zaterdag 11 juni 2016

lol

En net wat ik dacht met die telefoon...
Vanavond een snikkende Naomi. Na een week telefoonbezit moet ze helaas concluderen dat moeder ook via deze weg het af laat weten. 
Ze heeft elke dag een berichtje gestuurd en ze heeft elke avond wel 100 keer op haar telefoon gekeken, maar mama is op een dag na stil. Eerst denkt ze dat het aan ons ligt. De wifi is er hier alleen van 6 tot 8 uur 's avonds op, maar dat legt Yan wel even uit dat dat geen reden is. 

Ik kan niet zien wanneer moeder online is of wanneer ze voor het laatst haar telefoon checkte. Tsja, lastig hoor. Via whats-app zou iemand toch vrijwel bereikbaar moeten zijn. 
Het ergert me dat die telefoon is gegeven. Waarom geef je haar de illusie van altijd in de buurt en aanspreekbaar terwijl dat gewoon een leugen is?

Ik probeer erover te praten met Naomi, maar ze zwijgt in alle talen en drentelt wat rond in ons blikveld. Als we de moed laten zakken en haar negeren, gaat ze luidruchtig haar neus snuiten. En nog eens en nog eens. 
Dus pak ik m'n telefoon en stuur haar een berichtje. En dat werkt wel, want ze antwoord direct en ik hoor mijn eigen berichten gewoon bij haar binnenbliepen. Het is een beetje vreemd om zo te praten. Maar na een paar minuten berichten en heeel veeel gezichtjes en symbolen gaat ze met een grote grijns naar bed. Misschien ging het ook wel om het gebruik van de telefoon. Als niemand je appt, kun je zo weinig. Zal haar eens vaker berichtjes sturen.. En het stukje moeder zal ze zelf moeten verwerken. De waarheid is hard. 

Ondertussen is Rachid zijn zeventiende verjaardag aan het vieren in de schuur. Ze barbequen en het hele huis is inmiddels doorrookt. Het is erg gezellig komt hij even vertellen en Yan mag er ook bij. Een hele mijlpaal die zeventiende verjaardag. Het gaat wel goed, maar het blijft spannend. Nummer zeventien is in ieder geval gehaald.

En Pablo vroeg zich vanavond af of ik verdiende met pleegzorg. Nee toch? dacht hij. Nee dat klopt. Het is geen werk. Nee, zegtie gelijk, dat dacht ik al. Gewoon beetje voor de lol toch? En daar ben ik het helemaal mee eens. Zeker dit hectische jaar. Gewoon beetje voor de lol. Ze houden me mooi laag bij de grond. 
En zelf zitten ze wat hoger, want deze week was de avondvierdaagse en die liepen ze voor de eerste keer. Gisteravond kregen ze de medaille. Apetrots zijn ze. En ik ook, want ze deden het toch maar. Ook Sam met zijn 5 jaar heeft vier keer 5 km gelopen. Het was prachtig weer en eigenlijk zouden we elke dag zo moeten afsluiten met een stevige wandeling met zijn allen. Het komt er alleen nooit van.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten