arme ziel

Pablo heeft een stevige overbeet. Dat daar een orthodontist aan te pas moet komen, is geen verrassing. Dus zaten we deze vakantie elke week bij deze man. Pablo wacht een langdurig traject met veel behandelingen. Dat geeft niet, want het resultaat zou veelbelovend zijn. 
Wat wel verraste, is de blik van de ortho. 

Na een keer kijken in de mond werden we doorverwezen naar een fysiotherapeut. Deze is gespecialiseerd in mondspieren. En de mondspieren van Pablo die zitten nog in de verpakking. 
Dus ook elke week met Pablo naar de fysiotherapeut. Na een sessie was de man wat vertwijfeld. Pablo's tong is een vierkante slappe lap. Hij kan er niets mee. En zijn lipspieren hebben de kracht van een kind van 2. Maar Pablo 'noemt zichzelf eigenlijk negen' wist hij de mensen te vertellen. Over vier weken noemen wij hem ook zo. 

Thuis hadden we elke avond drama. De oefeningen gingen beginnen. Pablo steigerde en ik ook. Want hoe doe je een oefening met een tongpunt of rolletje als die tong echt alleen maar als lap kan hangen? Ik ga steeds harder praten en heb op den duur de neiging om de tong zelf maar heen en weer te slingeren. Dat werkt natuurlijk ook niet. En we worstelen ons door het schema heen. 
Om de volgende week bij de altijd geduldige man weer nieuwe ideeën op te doen. En die werken toch want op dit moment kan de tong al omhoog en omlaag. En kunnen de lippen zelfs smakgeluiden maken.... 

Maar de fysiotherapeut ziet meer dan die mond en die tong. Hij roept er een collega bij. Een struise dame die Pablo laat hinkelen en huppelen en overgooien en schrijven. Dat vindt hij helemaal niet erg en hij doet goed mee. 
Aan het eind fietst hij alvast naar huis en hoor ik de zorgen van de kenners. Dit is absoluut niet normaal. Zijn motoriek en zijn balans en zijn evenwicht. Hoe kan het dat hij niet al jaren bij een fysiotherapeut zit?? Dat weet ik ook niet. 

Wel weet ik dat je Pablo best lang moet kennen om door zijn gedrag heen te kijken. Bij ons duurde het ruim 2 jaar. Toen vroegen we ons af of alles wel helemaal normaal was. En de afgelopen zes weken rust en hem elke dag zien en meemaken gaven pas heldere inzichten. Want Pablo heeft zeker wel adhd en vast ook onthecht gedrag, maar Pablo is ook een kind wat het goed wil doen. En heel goed weet wat wij verwachten. En hij voelt steeds meer dat het hem niet lukt. Dus moet hij ons afleiden en gaat hij gek doen. Hoe gekker, hoe meer we zijn afgeleid. 
Dus liever de hele gymles voor straf in een kamertje dan de hele gymles falen. En liever nooit meer mee naar zwemmen mogen, dan de slechtste en domste te zijn. 

Tijdens een oefening van de week zag ik het gebeuren. Pablo stuiterde vrolijk met een balletje en straalde. Maar hij moest hem ook nog vangen en dat kan hij niet. Hij bleef doorgaan en ergens halverwege keek hij omhoog. Eerst naar de vrouw, toen naar mij. En in die oogjes zag ik zoveel onmacht dat ik er buikpijn van kreeg. 

Binnenkort moeten we praten over een andere school. Dat is nog steeds niet rond. Gelukkig maar, hoop ik. Misschien geeft deze wachttijd nieuwe kansen voor echt de beste plek.