altijd wat

Twee weken voor de zomervakantie mailt Naomi's moeder. Of ze even langs kan komen vandaag of morgen, want ze gaat voor twee maanden naar Zuid-Frankrijk. Naomi heeft gewoon school, maar de volgende dag valt onverwacht uit. Dan kom ik even langs, mailt moeder. 
En dat doet ze. Ze komt een uur te laat. Samen met de vriend van vorige keer stappen ze binnen. Meer wankelen dan stappen. Ze zien er raar uit. Met geel oogwit en hese stemmen. Ik krijg het rare gevoel dat ze onder invloed zijn. Niet van alcohol, maar wel van iets anders. 

Na een stevige bak koffie komen ze weer langzaam op aarde. De stemmen en blikken zijn weer normaal. Het bezoek duurt anderhalf uur en levert weer vier jurken en een winterjas op. Alles moeders stijl en licht twijfelachtig voor een meisje wat nog het liefst met playmobiel speelt. 

De volgende dag is het school en alles weer zo het hoort. 

Dan krijgen we de laatste schoolweek. Yan gaat zijn feestje nog vieren voor de klasgenoten en hij gaat afscheid nemen van zijn school. Dat is heel veel bij elkaar en Yan blijft licht niet te pruimen. 
En alsof het niet genoeg is, blijkt moeder ook opeens in het land. Op vrijdagavond appt ze of hij morgen komt. En hij is helemaal de kluts kwijt. Hij moet en hij zal enzovoort. Maar wij moeten naar de verjaardag van schoonvader. Speciaal gevierd in een leuke gelegenheid. En hij moet mee. De muren schudden ongeveer en alles kan hem gestolen worden. Hij zou met mij om boodschappen voor zijn feestje. Heeft er weken over gepraat wat hij wilde eten. Dat is nu volledig onbelangrijk. Hij wil dat hele feestje niet meer vieren. 

Natuurlijk vieren we het feestje toch. En is het leuk en bloedheet en rijden man en ik de hele provincie door om de heren weer in hun eigen huizen te brengen.  En is Yan tevreden en gelukkig. 
En weer in de stress omdat ik zo nodig op zijn nieuwe school ben uitgenodigd om een half uur te praten. Wat ik zei, vraagt hij als ik terug kom. En wat nog en wat nog? Ik weet het niet. Daar trapt hij niet in. Jij hebt echt wel meer gezegd als je daar een half uur zat...
Maar de volgende dag moet er na het afscheid van school wel direct een bezoek aan moeder. 
En dat doen we ook. Hij kan zelfs een aantal keer. Moeder zit redelijk in de buurt en hij geniet zo enorm van zijn familie. Een familie die elke keer groter en ingewikkelder is en waar iedereen kan aanschuiven, mits je maar de juiste genen hebt. 

En dan hebben we Pablo. Hij zit op een speciale school, maar moet veranderen. Zijn handicap is niet zo belastend als zijn gedrag. Dus wordt cluster-2 niet verlengd en blijkt in de laatste week dat cluster-4 niet zomaar wordt verleend. Een heleboel telefoon en gepraat verder blijkt hij gewoon op school te blijven. De zorgplicht bepaalt dat en in september gaan ze er verder over nadenken. Ook even omschakelen. We schuiven het maar even door met zijn allen. Eerst vakantie. 

Rachid is zonder diploma van school gegaan en moet nu toch ingeschreven worden. Dat moet de entree-opleiding worden. Hij moet een startkwalificatie hebben of zoiets. Dus gaan we daar op intake en maakt hij testen en moet zijn baas hem een contract geven. Het lukt allemaal. Alleen neemt Rachid op de dag van het contract de benen. Is weer zo benauwend toch om je vast te leggen voor een jaar. Gelukkig ligt hij een nacht aan de bosvijver met zijn hengel in de sterren te staren en heeft hij de volgende dag zijn zwembroek nodig en kan ik hem letterlijk en figuurlijk weer binnenhalen. 
Wel een praatje bij de baas de volgende dag. Gelukkig dat hij terug mag komen...

En zo was er de laatste twee weken voor de vakantie gewoon altijd wat. Ook bijna elke dag een kind met een vrije dag. Dat heb je met zoveel verschillende scholen. 

De vakantie is begonnen. En het gaat gewoon door. Gisteren heeft Rachid een broertje gekregen. Trots appt hij me vanaf zijn werk foto's. 's Avonds zitten we ze samen te bestuderen. Het is allemaal niet niks. Hij is trots en gelukkig. En bezorgd ook. Het kindje lijkt op Sam. Ook een donkere vader en blanke moeder. Net zo mooi en net zo aandoenlijk. 

Deze week was het op de juiste tijd hoog water. Sam is helemaal gek van de zee. Samen hebben we gezwommen. De golven waren hoog en heerlijk. En zo kabbelen we ook verder. De ene golf zie ik aankomen, zet me schrap en het blijkt niets om het lijf te hebben. Bij de volgende hoeven we alleen maar mee te deinen. En bij sommigen gaan we bijna onderuit. 
Gelukkig hebben we die niet vaak. Al staat er nog een aan te komen. De baby gaat na acht maanden ons verlaten. Het is beter zo. We zijn het er helemaal over eens, maar het is wel even naar adem happen om gewoon door te kunnen zwemmen.