Nu heeft die mobiel ook ontzettend veel voordelen. Ik kan ze elk moment van de dag oppiepen. Wat een luxe! Moet ik bij de 7-jarige een rondje dorp fietsen en niets vinden, de 15-jarige staat binnen tien minuten bij de achterdeur als ik 'KOM JE??' sms.
De kinderen vinden het ook heel handig. Aan de lopende band krijg ik sms-en. De inhoud is kort en weinig anders dan 'Bel je even?' en als ik niet subiet terugbel, volgt er een bericht met alleen maar '????'.
Ze gaan er vanuit dat ik ook de hele dag met mijn handen in m'n zakken wacht op signalen uit de mobiel. Dat is niet zo. Ik vergeet het hele ding tot ik bedenk waar de een of de ander blijft. Dan ga ik even checken en zie een heel rijtje vraagtekentjes na het zoveelste Bel je?
Zijn ze aan het vissen, krijg ik de vangststanden door. Liefst hadden ze dat ik wat moderner werd, dan konden ze een foto sturen. Nu moet het echt met woorden. Ook ruzies gaan via de mobiel. 'Yan loopt te zeuren, kom je hem halen?' En weer veel vraagtekens want nu ben ik wel tot veel in staat, maar dit vind ik net een station te ver.
Yan heeft ook een mobiel. Hij is niet eens 12 en zit ook niet op de middelbare school. Yan is weer de uitzondering die de regel bevestigd. Zijn moeder beloofde twee jaar lang een telefoon als hij tien werd. Maar toen hij tien werd, vergat ze zijn verjaardag en dus ook die telefoon. Zijn we toch afgeweken van de regel, met nog meer restricties. Maar Yan doet een jaar met een tientje beltegoed en voor hem is het bezit van de zaak nog steeds meer vermaak dan het gebruik.
Rachid heeft een periode gehad dat hij aan de lopende band wegliep. Gewoon tien minuten weg en dan weer koffie komen drinken. Altijd samen met zijn telefoon. Tot het serieus werd en hij om elk kleinigheidje aankondigde dat hij wegliep. Ik zei dan nog vriendelijk gedag, want als ik na een half uurtje sms-te of hij kwam koffie drinken dan was hij er gewoon weer.
Tot hij op een dag echt wegliep. Dat had ik totaal niet door. Er was eigenlijk niets gebeurd. Hij was gewoon beetje uit zijn humeur. Hij liep om 4 uur weg en om 6 uur kwam hij niet eten. Ik had al gevraagd en genodigd en gedreigd met het eten, maar hij was deze keer vast van plan niet meer terug te komen. Ik kreeg berichtjes met een hoog zieligheidsgehalte van alleen en verlaten en niemand geeft om me. Ik kon er wel om glimlachen.
Om 9 uur werd het schemerig en kon ik bepaald niet meer glimlachen. Rachid reageerde gewoon niet meer op m'n berichten en dat voelde heel eng.
Toen heb ik zijn moeder maar gebeld. En er gebeurde iets heel moois. Ik vertelde dat hij weg was en niet meer te bereiken voor mij en dat het donker werd. Ze beloofde direct te bellen. Na een paar minuten belde ze me terug. Ik kon hem halen bij de sportvelden en hij had beloofd mee te gaan. Heb ik gelijk gedaan en hij ging mee. Dat was een supersamenwerking dankzij de mobiel.
Overigens heb ik hem het weglopen verboden, het begon irritant te worden en oplossen deed het niets. Heb uitgelegd wat weglopen doet met iedereen. Het was afgelopen zomer en hij heeft het niet meer gedaan. De reden was dat hij zich ongelukkig voelde omdat hij zijn moeder nooit zag. De bezoeken zijn weer opgepakt en Rachid is weer gelukkig genoeg om niet meer weg te lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten