Vandaag zou de moeder van Naomi een bezoek komen brengen. Naomi verwachtte moeder, volgens afspraak, in de kerstvakantie. Toen was ze niet bereikbaar. Vorige week belde ze onverwacht op. Het ging goed met haar. Ze had schulden gehad, maar nu weer alles onder controle en wanneer doen we bezoek?
Dat werd dus vanmiddag.
Naomi durfde het bijna niet geloven dat ze echt ging komen. Veel onrust, veel brutaal gedoe en veel wisselende stemmingen.
Gisteren had ze een feestje. Toen ze rond 8 uur thuiskwam, zei ik dat de treinen minder zouden rijden vandaag. Ja en? Dan moet je moeder misschien wel nog veel langer in de trein zitten dan normaal. Misschien gaat het mama niet lukken om op tijd te komen of zelfs om er te zijn. Ik zie tranen en een boos gezicht. Ik stel voor een mail aan mama te sturen en het haar te vragen. Liever duidelijkheid dan nog een dag spanning.
Terwijl ik zit te typen, belt moeder zelf al. Over de dienstregeling van de treinen. Dat er minder treinen rijden en dat ze dus niet kan komen. Dat overziet ze niet. Ik begrijp het. Vrijdag belt ze me voor een nieuwe afspraak. Ik geef Naomi nog even. Ze vertelt eerst over het feestje. Daarna vertelt moeder dat ze niet kan komen en dat ze volgende week komt. Naomi zegt 'ja' en 'ja' en nog een heleboel keer 'ja'. De tranen biggelen en bij het doei hoor ik ze ook in haar stem.
Goed mogelijk dat het moeder ontging.
Daarna leg ik het nog maar eens uit. Dat dit niet is omdat mama het niet wil of het vergeet, maar dat het overmacht is. Ze snapt het wel, maar het valt zo tegen.
Bij het naar bed brengen treuzel ik maar een beetje. Beetje kletsen, beetje aandacht.
Ze vraagt of ze morgen die nieuwe rode trui aan mag. Van de week kwam ik hem tegen in de uitverkoop, erg mooi dieprood met een hart van glittertjes ook in het rood. Een hele zachte, warme trui. Natuurlijk mag dat. Hij is misschien iets te groot, maar dat maakt niet uit.
Vanmorgen was ze nog wat stilletjes. Glom wel van trots bij een compliment over haar trui. Hij staat haar prachtig. En hij is lekker zacht en warm. Beetje compensatie voor weer een teleurstelling. Volgende maand wordt ze tien jaar. Als het gaat om omgaan met teleurstellingen zou je eerder denken aan het dubbele getal in jaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten