met haar vriend. De jongens popelen om weg te gaan, maar zus is met mij aan het praten. Waarom ze niet samen met Rachid hier kon komen toen? Mocht niet van jeugzorg. Ja, dat wist ze wel, maar een gezin waar je twaalf jaar kunt wonen en waar je weg mag lopen en terug kunt komen? Ze idealiseert het veel te veel, maar weet niet beter. Ze praat en praat en laat de jongens wachten. Dat ze geen kinderen wil. Ze weet toch niet hoe je normaal moet opvoeden? Van wie moest ze dat leren? Van de groep of van al die gezinnen waar ze even was? Ik weet het ook niet. Wel dat ze het toch mooi gered heeft, ondanks alles. En dat ik het leuk vind om haar te zien weer. Dat we toen wel wilden, maar dat het misschien echt niet gelukt was. Dat weet ze ook niet. Wel dat ze behoorlijk kapot is van alles. En dat ze nu heel langzaam herstelt. Met een vriend zo trouw als een hond en toch zo afstandelijk dat hij het vol kan houden. 
Ze gaan op pad en staan om kwart voor 6 opeens weer binnen. Had het wel verwacht. En ze eten dus ook mee. Heel stil en beetje verlegen. Aan het eind bedanken ze keurig netjes. Lieve volwassen kinderen en zo kapot en zoveel in te halen. 

Had zelf een gezapige jeugd in een traditioneel gezin met een enthousiaste moeder die haar kinderen helemaal geweldig vond. Met vakanties op de Veluwe en fietstochtjes tot het mijn neus uitkwam. Met broers en zussen en genoeg mogelijkheden om te doen wat je hoort te doen als kind. Met een vast netwerk dat me nu nog omringt. 
Vandaag voelde ik het verschil tussen een normale jeugd en geen jeugd. Wat een strijders al die ex pleegkinderen en hopelijk wat een overwinnaars.....

zaterdag 11 juni 2016

lol

En net wat ik dacht met die telefoon...
Vanavond een snikkende Naomi. Na een week telefoonbezit moet ze helaas concluderen dat moeder ook via deze weg het af laat weten. 
Ze heeft elke dag een berichtje gestuurd en ze heeft elke avond wel 100 keer op haar telefoon gekeken, maar mama is op een dag na stil. Eerst denkt ze dat het aan ons ligt. De wifi is er hier alleen van 6 tot 8 uur 's avonds op, maar dat legt Yan wel even uit dat dat geen reden is. 

Ik kan niet zien wanneer moeder online is of wanneer ze voor het laatst haar telefoon checkte. Tsja, lastig hoor. Via whats-app zou iemand toch vrijwel bereikbaar moeten zijn. 
Het ergert me dat die telefoon is gegeven. Waarom geef je haar de illusie van altijd in de buurt en aanspreekbaar terwijl dat gewoon een leugen is?

Ik probeer erover te praten met Naomi, maar ze zwijgt in alle talen en drentelt wat rond in ons blikveld. Als we de moed laten zakken en haar negeren, gaat ze luidruchtig haar neus snuiten. En nog eens en nog eens. 
Dus pak ik m'n telefoon en stuur haar een berichtje. En dat werkt wel, want ze antwoord direct en ik hoor mijn eigen berichten gewoon bij haar binnenbliepen. Het is een beetje vreemd om zo te praten. Maar na een paar minuten berichten en heeel veeel gezichtjes en symbolen gaat ze met een grote grijns naar bed. Misschien ging het ook wel om het gebruik van de telefoon. Als niemand je appt, kun je zo weinig. Zal haar eens vaker berichtjes sturen.. En het stukje moeder zal ze zelf moeten verwerken. De waarheid is hard. 

Ondertussen is Rachid zijn zeventiende verjaardag aan het vieren in de schuur. Ze barbequen en het hele huis is inmiddels doorrookt. Het is erg gezellig komt hij even vertellen en Yan mag er ook bij. Een hele mijlpaal die zeventiende verjaardag. Het gaat wel goed, maar het blijft spannend. Nummer zeventien is in ieder geval gehaald.

En Pablo vroeg zich vanavond af of ik verdiende met pleegzorg. Nee toch? dacht hij. Nee dat klopt. Het is geen werk. Nee, zegtie gelijk, dat dacht ik al. Gewoon beetje voor de lol toch? En daar ben ik het helemaal mee eens. Zeker dit hectische jaar. Gewoon beetje voor de lol. Ze houden me mooi laag bij de grond. 
En zelf zitten ze wat hoger, want deze week was de avondvierdaagse en die liepen ze voor de eerste keer. Gisteravond kregen ze de medaille. Apetrots zijn ze. En ik ook, want ze deden het toch maar. Ook Sam met zijn 5 jaar heeft vier keer 5 km gelopen. Het was prachtig weer en eigenlijk zouden we elke dag zo moeten afsluiten met een stevige wandeling met zijn allen. Het komt er alleen nooit van.

dinsdag 7 juni 2016

op tijd

In de meivakantie zou de moeder van Noami op bezoek komen. Dat beloofde ze in een van de zeldzame telefoongesprekken. Nu was er een tante in Toulouse die ging trouwen en een wat verlate meivakantie en nog iets wat ik niet begreep, maar het bezoek vond afgelopen zaterdag plaats. 

Ik hoorde het begin van de week. Om 13.00 uur op het station vermeldde ze er bij. Dat klonk goed voorbereid en zowel Naomi als ik twijfelden er niet aan of ze zou komen. Ze is ook gekomen, maar de combinatie van deze moeder en doen wat je zegt, is een ingewikkelde. 

Vrijdagavond mailde ze dat ze naar ons huis zou komen om 13.00 uur. Zaterdagmorgen kwam er een mail dat het half 2 zou worden. Allemaal prima natuurlijk. Naomi zat om 1 uur half in de houding en om half 2 wilde ze al aan de weg gaan staan. Heb haar even herinnerd aan alle voorgaande bezoeken die toch zeker een half uur later begonnen dan wij dachten. Dat gaf even rust. 
Om 2 uur belt moeder dat ze er bijna is. Er was file enzovoort. 

Hoelang moet je rijden als je er bijna bent? Naomi had geen idee. Maar was wel erg lang aan het wachten. Op het bord in de keuken houdt ze de stand bij. 2 uur en 40 minuten te laat. En dan komt ze alsnog. Met een vriend in een auto. 

Moeder komt met koninklijke allure uit de auto. Voor de gelegenheid heeft ze een prachtig Afrikaans gewaad aan. Gekregen van de tante in Toulouse die ging trouwen. Voor Naomi is er een bijpassende jurk. Ook erg mooi. Geen excuses voor het kind voor het lange wachten.
En voor Naomi is er nog een hele grote tas kleren. Allerlei sexy jurkjes en glitterspullen en het meeste een maat te klein. Alles wordt gepast en de vriend moet worden bedankt. Hij was de financier van dit moois. 
Hij betaalde ook de nieuwe telefoon die al jaren beloofd is. Naomi erg blij natuurlijk. Hier krijg je de telefoon ook echt wel, maar een jaartje later. 

Yan is onder de indruk. Hij heeft ook een telefoon van zijn moeder, maar deze is groter. Maar niet duurder, merkt hij als hij hem opzoekt op internet. Dat klopt, dat had ik ook gezien op de bon. Dat is het garantiebewijs namelijk, vertelde moeder. 
Wat ze niet weet, is dat het voor mij ook een bewijs is van wat anders. Want om 2 uur toen ze belde en Naomi verzekerde dat ze er zo zou zijn, stond moeder nog gewoon bij de Kijkshop in Maastricht!! 

Moeder en vriend zitten twee uur op de bank. Hoe de relatie is, kan ik niet zien. Er waren meer vrienden in het verleden die Naomi's kadootjes betaalden. Maar hopen dat deze aardige man het niet met valse verwachting moet doen. 
Uiteindelijk vertrekken ze om 6 uur. En appt Naomi met haar nieuwe telefoon de hele avond naar moeder. Maar moeder is niet online, ze is op pad. En dit geeft me gemengde gevoelens bij de telefoon, want voor niets wachten op een bezoek zo af en toe, dat is te doen. Maar elke dag voor niets op reactie wachten op jouw berichtjes, dat wordt een aandachtspunt.