aanzoek

Door pleegzorg kom ik nog eens ergens waar ik anders niet zou komen. Ik ontmoet boeiende mensen en bijzondere situaties. Vorig jaar was er ook zo een.

Rachid heeft ADHD. Dat wisten we al jaren min of meer. Het moest nu duidelijk worden, want medicatie zou meer rust kunnen geven. Het was een hele toer om van de ene specialist naar de andere te komen. De GGZ zit verspreid over een aantal steden. De psychiaters waren vorig jaar slecht vertegenwoordigd. Veel ziekte en gewoon tekort. Of ik voor een keer naar een andere stad kon om Rachid aan de psychiater te laten zien.

Het onderzoek zou anderhalf uur duren. Ik had ideeën van rondje winkels doen, maar helaas 'ergens halverwege mag u er ook bij hoor!' beloofde de psychiater. 
De psychiater was een verhaal op zich. We zaten in de wachtkamer en er liepen heel wat mensen in en uit en langs, maar toen er een klein mannetje met enthousiast grijs piekhaar, overhemd half in de broek en afgetrapte supercomfortschoenen de trap afkwam, wist ik heel zeker dat het hem was. En dat was zo.

Ik ging tijdschriften lezen. Na het eerste artikeltje ging ik alleen maar bladeren. Het was buitengewoon interessant in de wachtkamer! Wel klein scheef kamertje overigens. Ik zit altijd graag op afstand.
Tegenover me zat een mevrouw met een boodschappentas. Ze had veel klachten over boodschappen doen. Bij de ene hadden ze niet het goede merk tandpasta, bij de ander was er weer wat. Ze praatte tegen mij. Dacht ik. Pas na een poosje had ik door dat ze in zichzelf praatte en ondertussen mij bekeek. Twee zaken die los van elkaar stonden. Ik hoefde dus niet meer instemmend te knikken en hummen, maar durfde ook mijn ogen niet neer te slaan. Ik wist niet of dat op prijs werd gesteld tijdens het bekijken.

Gelukkig kwam er meer publiek. Een man van een jaar of 40 kwam enthousiast binnenvallen. Hallohallo!! Ik begroette hem echt minder enthousiast, maar hij vond het leuk genoeg. Hij ging zitten, vuilniszak met spullen naast hem. Tegen een langslopende medewerker riep hij 'twee koffie met suiker!!' Het werd direct bezorgd. Ondertussen vroeg hij of ik ook wat wilde drinken. Nee, ik kon de medewerker moeilijk ook voor mij laten rennen.
Hij begon een gesprek. Binnen tien minuten wist ik best veel... Ik denk dat ik alles wist, van detentie tot eerste liefde of juist andersom. Gelukkig praatte hij lekker hard. De mevrouw naast hem was nog steeds bezig met haar boodschappenverhaal. Er werd gezellig gekletst dus in de wachtkamer.

Ja, de man had geen relatie. Wel een dochter. Ging hij volgende week verrassen. Hij had haar 3 jaar niet gezien. Dus nou, dat werd wat. Dochter was 18. Ik had er op dat moment ook een van thuislopen, van bijna 19. Zij had haar vader ook jaren niet gezien. Voor haar zou dit geen leuke verrassing zijn. Hopen voor de andere dochter dat het wel leuk was.
Hij restaureerde huizen nu. En ondertussen woonde hij er dan. Snap je? Jawel ik snapte alles. Ik keek hem vast heel aardig aan. Ik stikte van het lachen ongeveer en dat moest wel een beetje eruit borrelen. De gestage klachtenlijn ernaast deed er ook geen goed aan.

En ze bleven maar zitten. Ik vroeg hoe laat hij een afspraak had. Ohhh, over een uurtje, effe koffiedrinken eerst he. En hij had geen afspraak, moest alleen even voor controle. Ja, fluistert hij half, ze denken dat ik geen maat kan houden, dus moet voor alcoholproef. En waar ik woonde? Ohhh doe ik vaag, aan de overkant. Hij gaat raden welk dorp. Ik kijk blanco.
Gelukkig komt iemand de man halen. Maar hij gaat niet direct mee. Even ogenblik, ik kom zo, beduidt hij. Hij buigt voorover, kijkt me enthousiast en doordringend aan en vraagt: "En?? Heb je een relatie?? Nee??"

Tsjaaaa, zo gaat dat dus. Was ik eenzaam en alleen en wachtte ik op psychiatrische hulp, dan was ik misschien wel met deze man in zee gegaan. En verdronken. En als er dan ook nog kinderen waren gekomen, dan had ik op de andere stoel gezeten. Dan was er misschien een andere mevrouw die vrolijk in de wachtkamer mijn verhalen aanhoorde en ondertussen de pleegmoeder van mijn kinderen zou kunnen zijn. Er is maar een dun lijntje tussen alles verloren en alles op orde.