koninginnetjesdag

We zaten net aan tafel toen Sam weer veel te laat kwam binnenvallen. Verontwaardigd word ik ter verantwoording geroepen: Joh, het is vandaag koninginnetjesdag en jij hebt dat niet gezegd!!
Sam dacht iets heel belangrijks gemist te hebben. Dat prinsjesdag hem niets te bieden heeft, gelooft hij niet zomaar. 

Vrijdag hadden we ook koninginnetjesdag. En daar heeft hij volop van kunnen genieten. 
Onze pleegdochter trouwde namelijk en wij waren erbij. Van haar zestiende tot negentiende woonde ze bij ons. Ruim twee jaar was ze zelfstandig en vrijdag begon ze een eigen gezin met haar grote liefde. 

De liefde kennen wij ook. Hij kwam ongeveer gelijk met haar bij ons binnen. Elke week was hij een avond in ons gezin. Hij at mee en vooral de jongens vonden dat super. Zo'n grote jongen die eerst een brommer en later een eigen auto had, dat was niet niks. Hij praatte mannentaal met de jongens en stoeide en voetbalde. Hij had plezier in de kleine jongens en zij adoreerden hem. 

Yan deelde als kleine schooljongen mee dat niet zij maar hij met hem ging trouwen. Dat meende hij serieus. Toen zij een beetje kattig zei dat hij dan een homo was, boeide hem dat werkelijk niets. Trouwen deed je met de liefste en de leukste en dat was hij. 

Heel bijzonder om hun grote dag mee te mogen maken. Samen met Yan, Naomi en Sam zijn we geweest. Sam trok er zelfs zijn nieuwe bloes voor aan. Hij haat bloesjes, maar voor deze dag maakt hij een uitzondering. Het was ook een mooi ding, met een heuse pochet in de bovenzak. Handig vond hij dat. En maakte er vakkundig de tafel en zijn mond veelvuldig mee schoon. 

Yan en Naomi genoten ook. En het bruidspaar waardeerde onze aanwezigheid! De bruidegom reed in een erg mooie en dure auto. Niemand mocht er zijn handen naar uitsteken, maar na het eten zat hij samen met Yan er wel in. En Yan kreeg een heleboel uitleg. Die eer viel niemand te beurt. 

Het was niet het eerste pleegkind wat trouwde. Wel de eerste die ons er heel graag bij had. Het voelde dubbel, want er was een lege plaats van iemand die er wel hoorde te zijn en wij waren eigenlijk te veel. Voor de familie waren wij het bewijs dat het niet geweest was zo het hoorde. Voor haar waren wij een stuk van haar jeugd waar ze met plezier op terugkeek. 
Pleegvader speelde op het orgel tijdens de kerkdienst. Bijgestaand door Sam die wat twijfelachtig kabaal maakte daar bovenin. Ik zat in de kerk met het zicht op Yan en Naomi een paar banken voor me. Yan sliep en Naomi maakte hem op belangrijke momenten zusterlijk wakker.

Tijdens de dienst voelde ik veel emoties. Emoties om het strakke snuitje van het meisje wat drie jaar ons leven deelde. Waar ik meer van weet dan wie ook. Die mij haar rechtbankpapieren toevertrouwde. De papieren die er bepaald niet om logen en die mij opeens zo helder voor ogen kwamen alsof ik ze opnieuw las. Tijdens de dienst voelde ik vooral woede om het onrecht haar aangedaan. Dat ze werkelijk een prachtige bruid was, maar dat ze al vele jaren terug zo kapot was gemaakt dat het ook deze dag niet onberoerd liet. 

Maar ook trots dat ze het hem toch gelapt had. Ze stond daar met de jongen die ze vanaf haar zestiende trouw was. En hij haar. Bewondering voor deze jongen die vandaag toch meer man dan jongen was. Dat hij bleef kiezen voor haar. Niet alleen voor haar mooie gezicht en strakke figuur. Maar ook voor haar vele zorgen en twijfels en beschadigingen. 

We hebben de dag meegevierd. We waren trots op haar op hen. We wensen en bidden hen een heleboel voorspoed toe, maar ook heel veel liefde en kracht voor als het moeilijk wordt. 
Deze dag motiveert ons enorm om vooral door te gaan met wat op onze weg komt. Het is allemaal zo simpel, maar het maakt wel het verschil. En het is zo verschrikkelijk de moeite waard!

de laatste

En vanmorgen vertrok de laatste naar school. Dat was Yan. Hij had een extra week vrij.
Vanaf vandaag zit hij serieus op het voortgezet onderwijs. Net appte hij dat hij weer in de bus terug zit.

Yan wilde niet naar een andere school. Hij zag er als een enorme berg tegenop. Gelukkig was daar een van de laatste weken de schoolarts. Tijdens de routinecontrole kwam de school ter sprake. Ze zag het somber in. Dat gaat hij niet redden, dacht ze. Maar ze had een idee en verwees ons met spoed naar de neuroloog. Want de onrust in zijn hoofd moest omlaag.
Wat een geweldige schooldokter!! Zowel bij Yan als bij mij ging er een last van de rug.

De neuroloog die ze noemde, was er ook niet zomaar een. Toen ik vijf jaar terug met Sam voor de zekerheid een onderzoek moest doen vanwege de verslaving bij zijn geboorte, had ik Yan bij me. Yan moet toen een jaar of acht zijn geweest. We gingen zitten en voor ik m'n mond open kon doen, wist de neuroloog het al. Hij wees naar Yan en zei dat het duidelijk gilles de la tourette was.
Ik was erg verbaasd en licht geïrriteerd, want ik kwam helemaal niet voor Yan maar voor Sam en het woord gilles de la tourette was nog nooit in mijn hoofd opgekomen als het om Yan ging.
Sam mankeerde niets en bij het weggaan, keek de man nogmaals naar Yan en maakte een gebaar van wacht-maar-af-ik-heb-gelijk!!

En gelijk had hij. Dus zaten we een paar weken geleden, en dus vijf jaar later,  samen in de wachtkamer bij dezelfde man. Hoewel Yan geen enkele psychiater, psycholoog of andere specialist wil zien of spreken, heeft hij een heilig ontzag voor deze man. Hij had hem nooit iets gevraagd. geen vervelende dingen over zie-je-je-mama en hoe-voel-je-je, geen prietpraat en babystemmetje omdat je nu eenmaal erg klein bent voor je leeftijd, maar gewoon zonder een woord de juiste diagnose. Dat is de manier die Yan waardeert.

We kregen tabletten. Eerst een 's morgens, na twee weken eentje 's morgens en 's avonds. En na een dag informeerde Yan aan de lopende band of ik iets merkte... Gelukkig kon ik na een goeie week inderdaad zeggen dat ik iets merkte. Nu zijn we vier weken verder en Yan is in plaats van een gestreste kip zonder kop (wat normaal zo is in vergelijkbare situaties) een wat onzekere jongen die op een duidelijke manier hulp kan vragen. Hij blijft natuurlijk wel Yan. Dus beetje ongedurig en pesterig naar de anderen, maar eigenlijk ook heel zacht en gevoelig.
Lang leve de schooldokter en de neuroloog en de tabletten!!!

Vandaag kon hij hierdoor redelijk ontspannen de eerste schooldag beginnen. Natuurlijk wel met de nodige bijzonderheden. Zo heeft hij een lijstje gemaakt om aan te tonen dat hij ontzettend vroeg uit bed moet. Er stonden zaken op als haar doen, 7 minuten en uit bed komen, 4 minuten. We hebben het teruggebracht tot normale proporties. Want Yan heeft achterliggende jaren hooguit drie keer een klodder gel in zijn haar gesmeerd, verder gebeurde er helemaal niets.
Gisteravond lagen zijn kleren klaar. Op mijn vraag waarom hij geen nieuwe kleren aan deed, kreeg ik een vaag antwoord. Het lijkt erop dat hij erover heeft nagedacht om zo onopvallend mogelijk te beginnen.

Ik ben benieuwd. Vorige week logeerde beste vriend hier nog en kwam andere vriend ook langs. Dat was een goede aanloop. En het was leuk om te merken dat Yan klaar is op de basisschool. Hij is, samen met de vrienden, een echte puber aan het worden.

arme ziel

Pablo heeft een stevige overbeet. Dat daar een orthodontist aan te pas moet komen, is geen verrassing. Dus zaten we deze vakantie elke week bij deze man. Pablo wacht een langdurig traject met veel behandelingen. Dat geeft niet, want het resultaat zou veelbelovend zijn. 
Wat wel verraste, is de blik van de ortho. 

Na een keer kijken in de mond werden we doorverwezen naar een fysiotherapeut. Deze is gespecialiseerd in mondspieren. En de mondspieren van Pablo die zitten nog in de verpakking. 
Dus ook elke week met Pablo naar de fysiotherapeut. Na een sessie was de man wat vertwijfeld. Pablo's tong is een vierkante slappe lap. Hij kan er niets mee. En zijn lipspieren hebben de kracht van een kind van 2. Maar Pablo 'noemt zichzelf eigenlijk negen' wist hij de mensen te vertellen. Over vier weken noemen wij hem ook zo. 

Thuis hadden we elke avond drama. De oefeningen gingen beginnen. Pablo steigerde en ik ook. Want hoe doe je een oefening met een tongpunt of rolletje als die tong echt alleen maar als lap kan hangen? Ik ga steeds harder praten en heb op den duur de neiging om de tong zelf maar heen en weer te slingeren. Dat werkt natuurlijk ook niet. En we worstelen ons door het schema heen. 
Om de volgende week bij de altijd geduldige man weer nieuwe ideeën op te doen. En die werken toch want op dit moment kan de tong al omhoog en omlaag. En kunnen de lippen zelfs smakgeluiden maken.... 

Maar de fysiotherapeut ziet meer dan die mond en die tong. Hij roept er een collega bij. Een struise dame die Pablo laat hinkelen en huppelen en overgooien en schrijven. Dat vindt hij helemaal niet erg en hij doet goed mee. 
Aan het eind fietst hij alvast naar huis en hoor ik de zorgen van de kenners. Dit is absoluut niet normaal. Zijn motoriek en zijn balans en zijn evenwicht. Hoe kan het dat hij niet al jaren bij een fysiotherapeut zit?? Dat weet ik ook niet. 

Wel weet ik dat je Pablo best lang moet kennen om door zijn gedrag heen te kijken. Bij ons duurde het ruim 2 jaar. Toen vroegen we ons af of alles wel helemaal normaal was. En de afgelopen zes weken rust en hem elke dag zien en meemaken gaven pas heldere inzichten. Want Pablo heeft zeker wel adhd en vast ook onthecht gedrag, maar Pablo is ook een kind wat het goed wil doen. En heel goed weet wat wij verwachten. En hij voelt steeds meer dat het hem niet lukt. Dus moet hij ons afleiden en gaat hij gek doen. Hoe gekker, hoe meer we zijn afgeleid. 
Dus liever de hele gymles voor straf in een kamertje dan de hele gymles falen. En liever nooit meer mee naar zwemmen mogen, dan de slechtste en domste te zijn. 

Tijdens een oefening van de week zag ik het gebeuren. Pablo stuiterde vrolijk met een balletje en straalde. Maar hij moest hem ook nog vangen en dat kan hij niet. Hij bleef doorgaan en ergens halverwege keek hij omhoog. Eerst naar de vrouw, toen naar mij. En in die oogjes zag ik zoveel onmacht dat ik er buikpijn van kreeg. 

Binnenkort moeten we praten over een andere school. Dat is nog steeds niet rond. Gelukkig maar, hoop ik. Misschien geeft deze wachttijd nieuwe kansen voor echt de beste plek.

weer naar school

Na zes weken vakantie begint de school. Het echte begin was afgelopen zondag. Toen sloeg de stress toe. Ik had het niet eens direct door. Wat waren ze druk en uitgelaten en handtastelijk en niet te stuiten. In de loop van de middag werd het echt niet leuk. Vooral Sam en Pablo waren een en al irritatie. Ik vroeg Sam waarom hij zo raar deed. En gelijk kwam het antwoord: "Omdat ik morgen naar school moet." 

Dat was duidelijk en waar. Dus werd het vermanen en corrigeren veranderd in afleiden en negeren. 
Aan het eind van de middag was het redelijk onder controle. Ik ging 's avonds naar de kerk met Yan en Naomi. Sam wilde opeens mee. Heel fijn natuurlijk maar niet nu in deze stemming. 
Ik heb hem sterk ontmoedigd en het zelfs verboden om mee te gaan, maar als Sam iets in zijn hoofd heeft... 

Dus zat hij met glimmende ogen naast me. Hij had zijn nieuwe gymschoenen aangedaan. Ook iets wat in zijn hoofd zat. Met fonkelnieuw klittenband, wat hij om de paar minuten knetterend liet open en dichtgaan. 
De dominee was kort en boeiend. De gemeente erg stil. En Sam luidruchtig vervelend. Ik zat lekker klem zo in de stilte met onze huisboef. 
Halverwege stel ik hem enthousiast voor om alvast naar huis te gaan. Lopend is het maar een eindje. Hij kijkt me stralend aan en begint hardop te lachen. Maar trapt er mooi niet in. 
Ik probeer het op de strenge manier. Hij zit even voorbeeldig. Tot ik een knarsend kraken hoor. Op mijn verbaasde blik legt hij omstandig uit dat er een kies los zit en die wil hij er nu uittrekken. Aan de geluiden te horen, gaat dat zeker lukken. Ik voorzie grote bloederige toestanden en veel geluid.

Gelukkig is het dan snel klaar en kunnen we naar huis. Hij sprint niet helemaal gepast naar buiten en jumpt over de keurige bloembedden naar de auto. In de auto blijven de ramen dicht. Het volume staat nu echt op heel hard. 
Het was leuk, vond hij. Ik vond er niets aan, zeg ik boos. Dat boeit hem lekker niets. En ik krijg de slappe lach.

Maandagmorgen zie ik hem in de kring plaatsnemen. Hij zit heel stil en kijkt uiterst serieus. Hij is erg gespannen. Ik denk dat hij de hele eerste morgen geen minuut zo levendig is geweest als in de kerk.

Pablo was minstens zo in de stress. Maar dat is een ander verhaal. Evenals Yan. Die moet maandag pas voor de leeuwen. 
En altijd gelijkmatige Naomi is fluitend de bus ingestapt en kwam er weer net zo vrolijk uit 's middags. Alles leuk. Alles onder controle. Heel fijn als het ook zo kan.