zenuwen

Vandaag is het vriendinnetje van Sam jarig. Ze wordt vijf jaar. Dat heeft ze een heleboel keer verteld en uitgerekend hoelang het nog duurde. Ze spelen bijna elke dag met elkaar. Van het zwembad in het zand en op de fiets naar nog een vriendje en daar weer in het zwembad enzovoort. 
Het is een prachtig klein blond meisje met twee staartjes een een eigenzinnig snuitje. Naast onze stevige, bruine, gespierde Sam wel een mooi gezicht. 

's Avonds verzamelen we de spullen bij elkaar en regelmatig vind ik slippertjes en kleren die niet van ons zijn. Dat komt dan de volgende dag goed. 
Erg leuk zo'n vriendinnetje. 

Sam is er helemaal thuis. Gaat er eten of even langs. Haalt haar op of brengt haar thuis. Stoeit met haar vader en speelt met haar broertje. 

Maar nu is ze jarig en gisteren vroeg de vader of Sam toch wel eventjes langskwam. Dat wil hij wel. We zoeken een kadootje uit en pakken het samen in. Sam humt en kucht en kraakt. Hij is verdacht stil en zegt buikpijn te hebben. Ben je zenuwachtig? vraag ik. Ja, verzucht hij, heel erg. 
Het schijnt een serieuze aangelegenheid, zo'n vijfde verjaardag van je beste vriendin. 

Normaal scheurt hij op blote voeten in zijn zwembroek weg en sta ik te roepen en gillen dat dat niet kan en mag. Nu zoekt hij naar schoenen of slippers of crocs of wat zal ik aandoen? vraagt hij. Hij gaat zelf een schoon shirt uitzoeken. Dat wat hij vanmorgen drie minuten aanhad, ligt ergens in een hoekje. 

En nu is hij weg. Met zijn kadootje onder de arm fietst hij recht en serieus richting dorp. Geen gestunt en geslinger deze keer. 
Ik ben benieuwd hoe laat hij weer terug is en eigenlijk vooral hoe hij het daar aan gaat pakken. Maar dat horen we vast nog wel. 

En verder is het hier een ingewikkelde toestand. Maar van deze momentjes moeten we het even hebben. Het blijft toch vooral leuk.