Peuter en ik zijn thuis. Ik geef de gang een nieuwe kleur. Hij vindt het fantastisch. Doe je een huis bouwen? vraagt hij. Hij praat goed. Hele zinnen en veel fantasie. Vorige week werd hij drie. Nog een jaartje dan is hij kleuter.
Ben jij een mama? vraagt hij. Hij noemt me bij de naam en er is de echte mama. Dat vind ik lastig uitleggen aan zo'n hummel. Maar hij is me al voor. Jij bent mama beer, stelt hij vast. En ik ben papa beer. Dat is leuk.
Ik vraag of papa beer koude voeten heeft. Zijn sokken zijn weer eens verdwenen. Hij deelt mee dat de amulans zo komt voor mama beer. En je moet mee, dreigt hij. Ik verf ondertussen en hij kletst.
Papa beer is moe en wil even op schoot. Nu is hij een baby-papa-beer. Daar komt de poes. Papa beer springt op en gaat poes beer even begroeten.
Allerlei speelgoed wordt om ons heen gezet. Het huis van papa beer ontstaat. Ik verf wat ongemakkelijk, zo half onder de trap met al die zooi rond me. Maar papa beer vindt het erg geslaagd. Hij gaat zitten en steekt z'n vinger in zijn neus. Geen vinger in je neus, waarschuw ik automatisch. Jahoor, zegt hij, ik ben de dokter. En pulkt verder.
Hij probeert op m'n benen te staan, want hij is een werkman. Ik ga maar eens stoppen. Dit schiet niet op. Zullen we gaan eten? stel ik voor. Ja, zegt hij, doe maar een donut.
Vorige week constateerde zijn broer dat je toch geen echt verschil ziet tussen twee en drie. Maar ik weet het nog zo net niet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten