Na zes weken vakantie begint de school. Het echte begin was afgelopen zondag. Toen sloeg de stress toe. Ik had het niet eens direct door. Wat waren ze druk en uitgelaten en handtastelijk en niet te stuiten. In de loop van de middag werd het echt niet leuk. Vooral Sam en Pablo waren een en al irritatie. Ik vroeg Sam waarom hij zo raar deed. En gelijk kwam het antwoord: "Omdat ik morgen naar school moet."
Dat was duidelijk en waar. Dus werd het vermanen en corrigeren veranderd in afleiden en negeren.
Aan het eind van de middag was het redelijk onder controle. Ik ging 's avonds naar de kerk met Yan en Naomi. Sam wilde opeens mee. Heel fijn natuurlijk maar niet nu in deze stemming.
Ik heb hem sterk ontmoedigd en het zelfs verboden om mee te gaan, maar als Sam iets in zijn hoofd heeft...
Dus zat hij met glimmende ogen naast me. Hij had zijn nieuwe gymschoenen aangedaan. Ook iets wat in zijn hoofd zat. Met fonkelnieuw klittenband, wat hij om de paar minuten knetterend liet open en dichtgaan.
De dominee was kort en boeiend. De gemeente erg stil. En Sam luidruchtig vervelend. Ik zat lekker klem zo in de stilte met onze huisboef.
Halverwege stel ik hem enthousiast voor om alvast naar huis te gaan. Lopend is het maar een eindje. Hij kijkt me stralend aan en begint hardop te lachen. Maar trapt er mooi niet in.
Ik probeer het op de strenge manier. Hij zit even voorbeeldig. Tot ik een knarsend kraken hoor. Op mijn verbaasde blik legt hij omstandig uit dat er een kies los zit en die wil hij er nu uittrekken. Aan de geluiden te horen, gaat dat zeker lukken. Ik voorzie grote bloederige toestanden en veel geluid.
Gelukkig is het dan snel klaar en kunnen we naar huis. Hij sprint niet helemaal gepast naar buiten en jumpt over de keurige bloembedden naar de auto. In de auto blijven de ramen dicht. Het volume staat nu echt op heel hard.
Het was leuk, vond hij. Ik vond er niets aan, zeg ik boos. Dat boeit hem lekker niets. En ik krijg de slappe lach.
Maandagmorgen zie ik hem in de kring plaatsnemen. Hij zit heel stil en kijkt uiterst serieus. Hij is erg gespannen. Ik denk dat hij de hele eerste morgen geen minuut zo levendig is geweest als in de kerk.
Pablo was minstens zo in de stress. Maar dat is een ander verhaal. Evenals Yan. Die moet maandag pas voor de leeuwen.
En altijd gelijkmatige Naomi is fluitend de bus ingestapt en kwam er weer net zo vrolijk uit 's middags. Alles leuk. Alles onder controle. Heel fijn als het ook zo kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten