misselijk

Pablo, 7 jaar, is vandaag bij moeder geweest. Oma was jarig. Samen hebben ze haar bezocht. Het ging goed. Het was leuk.

Terug in de auto ratelt hij maar door. Over sterren en planeten en over ruimtestations die knipperen. Ze geven hem punten en mij blijkbaar niet, want voor ik de stad uit ben, is de stand duidelijk in mijn nadeel.

Ik probeer tussen de sterrentelling wat te vragen over het bezoek. Er komt vrijwel niets zinnigs uit. De sterren gaan gewoon voor. Prachtige vriesnacht wordt het, dus ik begrijp het wel.

Pablo heeft adhd en niet zo'n klein beetje ook. Dus 's avonds werkt de medicatie allang niet meer en het bezoek bracht meer spanning. Ik moet niet teveel verwachten en hobbel maar mee op de sterren en kometen.

Eigenlijk moet ik meer belangstelling tonen en mijn hoofd tegen de ruit drukken. Dat doe ik niet. Ik leg hem uit dat ik dan de bossen in rijd of een ongeluk maak. Nou, ook geen punt, want waarom heb je anders een airbag?? Zo had ik het nog niet bekeken.

Bijna thuis verandert hij opeens van onderwerp. "Ik ga nooit meer bij iemand anders wonen," zegt hij fel. Dat hoeft ook niet, verzeker ik hem. Het is gewoon mama of ons en meer huizen doen we niet.
Nee, zucht hij. 'Ik ben gewoon wel een jaar misselijk geweest," vervolgt hij. 'Wel een jaar he!!'

Misselijk was hij van al dat verhuizen en anders wonen en hier en daar. Hij praat zo onduidelijk en nu hij moe en emotioneel wordt, is hij helemaal slecht te volgen. Maar het woord 'misselijk' komt steeds terug.

Of ik wel weet hoeveel huizen en hoeveel keer verhuisd?? Ja, ik weet het. Sinds deze week pas eigenlijk. Ik had papieren gevraagd. Kwam er na 9 maanden achter dat ik niets op papier heb over Pablo. De juf vroeg naar zijn voorgeschiedenis en ik wist te weinig. 

Dus van de week las ik zijn rondreis van zijn moeder naar crisisgezin naar langdurend gezin. Waar hij weg moest omdat vorige pleegkinderen onverwacht terugkeerden. Naar een familielid. Naar weer een crisisgezin en tenslotte naar ons.  De rondreis duurde 14 maanden en hij was 5 en 6 jaar. 

Ik begrijp zijn misselijke jaar. Gelukkig woont hij alweer bijna een jaar bij ons. Ben je nog misselijk? vraag ik. Nee, nu niet meer. Maar ik ga nooit meer naar iemand anders hoor, want ik wil niet weer misselijk worden. 
Weet je, vertrouwt hij me toe, dat er wel honderdmiljoen pleeggezinnen zijn? Ach ja, verzucht ik, en honderdmiljoen pleegkinderen ook wel misschien. Maar er is maar een Pablo en die hebben wij nu en dat houden we zo. Alleen je mama en wij zorgen voortaan voor je. Ja, daar is hij het hartgrondig mee eens.