het laatste woord

Vandaag waren we op pad. 
Man moest voor zijn werk naar een beurs en nam de oudste jongens mee. 
Ik had via de Nederlandse Spoorwegen een mooie aanbieding gekregen om drie keer een zaterdag vrij te reizen verdeeld over drie seizoenen. 
Omdat Sam al een paar maanden heel graag met de trein wil reizen en dat nog nooooiiiit heeft gedaan, kwam de aanbieding goed van pas. Het doel van vanmiddag was met de trein reizen. Hoe ver we zouden komen, lag aan Sam in de trein. Bij te veel ergernis stapten we gewoon ergens uit en bij geen ergernis gingen we Rotterdam halen. 

Ging goed in de trein. Was helemaal niet druk. Behalve dat Sam voor het leuke echt te hard praat, was het een ontspannen ritje. Vond Sam ook. Normaal is hij buiten de deur erg verlegen. Halverwege schreeuwde hij dus heel blij: "Ik ben niet eens verlegen in de trein!"

Om een uur met Naomi en Sam in de trein gestapt. Ruim een uur later op Rotterdam Blaak weer uitgestapt. Had gehoord van de Markthal en wilde dat ook weleens bekijken. 
M'n boerenkindertjes keken hun ogen uit! Wat was het druk en wat was het plafond mooi! En wat veel bruine mensen in Rotterdam. We vielen helemaal niet op. 
De Markthal is indrukwekkend. Voor de kinderen iets te veel en te druk en te hoog. Hier ga ik Yan een keer blij maken. Dit is helemaal zijn sfeertje. 
Op verzoek van Sam zijn we alle acht roltrappen afgegaan en weer alle acht omhoog. Super, vond hij dat. 

De markt is altijd leuk. Vroeger liepen we er regelmatig samen. Waren de pleegkinderen een dag naar hun moeder, gingen wij naar de markt. 
Er is weinig veranderd. Nog net zoveel leuke dingen en buitenlandse ingrediënten. En heel veel vis. Naomi krijgt er zin in. Sam wordt er misselijk van. Al die zielige, dode vissen wil hij niet zien. 

Dan zien we Afrikaanse stof. De echte, die wordt overigens in Nederland gemaakt maar is hier lastig te krijgen. Naomi kiest helemaal gelukkig er een paar uit. Sam vindt dit niets. Hij moppert en klaagt en dreigt: "je zou niets kopen!" en "je koopt niets hier'. Hij wil alleen maar snoep, want dat had ik beloofd. Ik negeer hem. 
De verkoper hoort het ook en waarschijnlijk ergert het de man. Hij zegt Sam dat als hij zo zeurt, hij echt geen snoep van mama krijgt. Het klinkt wat bits en de man zegt direct sorry richting mij. Ik lach maar een beetje en zeg dat ik het liedje wel ken. 

Sam kijkt de man nadenkend aan. Doet dan een stap naar voren en zegt heel serieus: "En het is helemaal niet mama, het is gewoon ..." En hij noemt mijn naam. Wat een ondeugend mannetje is het. Als het te pas komt, ben ik mama en als het hem niet uitkomt, noemt hij me bij de naam. De man staat met zijn mond vol tanden en ook al is Sam net vier, het lijkt of hij dat heeel goed doorheeft. 
Ik help de man uit de droom dat het mijn pleegzoon is en dat ik alleen mama ben als het in zijn kraam te pas komt. 
De man begrijpt het. En draait als een blad aan de boom om. Het zeurdige kleutertje verandert van irritant in aandoenlijk. Ik betaal de stof en Sam krijgt zelfs snoepjes van de man....
Ik ben heel blij met de stof. Sam met de snoepjes, maar ergens voelt het niet helemaal als eerlijk verkregen. Dat gaat nog wat worden met Sam. Zeker nu hij niet meer verlegen lijkt.