domino

Lekker weekje is het zo. Alle kinderen tegen het plafond. Een hoop gedoe door allerlei zaken en heb je niets, dan laat je jezelf gewoon leiden door de ander. 
Ze steken elkaar aan en mij ook. Ik hou wel van een beetje wind, maar deze wind is de hele week en volle kracht. Vanmorgen kan ik even adem happen, want iedereen is eindelijk op school en Daniel slaapt...

Pablo is vandaag begonnen op een nieuwe school. Het duurde erg lang voor iets duidelijk was. Toen het duidelijk was, kon alles heel snel. Maandag kennismaken op school. Samen met moeder en mij. Unieke situatie voor hem want meestal doe ik de huis-tuin-keukenafspraken. Heel mooi dat hij met ons samen kon gaan. 
Maar wat een hoge berg is die nieuwe school. Je zou niet zeggen dat Pablo al 5 keer verhuisd is van gezin naar gezin. Dat deed hij zonder zichtbare emoties. Nu woont hij twee en half jaar op dezelfde plek en zat drie jaar op dezelfde school. Dat heeft hem  rust gebracht. 
Met een wit en strak gezichtje loopt hij tussen ons in en zit in de klas. De juf is aardig, de kinderen zijn lief en het voelt als een goede, passende school voor Pablo. Maar wat is die Pablo braaf en stil!! Zo heb ik hem nog nooit meegemaakt. 

Dinsdag mag hij thuisblijven. Hij had maandag te veel straf gekregen en onrust veroorzaakt. We voeren de geiten, fietsen een rondje en eten poffertjes. Dat doet hem goed. 
Woensdag neemt hij afscheid van zijn oude school. Bij het aflopen van het plein was er een klein traantje. ´s Middags was er opluchting dat het erop zat. Dat uitte zich vooral bij de fysiotherapeut. Pablo was helemaal hoteldebotel en de man wenste me sterkte voor de rest van de dag. 

Vanmorgen heeft man hem op zijn nieuwe school gebracht. Hij had er zin in. Nu maar heel erg hopen dat dit een goede school is voor hem en dat er weer wat rust komt in zijn hoofd. 
En in zijn gedrag. Hopen dat hij vanaf vandaag niet meer de hele dag praat en vragen stelt en weer stelt en nog eens stelt en me nodig heeft en me haat en ik loop weg en bekijk het en doe het zelf. Dan heb ik het niet eens over alle bewust gezochte confrontaties met de andere kinderen die steevast eindigen in een brullende en loeiende Pablo. 

En morgen is hij jarig. Ook dat nog. Hij wordt negen. Morgen feest bij ons en zaterdag bij zijn moeder. We zullen het vieren, daar hoeft hij niet bang voor te zijn. Maar daarna is alles weer normaal. 

Ondertussen zit Yan na een weekje ziek zijn nog steeds niet rustig in zijn vel. Want zaterdag is moeder aangekomen. Grote verrassing onverwacht voor verjaardag van zus. Vandaag moet Yan er heen voor afscheid want morgen vertrekt ze weer voor onbepaalde tijd. Yan vindt een bezoek aan familie precies genoeg voor een dag. Dus of ik hem ziek wil melden of iets anders maar in ieder geval geen school. Ik leg hem 698 keer uit dat dit niet kan. Hij is niet ziek en kan gewoon naar school. Daar is hij het helemaal niet mee eens. Dus begint hij er weer en weer en weer over. 
We hebben een compromis gevonden. Hij zit nu op school maar mag een uur eerder vertrekken. Dit kostte een hele berg energie die totaal niet in verhouding staat tot wat het oplevert. Maar goed, ik heb het er maar mee te doen, want Yan weet ook niet hoe hij het normaal kan oplossen. 

Ondertussen zorgt de vochtige herfstlucht voor astma bij Sam. Die gaat weer aan de puf en krijgt een extra dosis stoutigheid per dag er gratis bij. 

Alles samen maakt dat het hier dus stormt en dondert van de week. We moeten er ook om lachen, want ze schieten zo door om de beurt dat het te gek voor woorden is. Waar we niet om lachen, is het taalgebruik. De schuttingwoorden vliegen me rond de oren. En alles op volume veel te hard. Ik probeer neutraal te blijven. Het enige wat een beetje kans op verbetering geeft. Schiet ik uit m´n slof, dan stuiteren zij er dubbel overheen. 

En af en toe zwijg ik en kijk uit het raam. Dan weet ik het ook niet meer. Zoals vanmorgen toen Sam vol vuur riep, na de zoveelste taalcorrectie, jij bent het aller-aller-allerliefste trutje wat ik ken. Ik heb me omgedraaid. Zag dat Daniel de telefoon wilde pakken. Zeg streng en duidelijk dat dit niet mag. Hij kijkt me net zo stralend aan als Sam en roept met net zoveel vuur Méehhh méeehhh. 

Het domino-effect is hier wel duidelijk....