maandag 19 november 2018

de weg

Je hoopt op een kind. Je bidt om een kind. Je vraagt om een kind. En je krijgt kinderen... Ze komen, ze lopen een stuk of stukje mee op onze weg en ze gaan weer. Soms zie of hoor je nooit meer iets. Soms blijf je ze tegenkomen op je weg. Elke keer zitten ze er weer. Steeds beetje groter en misschien wel beetje hulpelozer.

Vijftien jaar terug kwam Rachid. Vijf jaar en beschadigd. Van buiten vrolijk dikkerdje, van binnen niet te peilen. Twaalf jaar, dag in dag uit, leefden we met hem in ons huis. Toen ging het niet meer en verdween hij officieel van onze weg. Grote, zeventienjarige kerel van buiten en van binnen misschien nog steeds vijf. 

Zijn weg ging via groep, naar opvang, naar vriendinnetje en naar torenhoge schulden en schuldhulpverlener, die zijn schamele loon in eigen zak bleek te steken. Van 'we zoeken een plek' naar 'er is geen plek'. Van 'kom maar hier' naar 'verdwijn en kom nooit terug'.

Gisteren was hij een dagje bij ons. Hij is officieel dakloos op dit moment. Woont in een leeg appartement van zijn baas voor paar dagen. Moet er van de week weer weg. Hoopt op de opvang, maar weet dat dat ook niet gaat lukken. 

Boom van een vent ondertussen. Werkt alle dagen als hovenier en dat is te zien. Ongeschoren, haar te lang, hij zweeft op het randje van de samenleving. Dat is ook te zien. Zijn trui is gescheurd en niet al te schoon. Dat verhelpen we even. Hij heeft nog een trui bij zich, iets minder smoezelig want hij gaat mee naar de kerk. Dat is ook lang geleden. Om precies te zijn, is dat twee oorbellen en vier tatoeages terug.  De oorbellen gaan uit. Doet hij uit zichzelf, had echt niet gehoeven. Maar hij heeft ons weer gevonden en wil zo graag het goed doen. 

Het is gezellig. Vooral Sam en Daniel zijn in de wolken. Ze zitten allebei naast hem en houden hem van alles op de hoogte. Noemen om de minuut zijn naam. Leggen hun handen op zijn knie.

Ik breng hem terug. Hij vertelt dat alles mislukt. School en de huizen waar hij woonde. Dat hij ook wel van te voren weet dat alles gaat mislukken. Dat hij eigenlijk niet gelooft in zichzelf en in niemand. Dat hij leeft voor het vaderland weg en zonder hoop op verbetering. Hij verpest alles zelf. Bij ons heeft hij het ook verpest, zegt hij. Ik spreek het tegen. Doe normaal zeg! Twaalf jaar ergens wonen, klinkt toch redelijk gelukt? En veel pleegkinderen rollen eruit zo tussen 16 en 18. Daar hoef je geen Rachid voor te zijn. 

Hij had een vriendinnetje. Veel te jong en veel te zorgelijk dat hij daar bij mocht inwonen. Het was wachten op de knal. Had ik ook wel kunnen bedenken, maar de tafel hulpverleners niet. Dat ik de enige ben die hem al vijftien jaar volg, ontgaat de professional. En dus blijven ze proberen en hem op zijn gezicht laten gaan. 
De knal kwam vorig weekend. Compleet met 112-meldingen en een opgefokte vader, met de straat op rennen zonder jas en telefoon. 

Nu kan hij even in het appartement. Erg mooi, moet ik maar eens meelopen even. Dat doe ik. Ik heb hem ook niets te bieden. Alleen tasje eten en paar handdoeken, want die heeft hij niet. Hij kookt nu zelf en is daar trots op. Elke dag 800 gram kipfilet en een halve broccoli en half zakje voorgekookte aardappelen. Hij heeft 1 koekenpan en een puntmesje, dus veel variatie is lastig. Achthonderd gram kipfilet per dag?? Ja, vindt hij lekker en hij heeft kipkruiden en bodybuilders eten dat ook, dus moet wel goed zijn.
Ik leen hem een pan en geef wat tips. 

Hij mag ook komen eten bij ons. Voor mijn part elke dag, maar dat is te ver en onhandig vanwege zijn werk. Slapen kan hier niet meer. We hebben wel een bed, maar dat gaat  niet werken met de andere kinderen. 

Ik laat hem achter. Alleen in een steriel appartement, wat elk moment verhuurd kan worden. Hij zal op de bank gaan liggen met zijn kussen en dekbed en op zijn telefoon een filmpje kijken. Meer is er niet. Ik heb zin om de hele terugweg heel hard te janken. Maar doe het niet. Thuis gaat het leven ook verder en dan moet je weer van alles uitleggen. Maar de jankstemming zit er wel in en blijft. 

Thuis fantaseren man en ik over een nieuwe schuur met appartement. Of caravan in de tuin of wat kunnen we nog meer? Er lopen hier meer kinderen. Rachid was niet geholpen met buiten ons gezin verder gaan. In het gezin was onmogelijk en iets anders kon niet. Er groeien hier meer kinderen en we willen voorbereid zijn.