volwassen

Deze dagen zijn druk. We hebben veel aanloop en veel eters. En eters betekent onrust aan tafel. Vooral Yan is dan helemaal op hol. Daar kijken we maar overheen. Want die eters die doen wel wat met ons allemaal. 

Eerst was er het meisje, eigenlijk jonge vrouw, van 21. Ze woonde hier drie jaar en komt regelmatig. Nu gaat ze trouwen binnenkort en wij mogen komen. En we mogen alles weten. Ik heb haar jurk gezien en zijn pak en de bloemen en de locatie en wat we eten en dat we met zijn allen de hele dag mogen komen. Dat doen jullie toch wel? informeert ze. Jazeker doen we dat! Wat een eer. Sam is ondersteboven. Wordt hij nu serieus voor haar bruiloft uitgenodigd? En of pleegvader in de kerk op het orgel wil spelen? Als je het niet erg vindt? twijfelt ze. Neenee, dat is een hele eer, verzekeren we haar. En ze kletst gezellig door over haar grote dag. De dag die wel door haar moeder maar niet door haar vader bezocht zal worden. En dus kan ze niet lekker fantaseren met moeder, want daar ligt teveel pijn en dus doet ze het met mij en met ons. 
We genieten ervan. Wat zal ze een prachtige bruid zijn! 
En wat ontzettend gaaf en bijzonder dat ze het hier in ons huis komt delen!!

Zondag belt volwassen pleegzoon van 25. Zijn zus is op bezoek en kunnen ze even komen? Ja natuurlijk!! Leuk! Beiden woonden jaren bij ons. En komen even thuis. Veel weet je nogs en hoe is het met die en die?? 
En volwassen praat over een altijd maar psychiatrische moeder en wereldvreemde vader die deze kinderen geen enkele steun konden geven. Je ouders liefhebben en hoogachten en altijd maar jezelf schikken en voegen en plooien om het hen naar de zin te maken.
En de huidige pleegkinderen genieten van het volwassen bezoek dat niet te beroerd is om even een potje te voetballen. Veel gedeelde zaken. Allemaal hebben ze hier gewoond. De een slaapt op de kamer waar de ander jaren terug op woonde. 
Ze blijven eten en Sam is wederom een toonbeeld van braafheid naast de grote pleegbroer waar hij nooit mee samenleefde. Het blijft binden die pleegsituatie. Als geen ander kennen ze elkaars pijn en mogelijkheden en groei. 
Ze knuffelen de baby, die niets van hen is. Maar die hun hele jeugd vertegenwoordigt in zijn onwetende argeloosheid. Die lieve lachjes uitzendt en niet beseft hoeveel woorden er over zijn hoofdje vliegen op het moment. 

En vandaag bezocht Rachids zus hem. Ook volwassen. Al 19 en samen met haar vriend. De jongens popelen om weg te gaan, maar zus is met mij aan het praten. Waarom ze niet samen met Rachid hier kon komen toen? Mocht niet van jeugzorg. Ja, dat wist ze wel, maar een gezin waar je twaalf jaar kunt wonen en waar je weg mag lopen en terug kunt komen? Ze idealiseert het veel te veel, maar weet niet beter. Ze praat en praat en laat de jongens wachten. Dat ze geen kinderen wil. Ze weet toch niet hoe je normaal moet opvoeden? Van wie moest ze dat leren? Van de groep of van al die gezinnen waar ze even was? Ik weet het ook niet. Wel dat ze het toch mooi gered heeft, ondanks alles. En dat ik het leuk vind om haar te zien weer. Dat we toen wel wilden, maar dat het misschien echt niet gelukt was. Dat weet ze ook niet. Wel dat ze behoorlijk kapot is van alles. En dat ze nu heel langzaam herstelt. Met een vriend zo trouw als een hond en toch zo afstandelijk dat hij het vol kan houden. 
Ze gaan op pad en staan om kwart voor 6 opeens weer binnen. Had het wel verwacht. En ze eten dus ook mee. Heel stil en beetje verlegen. Aan het eind bedanken ze keurig netjes. Lieve volwassen kinderen en zo kapot en zoveel in te halen. 

Had zelf een gezapige jeugd in een traditioneel gezin met een enthousiaste moeder die haar kinderen helemaal geweldig vond. Met vakanties op de Veluwe en fietstochtjes tot het mijn neus uitkwam. Met broers en zussen en genoeg mogelijkheden om te doen wat je hoort te doen als kind. Met een vast netwerk dat me nu nog omringt. 
Vandaag voelde ik het verschil tussen een normale jeugd en geen jeugd. Wat een strijders al die ex pleegkinderen en hopelijk wat een overwinnaars.....