vrijdag 10 december 2021

suja, suja

Bijna 11 jaar geleden, toen Sam niet meer woog dan ruim 2 kilo, zong ik elke dag wel honderd keer voor hem. Suja, suja, kindekijn, morgen zal het anders zijn. Terwijl ik zong, wiegde ik hem heen en weer en hoopte en hoopte dat het morgen anders zou zijn. 

Hoopte op een betere dag voor dat schokkende lijfje. Wenste hem een betere start dan deze weken van ontwenning. 

In m'n herinnering waren alle dagen hetzelfde en alle nachten erg lang met steeds dat wiegen en dat versje. Het magere lijfje zie ik nog en vooral de puntige schoudertjes voel ik onder mijn handen. 

De afgelopen weken zijn zwaar met Sam. Hij is onrustig en brutaal. Schreeuwt en scheldt. Gooit een lamp kapot. Trapt in dolle drift m'n autospiegels eraf. Komt weer terug, heeft spijt, snikt omdat hij het zo erg vindt en herhaalt alles weer binnen een uur. 

Ik weet het ook niet meer. Ga bellen met allerlei instanties. Kom tot de ontdekking dat waar voor een pleegkind alle deuren zich openen, dat bij adoptie toch echt anders is. Steeds in andere, keurige bewoordingen: zoek het zelf uit! 

Na de zoveelste uitbarsting zeg ik Sam dat ik het ook niet meer weet. Hij blijft ongedurig en loopt wat heen en weer. Weet jij wat nu helpt? vraag ik hem. Ja, zegt hij, je moet gewoon m'n lievelingsversje zingen en me dan vasthouden. 

En daarom zing ik weer het versje Suja, suja... En omklem ik zijn sterke jongensarmen en wiegen we samen heen en weer. En raak ik weer ontroerd door het gevoel van dat stevige lijf en die gespierde armen, want het versje werkt. Sam ontspant en hangt zwaar en rustig tegen me aan. 

Natuurlijk begrijp ik wel dat ik niet zingend uit dit probleem kom. Dus heb ik weer een belronde gedaan van de week. Zelfde instanties, gewoon van begin af aan. We hebben hulp nodig. 

Maar door het zingen is er verbinding. Voelde ik Sam weer, zag ik door hem dat kleine kereltje van 11 jaar terug en weet ik dat ik tot in m'n tenen van hem houd.



zaterdag 27 november 2021

brommerd

 In de schuur staat al ruim een jaar een verzameling ijzer op wielen. Ooit was het een scooter, maar toen Yan het kocht, was alles gestript. Yan haat fietsen en dit leek wel een oplossing. Helaas deed het ding het maar heel even. Yan gooide hem achter in de schuur. Bedacht dat hij er ook eigenlijk niet op gezien wilde worden. 

Als er jongens in de schuur zijn, kijken ze altijd even naar dat ding. Het ziet er zo vreemd uit met al die ijzeren stangen en draden, dat vraagt om aandacht. De een dacht dit, de ander dacht dat, maar het ding deed het gewoon echt niet meer. 

Vorige week vroeg Sam of hij aan het ding mocht sleutelen. Prima hoor. Knappe jongen die daar iets mee kan. Sam was dagen in de weer. Heel fijn, want Sam is een behoorlijke handenbinder. Uit het raam zag ik hem heen en weer lopen in z'n shirt in de regen en kou. Af en toe vroeg hij om sleutels of olie of weet ik veel. Af en toe ging hij op de computer iets opzoeken en mocht ik helpen. De computer kent geen boezie of kapuratur. 

Ik verbaas me over Sams motivatie. Al die uren prutsen..

Gisteren kom ik thuis en zie tot mijn verbazing Sam voor me rijden. Op dat geval wat volgens iedereen niet te maken is. Hij snort de weg op en neer en grijnst van oor tot oor als hij me ziet. Breeduit zit hij op het ding. Nou, wat dacht je? We zijn heel trots en verbaasd. Wat zijn dit voor kwaliteiten? 

Om 5 uur krijgt hij Naomi zo gek dat ze bij hem achterop springt en later zie ik haar zelf ook rijden. En onder het eten genieten we van zijn stralende, trotse snuit. 

Na het eten wil hij weer. En dat mag niet. Hij moet naar voetbaltraining, het is donker en het regent. En daar is hij het niet mee eens. Hij gaat met zijn scooter naar voetbal. Ik zie dat hij fietslampjes eraan heeft gehangen. 

Sam wordt boos. Hij scheldt, hij dreigt, hij onderhandelt. Ik moet Yan bij de bus afzetten, dus verdwijn na nog een laatste waarschuwing. 

Als ik door een lege, donkere polder terug rijd, zie ik opeens Sam. Hij rijdt zonder helm op het ding. De weg is nat en vol slik. Ik rijd erachter en tel ruim 40 op de teller. Hij rijdt me kwijt. Ik rijd naar huis. 

Het zit me niet lekker. Ik ben ongeveer in paniek. Sam is 10 en dit is echt helemaal niet de bedoeling. We stappen samen in de auto en gaan zoeken. Bij voetbal is hij niet verschenen. Het dorp is stil en leeg. Ik wil aanbellen bij een vriendje en dan zie ik hem. Hij snort ons voorbij. Pak me dan, als je kan, roept hij. 

We gaan naar huis. Hij komt ook thuis. We doen of er niets aan de hand is. Zodra hij ver genoeg binnen is, houd ik hem in de houdgreep. Man sluit alle deuren en legt het ding aan het slot. Ik ben woedend. Zo boos dat de kleine jongens met ontzag kijken. Sam is ook woedend. 

Na een uur is hij aanspreekbaar. Hij verwijt dat we niet duidelijk zijn. Dat is niet waar. Het liefst smijt ik het ding in de sloot. Dat kunnen we niet maken. Hij is zo trots en er mislukt zoveel.. We maken samen regels. Met helm, met licht, niet in het dorp. Hij belooft met trouwe hondenogen en de hand op zijn hart..

De volgende dag mag hij het proberen. Voorwaarde was zonder mopperen naar school. Het regent weer. Hij vertrekt en verdwijnt. Na een uur zoek ik hem. Misschien door slik en nat de sloot in gereden? 

In het dorp kom ik hem tegen. Met een gelukzalige grijns rijdt hij rond. Zonder helm in het dorp. Hij schiet het park in als hij me ziet. Ik ga naar huis. 

Na een poos komt hij ook. We sluiten hem in en leggen het ding weer aan het slot. We zijn niet boos. Dat waren we gisteren al. We delen mee dat het ding nu voor een week aan de ketting gaat. Jammer hoor, dat je het zo verpest voor jezelf. 

Een week, dat is overmorgen, rekent Sam blijmoedig. Hij lijkt er over nagedacht te hebben. Dat mijn week zeven dagen duurt, gaat er niet gelijk in. Sam blijft in vrolijk. Hij heeft weer genoten, geloof ik. 

Vandaag begon de onderhandeling weer. Maar hij kan de pot op. Een week en geen dag minder..

vrijdag 26 november 2021

woensdag 24 november 2021

brief

 

Hallo baas van Yan,

Het fatsoen vraagt op zijn minst de aanhef beste baas of geachte meneer, maar ik ben even in de war als het om fatsoen gaat.

Bedankt baas, dat je me gisteren direct appte nadat je Yan sprak. Ik belde je ook subiet terug. Je had Yan gesproken. Een goed voorbereid gesprek, van jouw kant dan… De werkvoorbereider er ook even bijgezet. Twee keer goed gelukte zaken-man-van-de-wereld. Allebei rond de 50 schat ik.

Dat zal indruk hebben gemaakt op Yan. Ook al zegt de kalender 18, je schat hem toch echt niet ouder dan 15. Je moet weg, zei je. En Yan zei: Dat is goed. En jij zei: Jammer. En Yan snapt dit niet, want als je het jammer vindt, doe je hem toch niet weg? En wat had hij anders moeten zeggen dat dat het goed is? Als ik niet mag blijven, dan kan ik toch niet zeggen dat ik dat niet wil?

Maar goed, het zal wel een reden hebben. Al had ik het fijner gevonden als je uit je zakenrol en in je vaderrol was gaan zitten. Het gaat namelijk wel om een kind, he? En dan ook nog om een zwaar beschadigd kind, om ons kind. Het kind waar zijn vader en moeder en wij gewoon achterlijk veel van houden en die we liever sterker dan nog meer gekwetst zien.

Als vader zou je hem dan alleen hebben gesproken en zonder de feiten op een rijtje op papier. Nu zei je dat er geen reactie kwam. Nee, dat begrijp ik. Jij blijkbaar niet. Misschien ken je Yan eigenlijk nog niet. Ondanks dat hij al meer dan 2 jaar elke werkdag binnen je bedrijf is.

De man die hem een kans gaf, kent hem wel. Maar die knikkerde je er onlangs uit. Op een fatsoenlijke manier of op een voor jou fatsoenlijke manier? Na 30 jaar dienst is er veel fatsoen nodig om dit redelijk te doen, denk ik. Maar sinds die man er niet meer is, loopt Yan wat verloren rond. Vertelde hij ’s avonds. Niemand helpt hem op weg. Dan weer die en dan weer die. En de leidinggevende zit op kantoor, vijf dagen lang. En die uitgeknikkerde meneer liep wel rond en zag wat Yan deed. Gouden handjes had hij het over. En baas, als je eerlijk bent, moet je wel toegeven dat Yan je best wat euro’s heeft bezorgd. Die bakken die hij zelf ontwierp en laste, dat was vakwerk. Hij liet het me zien op zijn telefoon ’s avonds. Vol trots na een dag hard werken. Ik realiseer me dat er al maanden geen trotse foto’s waren… Het werk is saai geworden, zegt hij.

Toch snap ik het niet helemaal. Euro’s boeien jou wel. Eigenlijk boeien die euro’s je alleen maar. Als je nu een klein beetje tijd en aandacht aan Yan geeft en hem ziet in zijn kwaliteiten, dan moet er toch flink wat geld uit het kind te halen zijn? Of duurt dat je te lang? Ga je meer voor het snelle geld, mooie meneer met je dikke auto en je motor en je profielfoto?

Ik ben aardig aangedaan. Als je dit leest, heb je dat wel door. Alleen zul je dit niet lezen, want wat heb jij nu voor boodschap aan een hysterische pleegmoeder? Overigens vond je me door de telefoon vast heel zakelijk en schappelijk. Dat was ik ook, maar nu de boodschap zakt, stijgt de emotie.

Eerlijk gezegd heb ik ook even de uitgeknikkerde meneer gemaild. Hij zag ruim 2 jaar terug veel mogelijkheden in Yan. Hij belde me gelijk. Daarna sprak ik Yan. Hij hing aan tafel, al de hele avond. Ik vertelde wat ik door de telefoon hoorde. En Yan veerde op. Hij kreeg hoop. De energie kwam terug in zijn ogen. De uitgeknikkerde meneer gaat hem helpen. Hij heeft een enorm netwerk en een erg goede naam.

Vannacht kon ik er niet van slapen. Yan ook niet. Ik hoorde hem stommelen en rommelen. De zoveelste afwijzing. Ik lig te hyperen in mijn bed. Was dit nodig? Wat kost Yan dat bedrijf nu helemaal? Waarom mag hij niet verder groeien? Hoeveel schade geeft dit? En waarom moest het direct op de bedrijfsapp worden gezet? Kon het echt geen dag wachten? Was Yan zo belangrijk? Beetje lullig wel he? Niet alleen afgewezen, maar ook aan de schandpaal zonder dat hij even tot zichzelf kan komen.

Vanmorgen kwam hij keurig op tijd uit zijn bed. Is gewoon vertrokken naar het bedrijf wat hem gisteren uitkotste. Dat vind ik een super prestatie. Beste baas, ik hoop dat je het ook ziet en dat je hem ziet, nog even deze laatste weken.

Want weet je, Yan zag het bedrijf als zijn tweede thuis. Dat enorme kerstpakket vorig jaar schoof hij achteloos de keuken in. Maar dat kaartje wat jij hem persoonlijk schreef over goede collega en waardevolle werknemer, dat staat al een heel jaar op zijn kast. Daar was hij meer mee in zijn nopjes dan dat hele pakket. En daarom raakt het me zo. Dat hij dacht dat hij ergens bij hoorde, maar dat hij weer zo makkelijk verwijderd wordt.

Ik sluit af. Het helpt geen zier. Misschien als per ongeluk ooit iemand dit leest die op jou lijkt baas, misschien dat hij dan even een minuutje wil rondkijken in zijn bedrijf. Ik denk namelijk dat er in bijna elk bedrijf een Yan rondloopt. Alleen dat ene minuutje om achter die buitenkant te kijken en die ene een kans te geven. Gewoon omdat het meer oplevert dan cijfers voor de komma.

De groeten!

 

maandag 22 november 2021

z'n gangetje

 Regelmatig krijg ik een reactie of we er nog zijn. En even zoveel keren ben ik vast van plan weer wat neer te zetten. En elke keer lukt het niet. 

Het lukte me ook niet om een andere reden. Naomi heet natuurlijk in de normale wereld anders. Alleen dat wist je niet he, juf van Naomi? Dus heb je haar een heleboel keer per ongeluk Naomi genoemd in plaats van die officiĆ«le naam. En vroeg ze zich te vaak vertwijfeld af waarom haar docent zo verbaasd was dat ze geen Naomi heet. Of ik daar iets van begreep? Ja, dat is inderdaad iets wat je aan mij te danken hebt, lieve, vinnige, mooie Naomi. Ik vertel het je later en heb ik nu wat geschud en gehumd. Alleen lukte het daarna toch niet meer om zomaar iets neer te zetten. 

Overigens heeft Naomi haar VMBO-diploma gehaald. Dat is een hele prestatie voor iemand die begon op de ZMLK-school. Nu doet ze heel serieus MBO en het gaat goed. 

Vorige week stopte het ene baantje en had ik tijd. Maar er was ook eindelijk ruimte voor een gezamenlijke therapiesessie met Naomi, dus dat ging voor. En vanmorgen is er weer tijd. Maar er was een besmetting op school bij Daniel en vanmorgen kon hij testen. Dat gaat voor, want hopelijk kan hij morgen weer gewoon naar school. 

Toch even beginnen en hopelijk snel wat meer. Ik zit aan tafel met Daniel. Hij heeft braaf schoolwerk gedaan en legt nu uit zichzelf een erg ingewikkelde puzzel. En de kleinste meneer zit in zijn stoel en leest een boek. Over beren die 'om de beurt wachten' bij een schommel en nog een heleboel verhalen. Hij doet het hardop, want stel je voor dat ik de aandacht verlies. 

Het gaat goed hier. Als antwoord op bezorgde reacties. De corona heeft ons nog steeds niet te pakken. Wel zijn er kinderen die in quarantaine moeten en er weer net zo snel uitmogen. Van Yan die stevig baalt, omdat hij nergens zomaar in of uit kan gaan. Hij is inmiddels 18 en blijft tot 25 hier wonen. Op zijn werk hadden ze gezegd dat je dat het beste kan doen om miljonair te worden. We zullen het zien. Het voelde wel heel bijzonder dat we het vooral met Yan tot 18 gered hebben. 

En Sam, de meest intensieve en bijzondere van het stel. Is hij thuis, dan is er geen 5 minuten rust. Is hij weg, dan mis ik hem. Zonder Sam zijn we een gezapig stelletje en met Sam zijn we de Bijenkorf op Black Friday..

Maar goed, dit onnozele verhaaltje dus als antwoord op reacties en als poging weer wat neer te zetten.