zaterdag 14 februari 2015

de week van Sam

Soms heeft een kind een week of paar dagen meer aandacht dan de andere kinderen. Dan lijkt het of de week alleen in het teken stond van dat kind.
Deze week was de week van Sam.

Maandagnacht begon het met weer een astma-aanval. Hoewel hij maandagmorgen met een hoop praatjes zelf naar school fietste en weer terug, lag hij om vier uur toch met koorts op de bank te slapen. En toen de koorts weg was, was zijn ademhaling helemaal fout.
Hijgend en steunend bracht hij de nacht door. We sliepen zelf nauwelijks. Om half 4 was ik op internet aan het uitzoeken of ik nu wel of niet richting ziekenhuis moest. Sam sliep, maar hijgde en reutelde zo erg.

Gelukkig hebben we met een heleboel extra puffen ventolin de morgen gehaald. De dag erna was het nog veel extra puffen voor lucht en veel liggen op de bank. Zodra hij vijf minuten in actie was, begon het hijgen weer.

Woensdag was de astma redelijk onder controle, maar ging de ventolin toch echt werken. Sam wordt er ontzettend druk van. En hij is van zichzelf al zo druk. Hij leek wel bezopen. De vreemdste schuttingtaal kwam uit zijn mond. Wees ik hem terecht, werd ik bulderend uitgelachen. Een lach die hij normaal nooit zo laat horen.
Ik gaf de moed maar op en heb hem maar een beetje laten doen. Hij riep aan de lopende band sorry, maar voor het woord zijn mond uit was, was er weer een nieuw raar ding. Hij schopte me voor de grap en huilde als ik liet merken dat het pijn deed. Hij was zo doorgedraaid als wat.

Inmiddels is hij weer enigszins op orde. Zijn adem nog niet helemaal. Maar de extra puffen laat ik toch even achterwege.

Donderdag was het weer Sam. We moesten naar de rechtbank voor zijn voogdij. Het zou een twijfelachtige zaak worden die mogelijk niet doorging vanwege papieren die nog steeds niet klopten. De zitting begon toch gewoon en binnen vijf minuten waren we de wettige voogden van Sam.
Het voelde niet veel anders. Sams moeder heeft nooit enige aanspraak gemaakt en van een vader is helemaal geen enkel spoor. Mooi dat het geregeld is.
De rechter was overvriendelijk. Vond het erg fijn dat we voogdij wilden, dat het goed gaat met de kinderen. De raad voor de kinderbescherming was er niet. Ze kampen met onderbezetting, maar stuurden een mail.
Moeder was ook opgeroepen via de krant. Een Nederlandse krant en ze woont niet in Nederland. Maar al was het een krant van haar land geweest, dan had ze het vast ook niet gelezen. 

Nu nog even wachten op de papieren en dan kijken wat we met de IND kunnen onderhandelen om hem een paspoort te kunnen geven.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten