En dan het andere harnas. Dat lijkt het meest op het harnas wat je aandoet bij de schermsport. Zo'n metalen gevaarte. Het lijkt enorm maar is supergevoelig. Een klein prikje met het zwaard en de kleuren en geluiden flitsen op.
Zo'n ding dragen ze hier ook allemaal. En hoewel het zo zichtbaar is, vergeet ik het te vaak. Dan raak ik het onbedoeld en het vlamt op. En soms raak ik het niet, maar zie ik aan het opflitsen dat het geraakt is.
Na het gesprek tussen Yan en de baas hoorde ik hem 's nachts rondlopen, waren er opeens weer slaaptabletjes nodig. Hoorde ik hem in de schuur worstelen met een van de tics die verdwenen waren. Yan laat zich niet raken? Soms wilde ik dat het zo was. Dat hij niet zo naakt en kwetsbaar het leven door moet.
Dan zit Sam aan tafel en eet met smaak. Tot het gesprek op zijn vader komt. Zijn onbekende, nooit geziene vader. Dan springt Sam op en braakt recht op de tafel.
Snikt Sam met gierende uithalen in de auto na het paardrijden. Legt zijn bezwete hoofd op mijn schouder en kan bijna niet uit zijn woorden komen, omdat dat ene paard is verkocht. Dat paard wat altijd met zijn voet schraapte en er mee stopte zodra Sam met hem praatte. Je moet een ander huis kopen, huilt hij, met een wei en dan hoger bieden.
Na een gezellig, ontspannen bezoek met papa en mama heeft Daniel een emmer nodig bij zijn bed. Rond elf uur braakt hij de stress eruit. Niet omdat het bezoek niet leuk was, niet omdat hij ze niet zou willen zien. Maar omdat het dan weer zo verwarrend is en zoveel flitsen en geraaktheid geeft.
Heel lastig die harnassen. Soms zou je het ene willen uitleggen als er geklaagd wordt over het andere. Maar dat kan niet. Te lang verhaal en te onduidelijk als je het niet elke dag kunt zien en voelen.
Het helpt ons wel. Het gaat niet om mij of om ons als de bommen ontploffen en de scheldkanonades beginnen te bulderen. Als alles fout is en tekort en niets meer kan lukken. Dan gaat het niet om het kind, maar om het harnas.
Mooi boek overigens over dit onderwerp:
