Een paar maanden terug luisterde ik naar de podcast Daar sta je dan met je diagnose.
Als je meer wilt weten over FAS, dan is dit aan te raden. Ik was verbaasd over de gelijkenissen. Sommige zaken waren zo herkenbaar en ik wist niet dat dit ook door het FAS komt.
Echt een aanrader.
https://fasproject.nl/podcast/
Peuter en ik zijn thuis. Ik geef de gang een nieuwe kleur. Hij vindt het fantastisch. Doe je een huis bouwen? vraagt hij. Hij praat goed. Hele zinnen en veel fantasie. Vorige week werd hij drie. Nog een jaartje dan is hij kleuter.
Ben jij een mama? vraagt hij. Hij noemt me bij de naam en er is de echte mama. Dat vind ik lastig uitleggen aan zo'n hummel. Maar hij is me al voor. Jij bent mama beer, stelt hij vast. En ik ben papa beer. Dat is leuk.
Ik vraag of papa beer koude voeten heeft. Zijn sokken zijn weer eens verdwenen. Hij deelt mee dat de amulans zo komt voor mama beer. En je moet mee, dreigt hij. Ik verf ondertussen en hij kletst.
Papa beer is moe en wil even op schoot. Nu is hij een baby-papa-beer. Daar komt de poes. Papa beer springt op en gaat poes beer even begroeten.
Allerlei speelgoed wordt om ons heen gezet. Het huis van papa beer ontstaat. Ik verf wat ongemakkelijk, zo half onder de trap met al die zooi rond me. Maar papa beer vindt het erg geslaagd. Hij gaat zitten en steekt z'n vinger in zijn neus. Geen vinger in je neus, waarschuw ik automatisch. Jahoor, zegt hij, ik ben de dokter. En pulkt verder.
Hij probeert op m'n benen te staan, want hij is een werkman. Ik ga maar eens stoppen. Dit schiet niet op. Zullen we gaan eten? stel ik voor. Ja, zegt hij, doe maar een donut.
Vorige week constateerde zijn broer dat je toch geen echt verschil ziet tussen twee en drie. Maar ik weet het nog zo net niet...
Twaalf jaar geleden werd de broer van Sam geboren. Hij ging gelijk naar een crisisgezin om te ontwennen. Daarna kwam hij in het pleeggezin waar hij nu woont.
Een jaar later volgde Sam. Hij kwam bij ons. De broers bij elkaar plaatsen kon niet. Dat zou te snel en te veel energie vragen voor het pleeggezin. Door de jaren heen zijn we een soort familie van elkaar geworden. Regelmatig zien de jongens elkaar. Zij zijn de enige bloedverwanten van elkaar.
Een paar weken terug was broer bij ons. Samen in de auto achterin hoorde ik ze praten. Over hun moeder. Broer had het over moeder. Sam verbeterde hem. Hij had het over mama. Kippenvel bij mij. Niemand noemt hij mama. Ik ben zijn moeder en hij noemt me bij de naam. Beide jongens hebben haar nooit gezien. Kennen haar niet. Weten alleen dat ze er is. Ergens.
Gaandeweg het bezoek besef ik dat deze bloedverwant veel belangrijker is dan we beseffen. Ze willen logeren. Wij zijn wat ruimer behuisd en dus kan het bij ons. Eerder waren de jongens misschien te jong of te verschillend.
Van de week ging het gebeuren. Er logeert vaker een vriendje. Dit was toch anders. In het toeleven naar de dag werd dat duidelijk. En toen hij er eindelijk was .... Sam was intens gelukkig. En broer ook.
Ze deden niets bijzonders. Sam toonde hem zijn vrienden. Ze speelden spelletjes op zijn spelcomputer. Ze legden zelf de matrassen neer en of ik nog even kwam kijken.
Samen tandenpoetsen. Samen jezelf klaarmaken voor het slapen.
Ik ben niet meer gaan kijken toen ze sliepen. Het had me niet verbaasd als ze samen in een bed hadden gelegen. Wat voelde het bijzonder en vertrouwd. We verbaasden ons over hoe opvallend familie ze zijn. Hoe de aanwezigheid van de ander al het andere gemis moet compenseren.
Nu is hij weer weg. Heel jammer, vonden ze beiden. En dat dit veel vaker moet gebeuren. Dat gaan we doen. Ze lijken helemaal verzadigd van het zijn bij elkaar. Twee beschadigde kinderen die energie vreten. Heel veel gedeelde zorgen bij beide pleeggezinnen. Wat gun ik ze dat ze samen hadden geleefd en opgegroeid. Maar dat zou niet te doen zijn geweest.
Van de week kwam er iets langs in het nieuws. Over rechten van kinderen om samen te mogen blijven. Heel terecht en heel belangrijk. Maar soms niet uit te voeren.
Het enige wat we kunnen is het een klein beetje nabootsen in af en toe een nachtje of paar dagen samen zijn.
