maandag 12 september 2016

de laatste

En vanmorgen vertrok de laatste naar school. Dat was Yan. Hij had een extra week vrij.
Vanaf vandaag zit hij serieus op het voortgezet onderwijs. Net appte hij dat hij weer in de bus terug zit.

Yan wilde niet naar een andere school. Hij zag er als een enorme berg tegenop. Gelukkig was daar een van de laatste weken de schoolarts. Tijdens de routinecontrole kwam de school ter sprake. Ze zag het somber in. Dat gaat hij niet redden, dacht ze. Maar ze had een idee en verwees ons met spoed naar de neuroloog. Want de onrust in zijn hoofd moest omlaag.
Wat een geweldige schooldokter!! Zowel bij Yan als bij mij ging er een last van de rug.

De neuroloog die ze noemde, was er ook niet zomaar een. Toen ik vijf jaar terug met Sam voor de zekerheid een onderzoek moest doen vanwege de verslaving bij zijn geboorte, had ik Yan bij me. Yan moet toen een jaar of acht zijn geweest. We gingen zitten en voor ik m'n mond open kon doen, wist de neuroloog het al. Hij wees naar Yan en zei dat het duidelijk gilles de la tourette was.
Ik was erg verbaasd en licht geïrriteerd, want ik kwam helemaal niet voor Yan maar voor Sam en het woord gilles de la tourette was nog nooit in mijn hoofd opgekomen als het om Yan ging.
Sam mankeerde niets en bij het weggaan, keek de man nogmaals naar Yan en maakte een gebaar van wacht-maar-af-ik-heb-gelijk!!

En gelijk had hij. Dus zaten we een paar weken geleden, en dus vijf jaar later,  samen in de wachtkamer bij dezelfde man. Hoewel Yan geen enkele psychiater, psycholoog of andere specialist wil zien of spreken, heeft hij een heilig ontzag voor deze man. Hij had hem nooit iets gevraagd. geen vervelende dingen over zie-je-je-mama en hoe-voel-je-je, geen prietpraat en babystemmetje omdat je nu eenmaal erg klein bent voor je leeftijd, maar gewoon zonder een woord de juiste diagnose. Dat is de manier die Yan waardeert.

We kregen tabletten. Eerst een 's morgens, na twee weken eentje 's morgens en 's avonds. En na een dag informeerde Yan aan de lopende band of ik iets merkte... Gelukkig kon ik na een goeie week inderdaad zeggen dat ik iets merkte. Nu zijn we vier weken verder en Yan is in plaats van een gestreste kip zonder kop (wat normaal zo is in vergelijkbare situaties) een wat onzekere jongen die op een duidelijke manier hulp kan vragen. Hij blijft natuurlijk wel Yan. Dus beetje ongedurig en pesterig naar de anderen, maar eigenlijk ook heel zacht en gevoelig.
Lang leve de schooldokter en de neuroloog en de tabletten!!!

Vandaag kon hij hierdoor redelijk ontspannen de eerste schooldag beginnen. Natuurlijk wel met de nodige bijzonderheden. Zo heeft hij een lijstje gemaakt om aan te tonen dat hij ontzettend vroeg uit bed moet. Er stonden zaken op als haar doen, 7 minuten en uit bed komen, 4 minuten. We hebben het teruggebracht tot normale proporties. Want Yan heeft achterliggende jaren hooguit drie keer een klodder gel in zijn haar gesmeerd, verder gebeurde er helemaal niets.
Gisteravond lagen zijn kleren klaar. Op mijn vraag waarom hij geen nieuwe kleren aan deed, kreeg ik een vaag antwoord. Het lijkt erop dat hij erover heeft nagedacht om zo onopvallend mogelijk te beginnen.

Ik ben benieuwd. Vorige week logeerde beste vriend hier nog en kwam andere vriend ook langs. Dat was een goede aanloop. En het was leuk om te merken dat Yan klaar is op de basisschool. Hij is, samen met de vrienden, een echte puber aan het worden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten