de bal

Yan heeft een nieuw telefoonhoesje. Er staat een tekst op: Als wij de bal hebben, kunnen zij niet scoren. Typisch Yan om zo'n hoesje te kiezen. Soms lijkt zijn leven meer op overleven en dan gaat het inderdaad om de bal hebben en niet om de toekomst. 

Nu lijkt de tekst op het hoesje ook ons thema van de afgelopen maanden. Daniel is hier bijna 9 maanden. De eerste maanden ging de samenwerking heel goed. Daarna sloeg het om en verzeilden we in een ware strijd om de bal, om Daniel in dit geval. Of om de macht. Of ging het toch meer om heel hard vechten en zo de aandacht afleiden van eigen onmacht? 

Slot van de wedstrijd leek in zicht. Ik had zijn spullen ingepakt en was bezig met de overdracht op papier te zetten. We rekenden op nog een weekend. Daarna was het of terug bij ouders of in een nieuw gezin. Het was hard, maar we stonden met de rug tegen de muur. Het was vooral hard voor het kleine kind. Hij was zo vrolijk en zo gewend. Leefde van de ene dag in de andere en lachte en brabbelde. 

De spullen worden opgehaald door zijn ouders. Ik had ongeveer alles wat van hem was. Van eerste kleertjes tot nog niet gebruikte kraamkadootjes. Het was heel veel. En het hoorde bij hem. 
Als ik in de deuropening, met Daniel op de arm, de auto met kar na sta te kijken en bedenk dat we nog een dag te gaan hebben, gebeurt er een wonder. Moeder stapt weer uit en komt terug. En voor het eerst in drie maanden praten we normaal. Ze vraagt wat onze uiterste datum is. Die hebben we niet. Maar zo verder gaat ook niet. Ouders moeten ons wel beetje zien zitten om goed voor hun kind te zorgen. Er lijkt weer openheid. 
Dan moet hij naar een ander gezin, dat is toch niet goed voor hem? vraagt ze me. Nee, ik heb er ook buikpijn van, maar wat moeten we dan? 
Ze gaat weg. Ik adviseer er nog een weekend heel goed over na te denken. En dat voor ons alles goed is. Ook als hij toch weg moet, dat we dan echt ons best doen om het zo goed mogelijk te laten verlopen. De bal ligt bij haar, het moet haar keuze zijn.

Die dag lijken we de kluts kwijt. Zit je jezelf te beschermen voor al te veel emoties. Ben je helemaal in vorm om dit goed voor elkaar te krijgen, draait alles weer om. We zijn vooral blij. Ook al zou hij toch weg moeten, dit korte praatje aan de deur, zonder woede, doet me heel veel goed. 

En ja, hij zit er dus nog. Elke morgen (en soms ook middag en avond) fietsen man of ik met ons goudhaantje voorop. Hij zingt en kraait en gilt naar de andere kinderen die meefietsen. Hij probeert in het park met zijn handjes de bomen boven ons te raken. Hij roept naar de schapen aan de dijk tot ze terugblaten en hij spettert voor het eerst in de zee. 

En we strijden niet meer om de bal en scoren hoeft ook niet meer. Moeder en ik hebben een nieuwe samenwerking. Die zijn we uiterst voorzichtig aan het opbouwen. Daniel in het midden. Alle communicatie over hem en in zijn belang. En het lijkt te werken. 
We weten dat het weer kan omslaan. Daarom tellen we de bonusweken. Elke week stabiliteit is er weer een in zijn voordeel. En elke dag met die glunderende boef is er voor ons ook weer een.