bijstellen

Dacht ik met Rachid de buit bijna binnen te hebben. Na een paar zware jaren van list en bedrog en een gestage stroom klachten is dit schooljaar een verademing. 
Op school gaat het goed. Thuis gaat het goed. Ik krijg geen klachten, alleen positieve opmerkingen. 
De medicijnen voor adhd zijn aangeslagen. Hij heeft weer vrienden. 

Allemaal prachtig. Ik zag ons in gedachten de finish halen. Nog 2 jaar te gaan, dan hebben we de opdracht gehaald. Natuurlijk kan hij langer blijven, maar 18 is de officiële grens die we bijna 11 jaar geleden ons ten doel hadden gesteld.

Maar het blijft wel pleegzorg en dat was ik bijna vergeten. Tot van de week. Ik ben weer stevig op de grond geland. 

De laatste weken was Rachid bezeten van zijn telefoon. Ik dacht een verliefdheid misschien? Ook kwam hij de laatste weken erg laat thuis. Als ik zijn rooster vergeleek met tijd van thuiskomen, dan miste ik een uur of zelfs een paar uur. Ik vroeg hem ernaar. Hij had redelijk klinkende argumenten. Ik geloofde hem. 
Vorige week kreeg ik twijfels. De argumenten kregen een beetje onwaarschijnlijke vormen. Ik vroeg door en hij riep 'dan bel je mijn mentor toch!' En ik geloofde het weer. Om nu die man weer lastig te vallen met mijn vage gevoelens...

Tot zaterdagmiddag er vier keer gebeld werd. Hij zei het nummer niet te kennen. We adviseerden op te nemen. Het was een meisje. Of hij wiet had. Rachid duwt het gesprek direct weg. Hij kijkt serieus verbaasd en vertelt wat ze vroeg. 

En toen begonnen hier de alarmbellen te rinkelen. Waarom wordt Rachid gebeld met deze vraag? Waarom denken mensen dat hij wiet kan regelen? Is dit een flauw grapje? 
Ik heb het nummer van het meisje. Een vast nummer. Zou zelfs haar ouders kunnen spreken. 

Ik mail de mentor. Dat ik het niet vertrouw. Mentor verbaast. Het gaat zo goed op school. Ja, thuis gaat het ook goed. Maar dat stukje tussen thuis en school??? 
Mentor vraagt wat feiten over te laat komen. Heeft een gesprek met Rachid. Alle feiten kloppen niet. Rachid zit me al een paar weken goed voor de gek te houden. 

Die dag is hij keurig op tijd thuis. Gisteren ook trouwens. Hij moet nu wel. Ik heb zijn telefoon afgenomen, voor een maand. Even geen mogelijkheden om contacten te onderhouden. We hebben strakke afspraken over tijd. Geen ruimte voor bus missen en geen telefoon om iets te melden. Gewoon op tijd thuis.
We zijn niet boos. Ik praat erover. Krijg weinig respons. Hij lijkt te begrijpen dat ik me zorgen maak. Hele serieuze zorgen. Hij verzekert me dat hij geen wiet heeft. Dat geloof ik op zich wel, maar ik vertel hem dat ik bang ben dat hij het aan het overwegen is om er iets mee te doen. Dat lijkt hij te begrijpen. 
Hij mag alleen 's avonds op de computer en dus op facebook e.d. En een van ons zit in de buurt. Ook dat accepteert hij. 

Het is niet opgelost. Voor mij blijft het een groot raadsel wat hij deed in de uren tussen school en huis. Gelukkig is het nog maar twee weken aan de gang. Hopelijk zijn we op tijd.

Het houdt me wel bezig. Niet eens het scenario wat had kunnen volgen. Meer de bijna onbedwingbare behoefte van Rachid om ergens de grens te zoeken. Altijd spanning, altijd iets nieuws. Nu heeft hij eindelijk zijn leven min of meer op orde. Doet alles goed. Heeft eindelijk ons vertrouwen. En toch moet hij dat weer uittesten. 

Het blijft een kind met een rugzak. Vanuit pleegzorg roepen ze altijd dat de verwachtingen niet laag genoeg kunnen zijn. En dat is zo. Dus van de week stellen we weer bij. We gaan gewoon verder richting einddoel, maar misschien iets langzamer, misschien met andere middelen. Op hoop van zegen.