woensdag 6 juli 2016

verandering

Yan zit in groep 8. In augustus wordt hij 13. En dit betekent dat hij in september zal moeten starten op het voortgezet onderwijs. Erg logisch allemaal. We hebben hem aangemeld voor een cluster-4 voorziening voor voortgezet onderwijs. 

Dan komt de uitnodiging om kennis te maken. Het is op een avond. MOET je daarheen? vraagt Yan. Ik denk van wel. En het lijkt me wel handig als je weet wat je in september te wachten staat. Yan is al op een kennismakingsmiddag geweest en vindt dat eigenlijk genoeg. Hij vindt dat meer dan genoeg, want eigenlijk wil hij helemaal niet veranderen van school. Hij heeft niet eens alle groep 8 boeken uit en hij zou nou echt niet weten wat ze op deze school hem niet kunnen leren. Kan ik niet regelen dat hij een jaar uitstel krijgt? Nee, dat kan ik niet. Je wordt ook al 13. 
Dat hij er uitziet als een 10-jarige laten we buiten beschouwing. Zelf heeft hij te goed door dat hij het niet bepaald moet hebben van de eerste indruk als het om machtsvertoon gaat. 

De dagen voor de kennismaking zijn intensief. Het eten is niet te vreten. Hij krijgt geen hap door zijn keel. 's Morgens roep ik hem om 7 uur en om half 8 is er nog geen boterham gesmeerd. Helpen kan niet, dat geeft veel meer getier. Uit school moet hij niets. Hij lust toch geen koeken en fruit is helemaal belachelijk. Hij wil chips en salamiworsten of frikandellenbroodjes... En die zijn er niet. En eten we 's avonds nu serieus rattenvlees?? Ja hoor, zeg ik, weer eens wat anders. Ik ben het gediscussieer meer dan zat. Rattenvlees met gras. Zijn bord is als eerste leeg gelukkig.
De namen waarmee ik word aangesproken liegen er niet om. Het gaat steeds verder en uiteindelijk is het wel in te dammen, maar leuk is anders. 
Tussen al het negatieve getier hoor ik wel de signalen over de nieuwe school. Er komt verandering aan en dat is verschrikkelijk eng. Heeft hij eindelijk na jaren afzien een superschool, wordt hij er te oud voor!! Wat een frustratie. 

Als Yan stress heeft, moet hij dingen kopen. Of tenminste fantaseren over wat hij zou kunnen kopen. Hij heeft het meeste geld, maar ook een stevige hand op de knip. Hij roept me 100 keer. Want ik moet echt dat balletjespistool zien wat hij gaat kopen en die laser of dat mes of een paintbalgeweer?? Ja, fantaseert hij, dan heb ik alleen even je id nodig om te scannen en dan geef ik je geld, kan je via internet betalen. Dit is wel humor. Hij verkoopt het als de normaalste zaak van de wereld. Op mijn naam kun je tenminste wat doen en even scannen moet geen probleem zijn. O ja, een buks, dat kan ook natuurlijk. Hij zoekt iets op wat volgens een Belgse site 'ook geschikt voor jeugdigen' is. Alleen moet hij wel mijn pasje scannen.. 

En verder wil hij alles weten. Dingen die ik vergeten ben, borrelen bij stress bij hem wel weer op. Wat ik met dat pannenset doe wat op zolder sta? Huh, pannenset? Nou, dat geef ik Rachid wel mee als hij kamertraining gaat doen. Dat is gek, vindt hij. Die wil hij, kan hij verkopen en dan... Ik stel hem gerust dat ik hem ook een pannenset geef als hij over 24 jaar ons huis verlaat. Over die 24 moet hij even denken. Nee, hij hoeft geen pannenset, hij wil een magnetron. Ik dacht toch niet dat hij van dat zelfgemaakte eten ging doen net als wij???? En dan komt het rattenvlees weer aan de orde en alle andere zaken. 
We blijven toch vooral lachen om Yan. De waterval lijkt niet te stoppen. 

Dan breekt de avond van de kennismaking aan. Hij wil een half uur voor aanvang er zijn. Ik ben blij als we stipt op tijd halen. Het is druk. Hij heeft het druk met commentaar geven op wat en wie hij ziet. De auto moet verder geparkeerd. Nog meer stress. Ik moet doorlopen. Hij moet nog naar de wc. Of anders pis ik wel in de bossen. Net op tijd heeft hij door dat het alleen tuinen zijn in deze straat. We laten een spoor van fluimen na. Ook weer zo'n tik. Om de paar seconden moet hij even op de grond tuffen.. Ik moest er onderweg zelfs voor remmen een paar keer. 

Dan komen we in het juiste lokaal. Daar zitten de mannen van cluster-4. Met ouders en dus wat stil. De onderwijsassistentes zijn vers van de pers zo te zien. Ze willen aardig zijn en leuk doen. Ik zie de ogen van de jongens glimmen. Ze houden zich nog in... Dan mogen de ouders weg.

Na afloop hoor ik dat ze aardig hebben laten zien wat ze in huis hebben. Ik krijg ook stress. Geen wonder met zulke uitnodigende assistentes. Als het maar goed gaat volgend jaar. Ik mis nu ook de oude school. Ik mis de vrouwen die hem met ijzeren hand vol liefde de weg wijzen. De juf die volgens Yan nog nooit boos is geweest zelfs. Die met een knipje met de vinger en een vette knipoog hem helemaal weer op de rails krijgt. De onderwijsassistente die eruit ziet om niet mee te sollen, maar waar je ook aan ziet dat ze altijd in is voor een lolletje. En heel die school waar Yan is opgebloeid en waar het voor ons weer mogelijk werd om de balans te vinden om Yan een plaats te geven in ons gezin.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten