het weekend van Yan

Vrijdagmiddag belt Yan. Met schorre stem vertelt hij dat hij superkwaad is geweest op school. Echt heel erg superkwaad, herhaalt hij. Dat hoor ik ja. En dat hij wat later is, want hij gaat nog even met iemand mee. Het is al heel lang geleden dat Yan een woede uitbarsting had.
Ondertussen gaat de huistelefoon. Dat is de mentor van Yan. Ik zeg hem net door Yan op de hoogte te zijn gebracht. Dat verbaast hem. Wat ontzettend eerlijk. Nou, dat is bepaald niet altijd. Als Yan eerlijk straf verdient, hoor ik nooit iets. Als het in zijn ogen oneerlijk is, dan word ik direct deelgenoot. 

Het ging om een waarschuwing die wel gegeven maar door Yan niet als zodanig opgepakt. En het ging vooral om angst om na te blijven en dan de bus te missen en dan nooooiit meer thuis te komen... 
En dan is het ook nog vrijdag na een zware week. Het valt hem allemaal nog niet mee. Om half 9 gaapt hij dat hij alvast naar boven gaat en een kwartier later hoef ik alleen het licht uit te doen, want hij slaapt. 
Als hij thuiskomt, hebben we het er even over. Ik geef hem een compliment dat hij het me eerder vertelde dan de mentor. Dan weet ik er al van. En stiekem voel ik me best belangrijk dat hij na zo'n uitbarsting van woede mij toch even nodig heeft. 

Zaterdag zou beste vriend komen. Ze gaan vissen. Vriend regelt aas en komt om half 12. Yan zit voor half 12 broodjes gezond te maken en warme frikandellenbroodjes in folie te wikkelen en een tas vol eten en drinken in te pakken. 
Soms is vriend wat later, dus hij wacht gewoon nog even. Dat doet hij heel gedwee tot 2 uur. Dan wordt vriend gebracht door vader. Ja, hij moest nog naar de stad en heeft gegeten bij de KFC. Lekker man, moeten we ook eens doen. 
Ze gaan vissen. Het zorgvuldig klaargemaakte brood gaat toch maar mee. Dat eten we met z'n allen om half 5 maar op. 
Om half 6 brengt man vriend weer thuis. Yan gaat niet mee. Nee, zegt hij, ik moet zo naar de club van de kerk. We houden het erbij. Die club begint om half 8, maar ergens voelen we toch een lichte afstand. Vanwege dat meer dan 2 uur wachten en vanwege dat brood, waar hij zoveel zorg aan besteedde. 

Ik zeg dat ik het eigenlijk een rotstreek vind. Spreek je af om half 12 en laat je iemand zolang wachten. Ja, zegt onze trouwe hond. En verder geen commentaar. Het gaat wel om zijn beste vriend en ergens voelt hij beter dan ik de ingewikkeldheid van de vader van vriend die zijn eigen plan trekt en de afspraak nakomen van vriend. 
En weer krijgt hij een nadrukkelijk compliment. Dat hij tenminste altijd zijn afspraken nakomt en dat hij niet eens boos wordt als iemand zo doet. 

Dan wordt het zondag. Yan is de dag ervoor uitgenodigd door tante voor een verjaardag van nichtje. Dat is voor het eerst dat de familie aan hem denkt. Normaal is hij er alleen als moeder er is. Hij gaat meetellen. Voor 5 uur belooft man hem te brengen. 
Maar wat is dat een lange zit tot 5 uur. Hij is verschrikkelijk zenuwachtig. Dankzij de tabletten kan hij dat ook vertellen. De tabletten kunnen niet voorkomen dat het de hele dag rellen is en bewegen en grote mond..... 
En hij moet ook op de computer. Hij moet plaatjes kijken. Want zegt hij, als ik bij mijn familie even niets te doen heb, moet ik iets hebben om over na te denken. Dit klinkt erg bizar, maar hij weet het uit te leggen. Op dit moment wil hij speciale schoenen. Als hij nu die plaatjes nog even kan bekijken, dan kan hij op de lege (lees: eenzame??) momenten daar aan denken en dat helpt heel goed. 
Hij weet ook nog precies waar hij bij voorgaande bezoeken aan dacht. 
Hier moet ik nog even over nadenken...

Eindelijk ga ik hem brengen. Ik wacht bij de deur tot hij binnen is. Als ik thuiskom, trilt m'n telefoon. Een foto van Yan met 'dit eten we'. Er volgen meer appjes. En of we hem om kwart voor 10 kunnen halen. Dat kan. 
Om half 9 belt hij. Lees je berichten, fluistert hij en verbreekt de verbinding. Of hij ook om kwart over 9 kan gehaald. Natuurlijk, stuur ik terug. Of om vijf over 9? Man vertrekt alvast. Het klinkt als noodsignalen. Of om 9 uur? komt er dan nog. Ik app dat man onderweg is. 
Als hij binnenkomt, merk ik niets. Was het leuk? ja. Was je het zat? Ja, iedereen ging weg. Later blijkt dat weer anders te zijn. 
Hij gaat naar bed. Ik zeg dat wij altijd als hij bij zijn familie is hem kunnen halen. Ook na een uur al, als hij dat wil. Hij kijkt me ondoorgrondelijk aan met zijn zwarte ogen. Ja, oke en welterusten. 

Yan lijkt zich langzaam te openen. Dankzij de medicijnen? Of is het een nieuwe fase in zijn leven? Ik weet het niet. Een ding is zeker: dit is Yan zijn thuis. Wij zijn Yan zijn thuis?