mobiel

Toen we begonnen als pleegouder was de mobiel net een beetje normaal aan het raken. Onze eerste pleegkinderen kregen pas rond hun zestiende een mobiel.
De mobiel slurpte beltegoed en was nooit kwijt vanwege zijn stevige omvang. Hij diende als wekker, als simpele mogelijkheid om een spelletje te spelen. De bel- en sms-tarieven waren zo hoog dat ik niet bang hoefde te zijn voor halve nachten in de ban van de mobiel.

Nu hebben de jongens een mobiel vanaf de middelbare school. Dat is de officiële regel. Bij die regel hoort een bepaald bedrag beltegoed per maand en de voorwaarde dat je altijd een paar cent overhoudt of een nood-sms of iets dergelijks hebt om mij te bereiken. Voorwaarde is ook dat je opneemt als wij je bellen. Dat hoeft niet perse de eerste, maar toch zeker de tweede keer.
En de mobiel moet 's avonds beneden blijven.

We zijn erg streng. Daar geven we overigens helemaal niets om. Iemand moet toch de strengste zijn? Zo mag iedereen op het dorp de hele dag op internet via zijn mobiel, volgens Rachid. Mag iedereen zijn mobiel gebruiken als wekker (en dus lekker de hele tijd appen en op internet zitten), behalve hij. Heel zielig natuurlijk, maar hij heeft weer als 'enige' een levende wekker die hem elke morgen stipt op tijd uit zijn bed roept. 

Rachid vindt een mobiel gruwelijk belangrijk. Hij is nu vijftien, maar is al zeker drie jaar alle aanbiedingen en folders over mobiele telefoons aan het voorlezen. Hij heeft er al een heel rijtje gehad. We begonnen goedkoop. Voorwaarde voor een mooiere, luxere, duurdere was dat hij een jaar met dezelfde telefoon kon doen. Dat was niet te doen. De telefoons sprongen uit zijn handen, sloegen in driftbuien kapot op de straat, raakten kwijt, in de was of zomaar opeens toch kapot. 
Boos worden helpt niet. Nuchter blijven wel. Dus dan heb je even geen telefoon. Of je spaart tot je er een kunt kopen. En zonder telefoon lukt het ook prima. 

Ik merk dat de aanbiedingen al een paar maanden niet worden voorgelezen. Hij heeft nu een leuk ding waarmee hij kan appen en waarop thuis wifi zit. Hij lijkt tevreden. En de telefoon doet het ook al best lang. Ondanks zijn glibberige dunheid is hij heel. 

Maar nu heb ik een andere irritatie. Werkelijk de hele dag kijkt Rachid op zijn telefoon. Hij loopt standaard met zijn handen in zijn zakken om bij de minste tril te kijken wie 'hallo' roept. Van veel meer komt er niet. 
Afgelopen voorjaarsvakantie ging het irriteren tot een kookpunt komen. Om dat te voorkomen, hebben we op het bord in de keuken een schema gemaakt. Drie keer een half uur verdeeld over de dag mocht Rachid zijn telefoon hebben. Hij mocht er 30 volle minuten mee doen wat hij wilde, wel gewoon beneden natuurlijk. Daarna leverde hij hem weer in. 

We verwachten een hoop drama. Dat kwam niet. Rachid las de tijden, vroeg waar het op sloeg. Ik heb geprobeerd onze irritatie over te brengen. Dat wij er last van hebben, dat wij niet de hele dag over die telefoon willen zeuren en dat begreep hij. Zonder mopperen heeft hij zich de hele week eraan gehouden. Verbazingwekkend. Het is veel eenvoudiger dan we zelf denken. Als we maar duidelijk zijn. 

Alleen nu is het weer school en geldt de regel niet. En regende het de hele middag en was Rachid vroeg uit en zat ik me dus weer mateloos te ergeren aan die stomme telefoon.... Maar om nu weer een schema te maken en regels, dat vind ik weer te veel nadruk. Het blijft zoeken en wikken en wegen.