domino

Lekker weekje is het zo. Alle kinderen tegen het plafond. Een hoop gedoe door allerlei zaken en heb je niets, dan laat je jezelf gewoon leiden door de ander. 
Ze steken elkaar aan en mij ook. Ik hou wel van een beetje wind, maar deze wind is de hele week en volle kracht. Vanmorgen kan ik even adem happen, want iedereen is eindelijk op school en Daniel slaapt...

Pablo is vandaag begonnen op een nieuwe school. Het duurde erg lang voor iets duidelijk was. Toen het duidelijk was, kon alles heel snel. Maandag kennismaken op school. Samen met moeder en mij. Unieke situatie voor hem want meestal doe ik de huis-tuin-keukenafspraken. Heel mooi dat hij met ons samen kon gaan. 
Maar wat een hoge berg is die nieuwe school. Je zou niet zeggen dat Pablo al 5 keer verhuisd is van gezin naar gezin. Dat deed hij zonder zichtbare emoties. Nu woont hij twee en half jaar op dezelfde plek en zat drie jaar op dezelfde school. Dat heeft hem  rust gebracht. 
Met een wit en strak gezichtje loopt hij tussen ons in en zit in de klas. De juf is aardig, de kinderen zijn lief en het voelt als een goede, passende school voor Pablo. Maar wat is die Pablo braaf en stil!! Zo heb ik hem nog nooit meegemaakt. 

Dinsdag mag hij thuisblijven. Hij had maandag te veel straf gekregen en onrust veroorzaakt. We voeren de geiten, fietsen een rondje en eten poffertjes. Dat doet hem goed. 
Woensdag neemt hij afscheid van zijn oude school. Bij het aflopen van het plein was er een klein traantje. ´s Middags was er opluchting dat het erop zat. Dat uitte zich vooral bij de fysiotherapeut. Pablo was helemaal hoteldebotel en de man wenste me sterkte voor de rest van de dag. 

Vanmorgen heeft man hem op zijn nieuwe school gebracht. Hij had er zin in. Nu maar heel erg hopen dat dit een goede school is voor hem en dat er weer wat rust komt in zijn hoofd. 
En in zijn gedrag. Hopen dat hij vanaf vandaag niet meer de hele dag praat en vragen stelt en weer stelt en nog eens stelt en me nodig heeft en me haat en ik loop weg en bekijk het en doe het zelf. Dan heb ik het niet eens over alle bewust gezochte confrontaties met de andere kinderen die steevast eindigen in een brullende en loeiende Pablo. 

En morgen is hij jarig. Ook dat nog. Hij wordt negen. Morgen feest bij ons en zaterdag bij zijn moeder. We zullen het vieren, daar hoeft hij niet bang voor te zijn. Maar daarna is alles weer normaal. 

Ondertussen zit Yan na een weekje ziek zijn nog steeds niet rustig in zijn vel. Want zaterdag is moeder aangekomen. Grote verrassing onverwacht voor verjaardag van zus. Vandaag moet Yan er heen voor afscheid want morgen vertrekt ze weer voor onbepaalde tijd. Yan vindt een bezoek aan familie precies genoeg voor een dag. Dus of ik hem ziek wil melden of iets anders maar in ieder geval geen school. Ik leg hem 698 keer uit dat dit niet kan. Hij is niet ziek en kan gewoon naar school. Daar is hij het helemaal niet mee eens. Dus begint hij er weer en weer en weer over. 
We hebben een compromis gevonden. Hij zit nu op school maar mag een uur eerder vertrekken. Dit kostte een hele berg energie die totaal niet in verhouding staat tot wat het oplevert. Maar goed, ik heb het er maar mee te doen, want Yan weet ook niet hoe hij het normaal kan oplossen. 

Ondertussen zorgt de vochtige herfstlucht voor astma bij Sam. Die gaat weer aan de puf en krijgt een extra dosis stoutigheid per dag er gratis bij. 

Alles samen maakt dat het hier dus stormt en dondert van de week. We moeten er ook om lachen, want ze schieten zo door om de beurt dat het te gek voor woorden is. Waar we niet om lachen, is het taalgebruik. De schuttingwoorden vliegen me rond de oren. En alles op volume veel te hard. Ik probeer neutraal te blijven. Het enige wat een beetje kans op verbetering geeft. Schiet ik uit m´n slof, dan stuiteren zij er dubbel overheen. 

En af en toe zwijg ik en kijk uit het raam. Dan weet ik het ook niet meer. Zoals vanmorgen toen Sam vol vuur riep, na de zoveelste taalcorrectie, jij bent het aller-aller-allerliefste trutje wat ik ken. Ik heb me omgedraaid. Zag dat Daniel de telefoon wilde pakken. Zeg streng en duidelijk dat dit niet mag. Hij kijkt me net zo stralend aan als Sam en roept met net zoveel vuur Méehhh méeehhh. 

Het domino-effect is hier wel duidelijk....

het weekend van Yan

Vrijdagmiddag belt Yan. Met schorre stem vertelt hij dat hij superkwaad is geweest op school. Echt heel erg superkwaad, herhaalt hij. Dat hoor ik ja. En dat hij wat later is, want hij gaat nog even met iemand mee. Het is al heel lang geleden dat Yan een woede uitbarsting had.
Ondertussen gaat de huistelefoon. Dat is de mentor van Yan. Ik zeg hem net door Yan op de hoogte te zijn gebracht. Dat verbaast hem. Wat ontzettend eerlijk. Nou, dat is bepaald niet altijd. Als Yan eerlijk straf verdient, hoor ik nooit iets. Als het in zijn ogen oneerlijk is, dan word ik direct deelgenoot. 

Het ging om een waarschuwing die wel gegeven maar door Yan niet als zodanig opgepakt. En het ging vooral om angst om na te blijven en dan de bus te missen en dan nooooiit meer thuis te komen... 
En dan is het ook nog vrijdag na een zware week. Het valt hem allemaal nog niet mee. Om half 9 gaapt hij dat hij alvast naar boven gaat en een kwartier later hoef ik alleen het licht uit te doen, want hij slaapt. 
Als hij thuiskomt, hebben we het er even over. Ik geef hem een compliment dat hij het me eerder vertelde dan de mentor. Dan weet ik er al van. En stiekem voel ik me best belangrijk dat hij na zo'n uitbarsting van woede mij toch even nodig heeft. 

Zaterdag zou beste vriend komen. Ze gaan vissen. Vriend regelt aas en komt om half 12. Yan zit voor half 12 broodjes gezond te maken en warme frikandellenbroodjes in folie te wikkelen en een tas vol eten en drinken in te pakken. 
Soms is vriend wat later, dus hij wacht gewoon nog even. Dat doet hij heel gedwee tot 2 uur. Dan wordt vriend gebracht door vader. Ja, hij moest nog naar de stad en heeft gegeten bij de KFC. Lekker man, moeten we ook eens doen. 
Ze gaan vissen. Het zorgvuldig klaargemaakte brood gaat toch maar mee. Dat eten we met z'n allen om half 5 maar op. 
Om half 6 brengt man vriend weer thuis. Yan gaat niet mee. Nee, zegt hij, ik moet zo naar de club van de kerk. We houden het erbij. Die club begint om half 8, maar ergens voelen we toch een lichte afstand. Vanwege dat meer dan 2 uur wachten en vanwege dat brood, waar hij zoveel zorg aan besteedde. 

Ik zeg dat ik het eigenlijk een rotstreek vind. Spreek je af om half 12 en laat je iemand zolang wachten. Ja, zegt onze trouwe hond. En verder geen commentaar. Het gaat wel om zijn beste vriend en ergens voelt hij beter dan ik de ingewikkeldheid van de vader van vriend die zijn eigen plan trekt en de afspraak nakomen van vriend. 
En weer krijgt hij een nadrukkelijk compliment. Dat hij tenminste altijd zijn afspraken nakomt en dat hij niet eens boos wordt als iemand zo doet. 

Dan wordt het zondag. Yan is de dag ervoor uitgenodigd door tante voor een verjaardag van nichtje. Dat is voor het eerst dat de familie aan hem denkt. Normaal is hij er alleen als moeder er is. Hij gaat meetellen. Voor 5 uur belooft man hem te brengen. 
Maar wat is dat een lange zit tot 5 uur. Hij is verschrikkelijk zenuwachtig. Dankzij de tabletten kan hij dat ook vertellen. De tabletten kunnen niet voorkomen dat het de hele dag rellen is en bewegen en grote mond..... 
En hij moet ook op de computer. Hij moet plaatjes kijken. Want zegt hij, als ik bij mijn familie even niets te doen heb, moet ik iets hebben om over na te denken. Dit klinkt erg bizar, maar hij weet het uit te leggen. Op dit moment wil hij speciale schoenen. Als hij nu die plaatjes nog even kan bekijken, dan kan hij op de lege (lees: eenzame??) momenten daar aan denken en dat helpt heel goed. 
Hij weet ook nog precies waar hij bij voorgaande bezoeken aan dacht. 
Hier moet ik nog even over nadenken...

Eindelijk ga ik hem brengen. Ik wacht bij de deur tot hij binnen is. Als ik thuiskom, trilt m'n telefoon. Een foto van Yan met 'dit eten we'. Er volgen meer appjes. En of we hem om kwart voor 10 kunnen halen. Dat kan. 
Om half 9 belt hij. Lees je berichten, fluistert hij en verbreekt de verbinding. Of hij ook om kwart over 9 kan gehaald. Natuurlijk, stuur ik terug. Of om vijf over 9? Man vertrekt alvast. Het klinkt als noodsignalen. Of om 9 uur? komt er dan nog. Ik app dat man onderweg is. 
Als hij binnenkomt, merk ik niets. Was het leuk? ja. Was je het zat? Ja, iedereen ging weg. Later blijkt dat weer anders te zijn. 
Hij gaat naar bed. Ik zeg dat wij altijd als hij bij zijn familie is hem kunnen halen. Ook na een uur al, als hij dat wil. Hij kijkt me ondoorgrondelijk aan met zijn zwarte ogen. Ja, oke en welterusten. 

Yan lijkt zich langzaam te openen. Dankzij de medicijnen? Of is het een nieuwe fase in zijn leven? Ik weet het niet. Een ding is zeker: dit is Yan zijn thuis. Wij zijn Yan zijn thuis?