eerste mijlpaal

En vandaag typ ik m'n honderdste stukje. Beetje bijzonder wel. Toen ik een paar maanden terug begon, dacht ik de honderd makkelijk te halen. Gaandeweg sloeg de twijfel toe. Had ik dit in een schriftje geschreven, ik was al lang en breed afgehaakt. Nu stimuleren de onbekende lezers me om door te gaan. 

Het is leuk om af en toe een berichtje neer te zetten. Op een of andere manier geeft het een goed gevoel om de emoties even neer te zetten. Om er een plaatje in woorden van te maken. 

Omdat het de honderdste keer is, heb ik ze terug gelezen. En het is zo het er staat. 
De kinderen weten van niets. Ik ga ze de stukjes geven, als ze volwassen zijn. Om ze het bewijs te geven dat het vooral goed was dat ze er waren. Dat ik elke dag weer ontzettend blij ben dat ze in mijn leven zijn gekomen. 

Ik krijg ook reacties. Dat is heel leuk. Alleen jammer dat ik zo'n kluns ben als het om de computer gaat. Beantwoorden lukt meestal niet. Dan krijg ik lege blogprofielen of andere vage zaken. Komt misschien nog weleens. Ik overdenk de reacties wel hoor! En probeer er ook iets mee te doen. Alleen rechtstreeks is wat lastig soms. 

Wat me opvalt, is dat mensen het toch verbazingwekkend blijven vinden dat we met zoveel plezier voor de kinderen van een ander zorgen. Voor ons is het de normaalste zaak dat ze hier zijn en dat we ons leven rond hun leven plooien. Misschien tijd voor iets meer 'privé'. De manier waarop ik mezelf heb laten zien, is erg zakelijk. 

Twintig jaar terug trouwden we. Heel jong en heel blanco. Hopend op kinderen, werkend met kinderen. We hadden ons pad niet echt uitgestippeld. We zouden het wel zien. Dat er kinderen bij ons toekomstplan hoorden, was wel duidelijk. 
Toen na vijf jaar er geen enkel zicht was op een kind stonden we voor de keus om of de medische molen in te gaan of naar alternatieven te kijken. Medisch, dat vonden we maar niets. Alternatieven waren adoptie of pleegzorg. Adoptie viel af. Om nu jaren een traject in te gaan, terwijl er bij wijze van spreken een straat verder een kind in nood was, dat trok ons niet. 
Ondertussen hadden we pleegkinderen in levende lijve ontmoet in de klassen van de school waar we beiden werkten. We gingen die kinderen anders bekijken. En kwamen tot de conclusie dat ze ook bij ons hadden kunnen wonen. Waarom niet eigenlijk?

De cursus duurde een week of acht. Daarna een week of acht gewacht en de eerste plaatsing kwam. Dat was een kortdurende. Een 17-jarige zocht onderdak ter overbrugging. Het was even wennen. Zelf hadden we de 30 nog niet  bereikt. Maar het lukte en vervolgens kwamen er nog een en nog meer en een paar tegelijk en voor we het wisten hadden we 4 kinderen. En dat minimum is gebleven, met af en toe een uitschieter naar 7. Maar dan kraakt het huis wel ongeveer uit zijn voegen. 

Een poosje terug hebben we samen de toekomst overdacht. Dat deden we nooit. Maar het is niet verkeerd. Onze vrienden gaan langzaam richting vrijheid. Hun kinderen zijn basisschool af of zelf al min of meer op eigen benen. En wij zitten nog in de kleintjes. Willen we dat nog wel? En hoelang? 
Dat was niet lang praten. Natuurlijk willen we dat. Pleegvader mag tot zijn 67e werken hopen we. En ik kan dan mooi pleegmoederen ondertussen. 

Want ja, pleegzorg dat is zo ontzettend bijzonder mooi. Daar zijn geen woorden voor om dat uit te leggen. De spanning als ze komen, de energie die ze geven en die ze opslurpen, de vreugde als er dingen goed gaan, als oogjes weer gaan glimmen, als ons huis weer een thuis kan worden. 

Dus ik blijf nog een poosje stukjes typen. Hopelijk geeft het kleine inkijkjes in de wereld van de pleegzorg. Hopelijk helpt het om pleegzorg beetje zichtbaar te maken. Hopelijk geeft het een klein beetje inzicht in het leven van de kinderen, in hun strijd en hun emoties en hun soms rare gedrag.