lange adem

En ook deze week staat in het teken van het bezoek van Yan aan zijn familie. 

Het wordt een zaak van lange adem. Vooral voor hem. Hij slaapt en eet slecht. Ziet er slecht uit. 
Zaterdag was een goed bezoek. Alles was leuk en gezellig. Veel familie, veel muziek, veel geluid en veel prikkels. 

En weer een heleboel berichtjes richting moeder of het woensdag kan. Nog een bezoek voor het te laat is. Moeder reageert nauwelijks. We zien wel dat ze online is. Volgens Yan speelt ze dan spelletjes via facebook. Ze verwacht nog steeds geen berichten van haar kinderen. De kinderen verwachten wel reacties. 

Het wordt geregeld. Ik breng hem en haal zijn zus onderweg van het station. Zie de kinderen naar binnen gaan. Er is nauwelijks begroeting. Er zitten een paar tantes op de bank. Moeder blijkt ziek. Loopt erg verkouden in haar pyjama rond. 
Ik weet niet goed wat ik hier doe en weet ook niet goed wat te zeggen. Beetje vreemd gevoel. Ik zorg voor haar zoon, zij ziet hem een keer per jaar. Toch begroet ze me als de postbode die een pakje op de mat legt. 
Hoe het voor Yan en zijn zus is om zo begroet te worden, weet ik niet. Ik kan me niet voorstellen dat onzekere Yan zich hier heel welkom voelt. 
Ik ga naar huis. Vanavond zullen we het wel horen. 

Het was weer leuk. Het klinkt matter dan vorige keren. Hij lijkt uitgeput te raken na drie emotionele bezoeken. Gelukkig is er school en een jarige juf. Dat verzet wat. Vanmiddag kwam hij thuis. Hij keek triest en moe. Vanavond op tijd naar bed. Ik krijg nog geen hoogte. Hij blijft stil. Het komt nog wel. 

Deze week ben ik veel bezig met Yan. Vooral in mijn hoofd. Ik denk aan toen hij kwam. Volgende maand is dat negen jaar geleden. De eerste maanden sliep hij in een ledikantje, wat stijf tegen ons bed stond geschoven. 's Nachts had hij nachtmerries. Ik heb nooit een kind van twee zo extreem horen gillen in zijn slaap. Hij bonkte en kroop door het ledikantje. Ik wist niet hoe snel ik mijn handen door de spijlen moest steken. Voelde hij die, dan stopte het.

Van de week dacht ik aan Yan als vierjarig ventje. Na een kerstavond zat hij op mijn schoot voor het naar bed gaan. Het laken op zijn bed had een scheur. Man vond dat te gek en trok aan de scheur. Het scheurend geluid maakte dat Yan verstijfde en wel zo dat ik serieus dacht aan een epileptische aanval. Hij schokte en verkrampte en was er even niet. Na een paar minuten had ik weer contact. Ik vroeg wat hij deed, waar hij was. Bij mama, zei hij, ze slaan me. Deze week ontdekte ik dat dit een serieuze dissociatie was.

Yan is ernstig beschadigd. Meer beschadigd dan het gemiddelde pleegkind. Deze week is het duidelijker dan andere weken. Het is moeilijk. Niet omdat hij is zo hij is. Maar omdat hij zoveel pijn heeft en wij de pijn niet echt kunnen verhelpen.