Wat een vlotte bezoekafspraak leek twee weken terug, is een slepend vraagteken geworden.
vrijdag zou Naomi's moeder terugbellen voor een nieuwe afspraak. Toen om half 9 's avonds er nog geen levensteken was, hebben we zelf maar gebeld.
Woensdagmiddag 1 uur zou ze op het station gaan staan. Prima, doen we. Dat woensdag 1 uur een heel slechte tijd is voor mij, maakt niet uit. We gaan wat regelen. Pablo is dan een onverwachte dag vrij, Sam loopt altijd thuis op die dag. Yan is onderweg in de bus en ik moet ook Naomi van school gaan halen.
Maar net als ik het denk geregeld te hebben, smst moeder. Honderd keer sorry, maar ze heeft geen geld. Iets met geen studiefinanciering of zo. Beetje apart, moeder zit al jaren niet meer op school... En of ik voor een keer naar Utrecht wil komen voor het bezoek. En dan voor vrijdag want dan gaat ze naar familie in België.
Utrecht op een schooldag is voor mij niet haalbaar. Utrecht betekent dat ik de hele dag weg ben. Toch zit ik in gedachten te rekenen en schuiven en dat is belachelijk. Moeder heeft de opdracht gekregen en de mogelijkheid om Naomi elke vakantie te bezoeken of te zien. En dat moeder zich daar totaal niet aan houdt, is niet mijn probleem. Maar toch voelt het wel zo.
Wat dit betreft, is mijn grens te vaag. Ik had die woensdagmiddag 1 uur al niet moeten accepteren. Maar deze moeder haakt zo snel af en Naomi wil haar zo verschrikkelijk graag weer zien.
Ik heb haar geantwoord dat ik niet naar Utrecht kan komen. Dat ik over 2 weken wel naar Utrecht kan komen, dan is het voorjaarsvakantie. En dat ik wel haar treinkaartje wil betalen. Of ze aanstaande donderdag om 1 uur op het station kan staan.
En nu wacht ik op antwoord en probeer Naomi van mijn sms-verkeer en innerlijke discussie geen deelgenoot te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten