lichtjes

Het feestje was geweldig. Kon niet leuker en mooier. Helemaal verzadigd en versleten komt Yan om 5 uur thuis. Ze hadden eerst gegourmet en daarna soldaatje gespeeld. Gewoon op het land en in de sloot. De modder zat tot in zijn oren. De een was in de sloot gevallen, de volgende was er gewoon doorgelopen. Je bent soldaat of niet. Ze hadden een spruitjesgevecht gehouden. Op een van de landen stonden spruiten. Ik begrijp niet helemaal of het restanten van een oogst zijn of dat ze de oogst hebben gepakt. Maar leuk, die spruiten! En de hele middag geen ruzie gehad. 

Met deze jongens ga je niet naar een georganiseerde activiteit. Ze breken de boel af. Geen zwembad, geen indoortoestanden, geen workshops. Maar gewoon land en sloot en spruiten en veel geweren en soldatenkleren. Eenvoudiger kan het niet.

Er is een last van hem afgevallen. Hij geniet van het snoep wat hij meekreeg. En van de macht van een zak snoep tegenover de anderen thuis. Zijn spullen worden schoongemaakt en de verhalen blijven borrelen. 

's Avonds krijg ik viavia een cadeau van zijn moeder. Ze had hem gebeld voor zijn schoenmaat. En beloofde een kerstcadeau. Dat is er nu. Vanmorgen pakt hij het uit. Het zijn inderdaad schoenen. Ik zie de spanning. Liefst liet hij het onuitgepakt. Het zijn schoenen met lichtjes. Als je loopt, gaan er zes lichten flitsen in de zool. Sam is ondersteboven. Wat een prachtige schoenen!!

Yan is teleurgesteld. En hij is loyaal. Hij humt wat en bekijkt ze nog eens en gaat aan tafel zitten. Vind je ze mooi? informeer ik. Ja hoor. Alleen doet hij ze niet naar school aan. Wel veilig in het donker, vind ik. Dat is een nieuw gezichtspunt. Hij doet ze aan en laat onder tafel de lichtjes flikkeren. 

Dan gaat hij eten. Tenminste hij doet een poging ertoe. Bij hem slaat elke emotie op zijn eten. En ook vanmorgen had hij een boterham van kauwgom. Na drie happen en een kwartier verder komt de bus. Dan maar geen eten deze keer. 

Het blijft moeilijk. De moeders zien hun kinderen zelden en in hun beleving blijven ze veel kleiner en jonger dan ze zijn. Yans moeder heeft geen idee wat voor schoenen jongens van 11 mooi vinden. Ze weet het alleen voor de jongens die bij haar wonen. Die zijn 2 en 3. Heel logisch dat Sam die schoenen dus zo mooi vindt. Hij wil ze ook. Ik moet gaan zoeken, bedingt hij. 
Yan is wel blij dat moeder aan hem dacht. Dat ze iets voor hem kocht. Maar waarom nou nooit eens iets waar hij blij mee is? Weer een heleboel energie die gestoken gaat worden in loyaliteit en nadenken. Arme Yan. Deze week is zijn hoofd wel heeeel erg druk.