de hond

En dan hebben we ook nog een hond. Een prachtige, niet helemaal raszuivere herdershond. Ze is twee jaar. Erg speels, soms ongehoorzaam, heel erg beweeglijk en ontzettend lief voor de kinderen. 

Sam gaat elke morgen in zijn pyjama eerst een poosje met Tess knuffelen. Hij kweelt dan allerlei lieve dingen en soms hoor ik hem later op de dag ook serieuze gesprekken voeren met de hond. Soms praat hij met een piepstemmetje terug. Dat is dan de stem van Tess. Tess kwispelt en kijkt trouwhartig naar hem op. 

Komen er kinderen spelen, dan moet ik even opletten. Pakken ze Sam beet, dan springt Tess overeind. Heeft Sam niemand om mee te spelen, dan heeft hij Tess. Hij laat haar rennen achter balletjes. Ze moet zitten en liggen en is de hele tijd heel 'b(r)aaf'. Ook krijgt ze als ik niet oppas een gestage stroom snoepjes. Wel speciaal voor honden , maar niet helemaal de bedoeling.

Iedereen is toch wel op Tess gesteld. Ieder op zijn eigen manier. En Tess op ons. Ook op haar eigen manier.

Van de week heb ik met verbazing naar onze Tess gekeken. Yan zat zo slecht in zijn vel. 's Morgens uit bed hing er een waas van eenzaam verdriet om hem heen. 
Terwijl hij zat te eten, ging Tess opeens aan zijn voeten liggen. Dat gebeurt normaal nooit. Yan legde zijn voeten op haar vacht en samen zaten ze daar. 
Wachtend op de bus ging Yan op de bank zitten. Heel stilletjes met dikke ogen van de slaap. Tess ging weer naar hem toe. En gaat ze normaal zo languit mogelijk op de grond liggen, deze keer was dat niet. Rechtop zat ze, met gespitste oren naast Yan. Ze leek wel op wacht. Het leek of ze voelde dat het niet goed ging met Yan en dat ze hem wilde beschermen. Heel bijzonder om te zien hoe ze zijn stemming opving en voor hem waakte. Hij zag het ook. Was wel een opsteker zo.