brommerd

 In de schuur staat al ruim een jaar een verzameling ijzer op wielen. Ooit was het een scooter, maar toen Yan het kocht, was alles gestript. Yan haat fietsen en dit leek wel een oplossing. Helaas deed het ding het maar heel even. Yan gooide hem achter in de schuur. Bedacht dat hij er ook eigenlijk niet op gezien wilde worden. 

Als er jongens in de schuur zijn, kijken ze altijd even naar dat ding. Het ziet er zo vreemd uit met al die ijzeren stangen en draden, dat vraagt om aandacht. De een dacht dit, de ander dacht dat, maar het ding deed het gewoon echt niet meer. 

Vorige week vroeg Sam of hij aan het ding mocht sleutelen. Prima hoor. Knappe jongen die daar iets mee kan. Sam was dagen in de weer. Heel fijn, want Sam is een behoorlijke handenbinder. Uit het raam zag ik hem heen en weer lopen in z'n shirt in de regen en kou. Af en toe vroeg hij om sleutels of olie of weet ik veel. Af en toe ging hij op de computer iets opzoeken en mocht ik helpen. De computer kent geen boezie of kapuratur. 

Ik verbaas me over Sams motivatie. Al die uren prutsen..

Gisteren kom ik thuis en zie tot mijn verbazing Sam voor me rijden. Op dat geval wat volgens iedereen niet te maken is. Hij snort de weg op en neer en grijnst van oor tot oor als hij me ziet. Breeduit zit hij op het ding. Nou, wat dacht je? We zijn heel trots en verbaasd. Wat zijn dit voor kwaliteiten? 

Om 5 uur krijgt hij Naomi zo gek dat ze bij hem achterop springt en later zie ik haar zelf ook rijden. En onder het eten genieten we van zijn stralende, trotse snuit. 

Na het eten wil hij weer. En dat mag niet. Hij moet naar voetbaltraining, het is donker en het regent. En daar is hij het niet mee eens. Hij gaat met zijn scooter naar voetbal. Ik zie dat hij fietslampjes eraan heeft gehangen. 

Sam wordt boos. Hij scheldt, hij dreigt, hij onderhandelt. Ik moet Yan bij de bus afzetten, dus verdwijn na nog een laatste waarschuwing. 

Als ik door een lege, donkere polder terug rijd, zie ik opeens Sam. Hij rijdt zonder helm op het ding. De weg is nat en vol slik. Ik rijd erachter en tel ruim 40 op de teller. Hij rijdt me kwijt. Ik rijd naar huis. 

Het zit me niet lekker. Ik ben ongeveer in paniek. Sam is 10 en dit is echt helemaal niet de bedoeling. We stappen samen in de auto en gaan zoeken. Bij voetbal is hij niet verschenen. Het dorp is stil en leeg. Ik wil aanbellen bij een vriendje en dan zie ik hem. Hij snort ons voorbij. Pak me dan, als je kan, roept hij. 

We gaan naar huis. Hij komt ook thuis. We doen of er niets aan de hand is. Zodra hij ver genoeg binnen is, houd ik hem in de houdgreep. Man sluit alle deuren en legt het ding aan het slot. Ik ben woedend. Zo boos dat de kleine jongens met ontzag kijken. Sam is ook woedend. 

Na een uur is hij aanspreekbaar. Hij verwijt dat we niet duidelijk zijn. Dat is niet waar. Het liefst smijt ik het ding in de sloot. Dat kunnen we niet maken. Hij is zo trots en er mislukt zoveel.. We maken samen regels. Met helm, met licht, niet in het dorp. Hij belooft met trouwe hondenogen en de hand op zijn hart..

De volgende dag mag hij het proberen. Voorwaarde was zonder mopperen naar school. Het regent weer. Hij vertrekt en verdwijnt. Na een uur zoek ik hem. Misschien door slik en nat de sloot in gereden? 

In het dorp kom ik hem tegen. Met een gelukzalige grijns rijdt hij rond. Zonder helm in het dorp. Hij schiet het park in als hij me ziet. Ik ga naar huis. 

Na een poos komt hij ook. We sluiten hem in en leggen het ding weer aan het slot. We zijn niet boos. Dat waren we gisteren al. We delen mee dat het ding nu voor een week aan de ketting gaat. Jammer hoor, dat je het zo verpest voor jezelf. 

Een week, dat is overmorgen, rekent Sam blijmoedig. Hij lijkt er over nagedacht te hebben. Dat mijn week zeven dagen duurt, gaat er niet gelijk in. Sam blijft in vrolijk. Hij heeft weer genoten, geloof ik. 

Vandaag begon de onderhandeling weer. Maar hij kan de pot op. Een week en geen dag minder..