Sprak van de week een andere pleegmoeder. Ze had het over haar pleegdochter van zes. Het meisje heeft te veel meegemaakt en woont nu net in het gezin.
Ze gedraagt zich voorbeeldig. Af en toe gaat het mis. Dan slaat ze erop los. Ook logisch, want een paar weken terug in haar eigen gezin was dat dagelijks werk.
Maar omdat slaan niet de manier is om iets op te lossen, krijgt ze een correctie. Straf is een te groot woord. Pleegmoeder vertelde dat ze haar dan even uit het spel haalt en aan tafel zette. Even een time-out.
Inmiddels was de tafel verruilt voor de gang. Zodra het kind commentaar kreeg en moest zitten, barst ze los in gejammer en gehuil. Dit werd zo oorverdovend dat de tafel niet de juiste plek was. In de gang kan ze kabaal maken zonder alle aandacht te krijgen.
Het meisje weet dat pleegmoeder niet boos is. Dat ze niet meer straf krijgt, dan dit afzonderen eventjes. Dat ze binnen de kortste keren weer terug mag komen. En dat pleegmoeder het dan als afgehandeld ziet en er niet op terug komt. Toch is er elke keer dat ongelofelijk grote verdriet.
Wat pleegmoeder erover zei trof me. Vandaar dat ik het even moet neerzetten. Ze zei dat het kind zo vol verdriet en woede zit, dat ze die huilbuien daarvoor gebruikt. Alle verdriet en pijn bulkt er dan uit. Laat maar bulken, denkt pleegmoeder dan, je kunt het maar kwijt zijn.
Na een poosje komt pleegdochter vanzelf weer binnen. Het is over hoor, deelt ze dan mee. Nou, dat is heel fijn. Pleegmoeder lacht vriendelijk en pleegdochter gaat weer lekker spelen.
Tot de volgende correctie. Dan bulkt er weer heel veel oud zeer uit. Hoelang het gaat duren? Geen idee. In ieder geval langer dan een jaar, misschien wel langer dan jaren. Maar het werkt genezend.
Ik vond het bijna een handleiding voor pleegouders. Het helpt mij in ieder geval om beter te kijken naar hoe ze zich uiten en of het evenredig het voorval is. Bij die van ons zit ook oud verdriet. En beter dat het eruit bulkt dan dat het vastroest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten