Ook zonder bloedband is er overeenkomst. Alle kinderen die hier zijn of waren hebben een harnas. Of eigenlijk hebben ze er twee. Net geboren is het er nog niet, maar elk jaar komt er een laagje bij en hopelijk gaat er uiteindelijk ook elk jaar een laagje af.
Het ene harnas is er een van boeit me niet en maakt me niets uit. Een harnas van glas. Alles glijdt er langs. Lijkt er langs te glijden.
Bij Yan verzekerde de oude baas me dat alles langs hem heen gaat en dat het niet landt. En hij dus niet leerbaar is. Dat verhaal kende ik al. Na alle telefoontjes van de scholen is dat het refrein; niet te peilen en niet te raken. Ik weet heel zeker dat dit niet zo is. Het is Yan zijn harnas. Dat trekt hij aan als je te dichtbij komt. Als zijn oergevoel van pas op, gevaar!! weer opspeelt.
Naomi trekt haar harnas aan als het woord jij met een opgestoken-vinger-klank voorbij komt. Als vriendinnen te dichtbij komen, als iemand haar iets verwijt en ze het niet begrijpt. Dan hult ze zich in arrogantie, kin omhoog, schouders naar achteren... En als je dan een mooie, lange meid bent, ziet dat er heel indrukwekkend uit. Dat dit het enige laagje zelfbescherming is voor ze of door het lint of in tranen gaat, zie je niet. Nee, ze wordt afgewezen, genegeerd, telefooncontact geblokkeerd. Vriendinnen voelen zich tot in de tenen beledigd. Naomi begrijpt het niet. Zij reageerde alleen op haar oergevoel van vertrouw niemand!!
En Sam maakt indruk met zijn vochtige hondenogen, met zijn keurige praatjes en aandoenlijke lachje. Wat een ontwapenend ventje. Hij gaat sinds kort naar de zorgboerderij. maakt daar een flitsende indruk. En stuitert de auto door na afloop. Ik probeer echt mezelf te doen, verzucht hij, maar het lukt niet. Ik ben zo bang dat ik daar weg moet. Het is er zo leuk.
Maar thuis is Sam druk, drukker, drukst. Kraamt de meest schokkende schuttingtaal uit. Daagt uit met zijn ogen, met zijn houding. Kom maar op, mij raak je niet! En schiet er vandoor. Om uren weg te blijven. En weer terug te komen. Zonder blikken of blozen, want hem raak je niet. Hij wil niet geraakt worden. Hij weet zelf ook wel dat hij anders is. Andere kleur, andere afkomst. Rare jongen, misschien? Als zelfs je eigen moeder je niet zoekt...
Daniel is de braafheid zelve. Op school en bij vriendjes werkelijk een model. Heel flexibel en vriendelijk, sociaal en behulpzaam, onverstoorbaar. Maar dat klopt ook niet helemaal. of helemaal niet. Thuis is hij boos en verongelukt en voelt zich heel snel tekort gedaan. Gaat met opgetrokken knieen in een hoekje zitten, smijt speelgoed kapot, schopt zijn broertje... Het harnas zit erg strak en thuis moet het uit. Een tussenweg kan hij niet vinden. Of het harnas of de woede.
En dan hebben we nog de kleine meneer van 3. Voor hem geen harnas. Hij speelt en huilt en lacht en zegt erg stoute dingen, waarvoor we naar het plafond moeten kijken om niet te lachen. Hij is gewoon zichzelf. In hem stoppen we zoveel mogelijk liefde, want straks komt ook bij hem het harnas. En met een harnas is het soms zo moeilijk de ingang te zoeken.
Harnas Van Glas
Ik denk niet eens dat je dat weet
En iets als liefde of geluk
Raakt soms die wand en ketst dan terug
Ik heb een laagje om me heen
Zo dun dat ik het soms vergeet
Je ziet geen scheuren en geen krassen
Tot het in duizend stukken breekt
In mijn harnas van glas
Ik bots er steeds weer tegenop
Ik verstop me
In dit harnas van glas
Ik weet dat je kijkt
Kom dichterbij
Ik heb een laagje om me heen
En toch zie je me meteen
Je kijkt recht bij me naar binnen
Je kijkt er dwars doorheen
In mijn harnas van glas
Ik bots er steeds weer tegenop
Ik verstop
Geen opmerkingen:
Een reactie posten