Bijna 11 jaar geleden, toen Sam niet meer woog dan ruim 2 kilo, zong ik elke dag wel honderd keer voor hem. Suja, suja, kindekijn, morgen zal het anders zijn. Terwijl ik zong, wiegde ik hem heen en weer en hoopte en hoopte dat het morgen anders zou zijn.
Hoopte op een betere dag voor dat schokkende lijfje. Wenste hem een betere start dan deze weken van ontwenning.
In m'n herinnering waren alle dagen hetzelfde en alle nachten erg lang met steeds dat wiegen en dat versje. Het magere lijfje zie ik nog en vooral de puntige schoudertjes voel ik onder mijn handen.
De afgelopen weken zijn zwaar met Sam. Hij is onrustig en brutaal. Schreeuwt en scheldt. Gooit een lamp kapot. Trapt in dolle drift m'n autospiegels eraf. Komt weer terug, heeft spijt, snikt omdat hij het zo erg vindt en herhaalt alles weer binnen een uur.
Ik weet het ook niet meer. Ga bellen met allerlei instanties. Kom tot de ontdekking dat waar voor een pleegkind alle deuren zich openen, dat bij adoptie toch echt anders is. Steeds in andere, keurige bewoordingen: zoek het zelf uit!
Na de zoveelste uitbarsting zeg ik Sam dat ik het ook niet meer weet. Hij blijft ongedurig en loopt wat heen en weer. Weet jij wat nu helpt? vraag ik hem. Ja, zegt hij, je moet gewoon m'n lievelingsversje zingen en me dan vasthouden.
En daarom zing ik weer het versje Suja, suja... En omklem ik zijn sterke jongensarmen en wiegen we samen heen en weer. En raak ik weer ontroerd door het gevoel van dat stevige lijf en die gespierde armen, want het versje werkt. Sam ontspant en hangt zwaar en rustig tegen me aan.
Natuurlijk begrijp ik wel dat ik niet zingend uit dit probleem kom. Dus heb ik weer een belronde gedaan van de week. Zelfde instanties, gewoon van begin af aan. We hebben hulp nodig.
Maar door het zingen is er verbinding. Voelde ik Sam weer, zag ik door hem dat kleine kereltje van 11 jaar terug en weet ik dat ik tot in m'n tenen van hem houd.
