vrijdag 20 maart 2015

kraambezoek

Een van de kinderen krijgt een broertje. Zelfde moeder andere vader. We worden gebeld. Moeder is bevallen. Of we mogen komen kijken, vraag ik. Dat mag. 
Hij hoeft niet naar school. We gaan naar de Prenatal. Iets moois uitzoeken voor het nieuwe broertje. Spannend hoor. Moeder is speciaal uit een ander land gekomen om in Nederland te bevallen. 

We komen bij het huis van de zus van moeder. Daar verblijft ze even. We bellen aan. Na een poosje gaat boven het raam open. Daar staat moeder. Ze gooit de sleutel naar beneden en we kunnen naar boven. 

Moeder ligt in bed met de baby. Er is niemand in huis. Naast het bed staan thermoskannen met heet water en melkpoeder. Moeder ziet er heel slecht uit. Het was een zware bevalling. Vader was in het andere land. Zus vond het te lang duren. Moeder moest het alleen doen. 
Ze heeft het alleen gedaan. Zo ze nu ook alleen in dat huis en in dat kamertje is. 

Ze zit op de rand van het bed met de baby in haar armen. Grote broer ernaast. Samen bewonderen ze het kindje. Zijn sokjes gaan uit. Wat een kleine voetjes. Grote broer snuffelt aan het kindje, aait zijn wangetjes, zijn buikje, voelt stiekem hoe warm het ruggetje is. 
Moeder geniet en doet mee.
Ik zit erbij en ik kijk ernaar. Twee kinderen met een baby eigenlijk. Ik zie dat hij bij deze moeder hoort. Dat ze zo verweven en verbonden zijn als moeder en zoon. Ik zie zachte zorg en liefde voor het kindje en voor elkaar. 

Waardevolle momenten zijn het. Ik kijk ernaar. Ik doe alle moeite om me in te houden. Om niet te huilen van onmacht en medelijden om deze drie kinderen. Wat een intense triestheid om zo een kind te krijgen om hier zo te liggen. Met die thermosflessen en zonder iemand die voor je zorgt. 

Thuis vraagt de jongen waarom zijn moeder niet bij ons kan zijn met de baby. Gewoon maar een week of zo? Hetzelfde had ik man al gezegd. Dat je ze bijna mee zou nemen om tenminste een goede kraamtijd te geven met liefde en aandacht en vrolijkheid. Maar dat zou de jongen niet aankunnen en het is ook niet logisch en ethisch en noem maar op. 

Ik heb foto's gemaakt. Een ervan is op canvas gedrukt. Een prachtig plaatje van twee toegebogen hoofden naar een aandoenlijk, gaaf kindje van 2 dagen oud. Hij hangt boven het bed van Yan. 

Dit verhaaltje gaat over zijn moeder. Deze dagen was er veel te bespreken bij het naar bed gaan. De foto maakte mij helder en eerlijk. Ik ben haar niet afgevallen. Het is niet aan mij. Het was niet moeilijk. 
Deze moeder is ook beschadigd. Wie ben ik om te zeggen dat ze anders zou moeten? Ze kan het niet. Ik hou van haar zoon en door hem hou ik van haar. Ze gaf hem het leven, ze gaf hem zijn naam. Wij houden haar naam hoog. Dat zijn we aan haar en hem verplicht.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten